COLUMN(51): Semi digitaal, kan dat?

column nr: 51

Ik ben iemand die het digitale tijdperk waarin wij leven nog niet volledig omarmd heeft. Zo is mijn huishouden nog steeds Netflix-vrij en ben ik evenmin in het bezit van een tablet. Wel heb ik een laptop en een smartphone. Ik zie mezelf dus liever als semi-digitaal.

Mijn telefoon slingert regelmatig ergens in huis en staat standaard op stil. Geen handige combinatie kan ik je vertellen want als ik hem dan weer eens kwijt ben, dan heeft het ook geen zin om hem te bellen. Daarnaast mis ik regelmatig oproepen en kan het zo maar gebeuren dat ik een bepaald app-je dagen na ontvangst pas lees. Dat altijd en overal bereikbaar zijn is ook niet echt mijn ding. Zie er het nut ook niet van in. Er zijn zelden zaken die zo dringend zijn dat ze direct mijn aandacht nodig hebben. Vroeger ging het toch ook allemaal goed? Enige voordeel nu is dat je de telefoon dus wel op stil kunt zetten. Of in mijn geval, dat ding permanent het zwijgen op kan leggen. Anders gaat dat ding elk uur wel ergens van af.

Wat ik ook vervelend vind is het feit dat ik voor alles in moet loggen. Zelfs mijn hond heeft zijn eigen inlog en wachtwoord voor de uitlaatservice. Om nog maar te zwijgen over mijn duizend-en-één verschillende wachtwoorden. Met hoofdletter, zonder hoofdletter, met of zonder leestekens en dan ook nog eens lange en korte wachtwoorden. Elke site, elke dienst, heeft namelijk andere eisen. Gelukkig heb ik de meeste wachtwoorden opgeslagen op mijn telefoon. Dus zolang ik weet waar die is… Tja…

App-groepjes vind ik eveneens niks. Tig mensen die tegelijk van alles gaan tikken wat mij, over het algemeen, vrij weinig interesseert. Het zorgt er echter wel voor dat ik een rolberoerte krijg. Zodra ik zie dat ik 86 app-jes heb gemist, verwacht ik toch minimaal dat mijn huis is afgebrand of een dierbare in het ziekenhuis ligt. Als ik dan lees dat het gaat over een weggelopen kat of dat er op school bepaalde voetbalplaatjes gezocht worden, dan word ik daar niet bepaald vrolijk van. Met deze wetenschap heb ik mij dus ook bewust niet aangemeld voor de buurtapp. Ik woon namelijk in een wijk die ook dienst doet als doolhof. Ook al woon ik hier al ruim drie jaar, zelfs ik kan er nog verdwalen op zoek naar die ene straat. Ik zie het al voor me. Kom je jouw, via Marktplaats gescoorde videospelletje ophalen, verdwaal je hopeloos in de wijk. Binnen vijf minuten wordt de buurtapp bestookt met app-jes over een verdacht persoon die al voor de derde keer langs een bepaalde deur is gelopen. Daar heb ik dus geen geduld voor.

Echter, toen mijn dochter verleden week met haar fiets door twee kapotgeslagen bierflesjes reed en ik bij het opruimen daarvan tot twee keer toe in de hondenpoep stond had ik wel even spijt. Ik kreeg spontaan zin om gigantisch mijn gal te spuien en begreep voor heel even het nut van de app. Maar goed dat ik er geen deel van uitmaak, anders had ik gedaan waar ik zelf een hekel aan heb; Spammen om niets.

Op school is het echter niet zo gemakkelijk. Zodra je kind op school zit, word je namelijk toegevoegd aan de zogeheten “klassenapp”. Als er hulp gezocht wordt of wanneer er belangrijke mededelingen zijn, wordt dat in de app gegooid. Hartstikke handig. Alhoewel…  het wordt wat vervelend wanneer twintig ouders app-en dat ze NIET kunnen helpen wanneer er duidelijk gevraagd wordt wie er WEL kan, maar goed. Echter wanneer er voor de zoveelste keer een Play date via de app geregeld moet worden en je alle spaaracties van Vitaminies tot voetbalplaatjes voorbij hebt zien komen, dan is het nut van die app opeens geheel onduidelijk.

Ik heb er het geduld niet voor. Na tien keer met mijn vinger boven die “verwijder-knop” te hebben gezeten, heb ik het uiteindelijk toch gewoon gedaan. Met kloppend hart en best wel wat twijfel heb ik mezelf verwijdert uit de groep. Uiteindelijk was dat maar beter ook. Door mijn gebrek aan geduld, in combinatie met mijn neemt-geen-blad-voor-de-mond-mening, was het anders vast en zeker verkeerd afgelopen. Het feit dat ik nu wellicht dingen mis van school, neem ik wel voor lief. Als het echt belangrijk is, dan hoor ik dat wel op het schoolplein. Toch?

Vanavond ga ik in ieder geval nog even mijn column mailen om vervolgens de vijf app-jes, twee Facebook-berichten en het binnengekomen mailtje te lezen. Volgens mij is het dan wel weer eens tijd om mijn telefoon even “kwijt” te raken.