Column(51): Onze wereld staat in de fik

column nr: 45

“Onze wereld staat in de fik, in vuur en vlam” hoorde ik iemand zeggen … een treffende metafoor. Controle en beheersing lijkt verdwenen te zijn, oververhitting is voelbaar. Oververhitting op grote schaal maar ook dicht bij huis… en misschien wel in onszelf. Ik denk aan de openbare rellen wereldwijd maar ook aan huiselijk geweld. Zo blijkt de kindertelefoon wegens oplopende spanningen in huis meer dan ooit nodig te zijn.

Toch biedt deze vuurzee ons tegelijkertijd ook licht. En licht hebben we nodig in deze donkere periode. Want hoe is deze vuurzee te doven? Waardoor is het ontstaan, is de eerste fase van smeulen niet opgemerkt of waren we niet in staat dit met wijsheid te begeleiden?

Wat is wijsheid… Ik vraag het me stilletjes af.

“Onderwijs is het machtigste wapen dat je kan gebruiken om de wereld te veranderen.”, vertelde Nelson Mandela ons.

En dan denk ik niet aan het uit ons hoofd leren van tafels maar leren hoe het leven te leven. Onderwijs betekent dan ‘niet het vullen van een vat, maar het ontsteken van een vuur’. Door verbinding te maken met ons innerlijke licht -wijsheid- weten we zelf wat juist is om te doen. Want wederzijds begrip, sympathie, rechtvaardigheid, liefde en gelijkwaardigheid is niemand vreemd,

Dat bewijst de 22 jarige Amanda Gorman ons wel. Na de inauguratie van president Joe Biden brengt ze de wereld in beroering. Haar voorgedragen gedicht “ De hoge heuvel die ons wacht” maakt diepe indruk, menig hart wordt geraakt.

Ik citeer een paar fragmenten, vertaald in het Nederlands;

Als het dag wordt vragen we ons af
Wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht

Elk verlies dat we dragen,
is een zee waar we door moeten waden

We leerden dat rust niet altijd staat voor vrede
En dat begrip, de waarde van wat gerechtig is
Niet altijd rechtlijnig is

En toch voor we het goed beseffen
behoort de dageraad ons toe

Uiteindelijk zouden we erin slagen
Uiteindelijk overleefden we en zagen
een volk dat niet werd gekraakt
maar gewoon onaf is gebleven

Inderdaad ja we zijn lang niet volmaakt
lang niet ongerept
maar dat betekent niet dat we
naar een perfecte eenheid streven
Wel willen we bewust eenheid smeden

Een land vormen dat de cultuur, kleur, aard en levensbeschouwing
van elke mens respecteert

En dus richten we onze blik niet op wat ons scheidt
maar op wat vóór ons ligt

We dichten de kloof omdat de toekomst eerst komt
dus willen we eerst onze verschillen overwinnen
We leggen onze wapens neer
zodat we elkaar kunnen omarmen

We wensen niemand kwaad toe, willen eendracht voor iedereen
Laat de hele wereld weten dat dit waar is:
Ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien
Ook toen we pijn hadden, bleven we hopen
Ook toen we moe waren, bleven we volharden

Zegevierend blijven we voor altijd verbonden
Niet omdat we geen nederlaag meer zullen kennen
Maar omdat we geen verdeeldheid meer zullen zaaien

Als we voldoen aan de eisen van onze tijd
Wordt de zege niet gebracht door het zwaard
Maar door alle bruggen die we hebben geslagen
Dan worden we naar de beloofde beemden gebracht
op de hoge heuvel die ons wacht

Een weinig moed kan volstaan
Want veel meer dan erfelijke trots kent de Amerikaan:
hij zet stappen in het verleden
om de geschiedenis daarna te helen

We overleefden een kracht die het volk trachtte te verdelen
en weigerde het met de wereld te delen
Die het land bedreigde en de democratie wou ondergraven
En daar bijna in was geslaagd

Maar al kun je de democratie tijdelijk ondergraven
nooit kun je haar voorgoed verslaan
Op die waarheid op dat geloof vertrouwen we

Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten
richt de geschiedenis haar ogen op ons
De tijd van de gerechtige bevrijding is aangebroken

En waar we vroeger vroegen
Hoe kunnen we de ramp ooit overleven?
Zeggen we nu
Hoe zou de ramp ons kunnen overleven?

We keren niet terug naar wat was
maar lopen de toekomst tegemoet
Een land dat gekneusd is maar toch heel is gebleven
dat minzaam is maar moedig vurig en vrij

We laten ons niet meer ompraten
en weigeren toe te geven aan intimidatie

want we weten dat de volgende generatie
de gevolgen moet dragen van onze apathie
Haar beproeving wordt door onze blunders voortgebracht

Maar één zaak staat vast:
Als we mededogen met macht vermengen
en macht met gerechtigheid
dan wordt liefde ons legaat
en ‘change’ het geboorterecht van onze kinderen

Laten we dus een beter land achterlaten
dan het land waarmee men ons heeft opgezadeld

Met elke ademtocht uit mijn met brons beslagen borst:
vormen we deze gewonde wereld om tot een wonderland
We rijzen op uit de gouden heuvels van het westen,
we rijzen op uit het windige waaierige noordoosten,
waar onze voorvaderen hun revolutie begonnen

We rijzen op uit de met meren omzoomde steden van de Midwest
we rijzen op uit het zonovergoten zuiden
We bouwen weer op, verzoenen en helen
en op elke bekende plek in de natie
en in elke hoek van het land
staat ons prachtige volk op in al zijn diversiteit
ons veelgeplaagde prachtige volk

Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel
vurig en zonder vrees

De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden
Want het licht blijft altijd schijnen

Als je maar de moed hebt het te zien
Als je maar de moed hebt het te zijn

Aldus een deel van het gedicht “de hoge heuvel die ons wacht” waarin het belang van eenheid wordt benadrukt. Terugkomend op de vraag hoe de wereld die in vuur en vlam staat te doven… laat Amanda Gorman als lichtpunt in de duisternis een weg zien die we kunnen volgen. Een route kaart naar het nieuwe normaal.

En dan zijn we voorbereid… hebben we wijsheid en mededogen als wapen in handen. Want vergeet niet zoals Nelson Mandela ons nog ter harte meegaf:

“Na het beklimmen van een grote heuvel ontdek je dat er nog meer heuvels te beklimmen zijn.”

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗