Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


column nr: 51

VROLIJK WORDEN VOOR EEN MEDAILLE

De sluitingsceremonie van de Olympische Spelen is een soort protocol dat ruimte geeft tot nadenken over waar we ruim twee weken naar hebben kunnen kijken. Vanzelf was het spectrum (grote) teleurstelling-(ultiem) geluk waarneembaar. Van ‘gewerkt hebben voor een olympische beloning maar helaas niet beloond’ tot ‘gedroomd hebben van de mooiste beloning en dat nog waarheid zien worden ook’.

Maar ook van ‘pech dat de race niet klopte zoals gewenst’ tot ‘het had niet beter gekund omdat er niets tegenzat’. Een mooie rode draad in deze uitersten is wel dat er ongeacht het resultaat altijd waardering is voor iedere inspanning. De lange weg tot aan een (mogelijk) resultaat, niet twijfelen aan het nut van hard werken en volharding, wordt door iedere betrokkene bij de sporters wel gezien. Van trotse ouders, vrienden en collega’s tot coaches die bleven geloven in de beste uitkomst.

Dit mooie proces van hoop en saamhorigheid zien we in onze samenleving niet altijd terug. Niet iedere docent vertrouwde het afgelopen jaar de rechtschapenheid van thuiswerkende studenten. En, het kostte de overheid grote moeite om van generiek beleid naar adaptief beleid voor de zorg om te schakelen, voor meer vertrouwen in zorgmedewerkers per instelling voor kwaliteit van leven van bewoners. En we zagen dat de organisatie van de Olympische Spelen, om corona letterlijk te beteugelen, de Spelen strak regisseerde om de Japanse bevolking zich niet nog meer zorgen te laten maken over de effecten voor hun gezondheid door de Spelen. Toch deed de genoemde rode draad van waardering de populariteit van de Spelen wereldwijd groeien. Velen in onze samenleving hebben het positieve van het olympische domein van het beeldscherm kunnen oppakken. Dit om bijvoorbeeld de getoonde rechtschapenheid en onderling vertrouwen in succes ook in genoemde onderwijs- en zorgorganisaties meer in de ontspanning aandacht te kunnen geven dan de afgelopen tijd is ervaren.

Van deelnemend tiener tot veteraan waren de Spelen ook een prachtige afspiegeling van het familiaire doordat de nodige sporters in de voetsporen traden van eerder succesvolle familieleden. Ook leggen nu succesvolle deelnemers met eerder een status als vluchteling de loper uit voor toekomstige medaillewinnaars. Wat een bemoedigend signaal is dat om de waardering voor elkaar zo’n extra dimensie te geven! We zien zo bijzondere saamhorigheid samengaan met waardering, wat een hoopvolle gedachte is. We hebben kunnen genieten van onze medaillewinnaars en zij die er niet succesvol genoeg voor streden. Maar met een verscheurd privéleven, door vertrek uit je geboorteland, wordt zeker niet alle persoonlijke malaise goedgemaakt door juichend over de finish te komen en een olympische plak. Wel zorgen ‘de nieuwe vrienden voor het leven’ voor een niet uit te doven hoop dat onderlinge waardering altijd nog groter kan worden dan de ellende van te zijn verstoten.

Onvermijdelijk tonen zich altijd weer de politieke vraagstukken. Zo leidde persoonlijke kritiek van een olympische atlete op de teamleiding tot een visum voor verblijf in een buurland in plaats van een terugkeer naar het thuisland. We lazen zojuist weliswaar dat een nieuw thuis tot een succesvolle medaille kan leiden. Echter, als er door leidinggevend kader beschadigend aan je basis wordt gerammeld, kan ieder verworven geluk een eerder ontstaan litteken niet ongedaan maken. Ook al is de olympische vlam nu gedoofd, en maakt Parijs haar opwachting voor de Spelen van 2024, de olympische gedachte hoeft niet per se gedoofd. Uiteindelijk wil de Olympische Beweging ‘bijdragen aan een vreedzamere en betere wereld door op een vriendschappelijke en solidaire manier jongeren te onderwijzen door middel van sport’. Zo de Spelen van Tokio 2020 werden uitgesteld maar het olympisch vuur wel degelijk bleef aangewakkerd, zo hoop ik dat het verlangen naar het vuur van de Spelen in 2024 al een waakvlam is en dat ook zal blijven. Een waakvlam zodat iedere sporter na een optreden altijd zonder buikpijn van angst huiswaarts kan keren.

De vurigheid van dromende sporters voor deelname aan de Spelen is een beeld waar zij kracht uit putten. Dit om te kunnen blijven dromen van een medaille óf zielsgelukkig kunnen zijn dat je het hebt geflikt te kunnen deelnemen aan een olympische finale. Heerlijk om zo blij te kunnen zijn als een kind. Door met je best te doen voor het kleine een kans te hebben dat het grote zich voordoet. Door te kunnen genieten van wat je eigen lijf je kan brengen, als een thuis waar niemand de deur van kan forceren. Machtig om alles van je lijf te vragen wat je maar wilt en nog verrast te kunnen worden ook met vliegende benen tot de eindstreep op de atletiekbaan. Wat een bijzonderheid om juichend bij miljoenen mensen denkbeeldig de huiskamer in te sporten. Goed, sporten was 17 dagen lang nationaal bezit, zonder ons te bezitten. Vrij om ernaar te kijken. Permanent uitnodigend de stand van zaken te vernemen. Fijn om veelal verslaggevers te horen die plezier hebben in hun werk als oprechte liefhebbers.

Als deelnemen aan de Spelen belangrijker mag zijn dan een medaille dan verzacht dat wellicht ook de politieke druk die voor velen helaas altijd weer als een duveltje uit een doosje opgeld doet.


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 107 lezers

André Bruijn

André Bruijn

André Bruijn | Columnist periode 09-2019 tm 05-2023 | Bruijn Management & Ontwikkeling | Organisatieadviseur | Integriteitscoach | Auteur | Gitarist | (Levens)kunstliefhebber