[Untitled]


column: 51

En toen was het Pasen, toch? Verlammend. Dat vind ik het, verlammend. Als ik dan naar buiten ga, de weinige keren, dan scan ik de hele omgeving. Wat is de beste route om te lopen van A naar B zonder iemand te dichtbij te passeren. Ik slalom de godganselijke tijd, word er hor en dol van. En als ik dan eenmaal thuis ben en zo gewend ben aan het slalommen, dan slalom ik ook om Arie heen. Totdat ik bedenk….Waarom pas ik het “nieuwe normaal” toe in mijn eigen huis?

Want zo heet dat: “Het nieuwe normaal van de 1,5 meter samenleving”.

Ik dacht dat na 9-11 de wereld was veranderd, voorgoed anders, immers een onzichtbaar kwaad was ontstaan. Niet wetend dat er nog een veel erger kwaad zou komen, een kwaad waar al jaren voor wordt gewaarschuwd maar volledig werd genegeerd door alle overheden. In september 2019 waarschuwde de Global Preparedness Monitoring Board nog dat “de wereld niet is voorbereid op een pandemie”.

Nee… dat hebben we ondertussen ondervonden, met alle gevolgen van dien. Ergens heeft men de plank volledig mis geslagen. Maar dat is achteraf, ze gaan het na de pandemie allemaal anders doen beloven ze als overheid…echt waar.

Maar ik doe mee hoor, met dat nieuwe normaal. Ik doe alles om niet besmet te raken. Gewapend met plastic handschoentjes en desinfecteer trotseer ik het onzichtbare kwaad.

Soms ben ik geneigd “iemand boven op zijn bek te slaan”. Dat zijn dan personen die niet aan slalom doen, die gewoon recht op je af lopen, geen stap opzij doen. Personen die oude kwetsbare mensen, die niet snel kunnen wenden of keren, niet de ruimte gunnen. Aardbewoners die niet het geduld hebben om even te wachten, zoals ik al eerder zei “schijt hebben aan de hele wereld” behalve aan hun eigen egoïstische wereld dat “IK” heet.

Verlammend vond ik ook het bekijken van het triage schema. Niet alleen verlammend maar ook schokkend. Want als we dan in het zwarte scenario terecht waren gekomen of komen… dus te weinig IC bedden en keuzes moeten maken. Wat dan? Ik krijg dat toch een behoorlijk eng gevoel over mij heen. Alsof je aan de hemelpoort zou staan, maar dan niet terugkijkend naar wat je goed of verkeerd zou hebben gedaan, dus niet de hemel of de hel in zou mogen gaan. Nee, wat is je leeftijd….Hup 70 jaar en ouder… gelijk naar de palliatieve afdeling, dus exit. Beetje gechargeerd wellicht. Maar toch.

Zouden ze dat nou ook doen bij Beatrix bedenk ik mij dan. “U bent over de houdbaarheidsdatum heen…exit”. Of bij mensen met een dikke portemonnee of mensen met een belangrijke functie? Ik denk het niet. Die mensen zitten veilig in hun ivoren torens met personeel die de boodschapjes doen, hun privé kapper enzovoort. Niks afschuwelijk kapsel omdat de “haar tovenaars” dicht zijn. En mochten ze dan geveld raken door het virus dan zullen ze vast en zeker verdwijnen richting een privé kliniek die jij en ik niet kunnen betalen.

Nee, het “nieuwe normaal van 1,5 meter” is vast niet voor iedereen gelijk, mocht je je er niet aanhouden en ‘C’ oplopen.

En toen…toen was het Pasen, toch?

Maar dat “nieuwe normaal van de 1,5 meter samenleving” past niet binnen het vieren van Pasen met je naasten. De spontaniteit kan er niet zijn, geen armen om je heen van je kinderen, geen kleffe kussen, stevige armpjes om je nek of stoeiende armpjes van de kleinkinderen, geen moeder bij wie je gewoon een kopje thee kan drinken. Geen binnenstormende kleinkinderen op zoek naar hun paaseitjes.

Nee, Pasen slaan we maar over dit jaar, net zoals veel meer andere dingen niet meer zullen zijn zoals het was.

Ik ga wel puzzelen, schijnt trendy te zijn.

column-footer]

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020