column nr 51

Nashville, het is de stad waar Johnny Cash overleed in 2003. Nashville, ook wel de hoofdstad van de countrymuziek genoemd. Nashville is de naam van een Tv-serie waarin Ilse de Lange heel graag een rol wilde spelen en het lukte haar vorig jaar. Maar wie nu googelt op ‘Nashville’ krijgt als eerste hit de verklaring die de afgelopen week veel los maakte binnen en buiten de kerken.

Inmiddels wappert vanaf de Groote kerk een regenboogvlag en ook in de mast bij de Immanuelkerk is hij gehesen. We geven als kerkgemeenschap daarmee geen gehoor aan de roep van bepaalde lokale politieke partijen die vonden dat het gemeentebestuur die vlaggen moest gaan uitdelen aan religieuze groepen. We hebben tenslotte in Nederland scheiding van kerk en staat. Als kerk kunnen en mogen we gelukkig onze eigen afweging maken.

Voor ons is die regenboogvlag geen teken dat laat zien dat onze kerk het wel goed doet. Ik zie het meer als een uiting dat we er nog lang niet zijn als het gaat om gelijkheid en acceptatie van homoseksualiteit. En dat geldt wat mij betreft zowel in kerk als samenleving. We kunnen wel stoer doen dat ons land zo tolerant is. Maar pas in 1971 verviel het artikel in het Wetboek van Strafrecht dat homoseksuele handelingen (van mensen onder de 21) strafbaar stelde. En de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor mensen van gelijk geslacht kwam in 2001.

Ik sprak deze week een ouder echtpaar. Zij denken heel tolerant over geaardheid. “Maar dat is wel gegroeid”, zeiden ze, “Toen wij jong waren had je het er niet over. Ook niet in de kerk. Je wist eigenlijk niet eens wat dat was, een homo.” Er is veel gebeurd in vijftig jaar. Ook in de kerk. En dat is goed, denk ik. Maar het is ook nog maar heel recent.

Bij ons in de kerk kan een echtpaar van gelijk geslacht hun huwelijk laten zegenen. Maar in andere kerken in Maassluis niet. Maakt dat ons goed en de anderen slecht? Nee, dat geloof ik niet. Het is zo dat gelovigen allemaal anders zijn en dat we op heel verschillende manieren de Bijbel lezen en uitleggen. En ik zou niet durven beweren dat mijn manier de enige ware is. Ik hoop altijd dat de anderen dat ook zo zien als het gaat op hun opvattingen. Maar daar schort het nog wel eens aan. En dat is misschien ook wel de angel van de Nashville-verklaring. Dat hij zo stellig is in wat er beweerd wordt. Dat homoseksuele geaardheid een keuze zou zijn, en dat je ervan zou kunnen genezen. Dat soort stelligheid was er vijftig jaar geleden nog in heel de samenleving. Het is een zegen dat dat verdwenen is.

Een collega-predikant, homoseksueel en getrouwd, zei dat hij zich niet geraakt voelt door de verklaring. Hij weet hoe er in sommige kerken gedacht en gedaan wordt. Hij dacht vooral aan homoseksuelen in die kerken. Voor hen is het wel heel hard. En dat is ook wat ik teruglees in interviews met hen. Nu zijn sommige Nashville-verklaarders ook wel geschrokken van alle reacties en zeggen dat ze juist het gesprek aan willen gaan. Als dat gebeurt en er bereidheid is om over en weer echt naar elkaar te luisteren dan komt er iets positiefs voort uit die negatieve golf.

 


 

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    16 januari 2019 at 08:58

    “Love Is Liefde..,
    Liefde Is Vrede!”

    Na Regen-Bogen Wij!