Column(52): Kerst

column nr: 52

Een ware puzzel om de gezelligheid te bewaken. Gescheiden ouders. Dubbele bezoeken die afgelegd moeten worden. Met een beetje pech ook nog gescheiden schoonouders. Het kwartet is compleet. Iedereen die aan je trekt op die twee dagen van het jaar. Wat je de rest van het jaar doet maakt niet uit, zolang je met kerst maar aan tafel zit. Puzzelen voor gevorderden om iedereen maar tevreden te stellen en scheve gezichten te voorkomen.

En als je die puzzel dan eindelijk rond hebt, dan is het rennen, springen en vliegen. Of je nu uren in de keuken staat of zo aan kan schuiven, echt ontspannen is het niet. Gerechten die je verder nooit eet met ingrediënten waar je nog nooit van gehoord hebt. Maar hé, je werkt het lachend naar binnen want het is kerst. Iedereen probeert elkaar te overtreffen terwijl jij ondertussen aan het bevriezen bent in je veel te dunne panty en veel te strakke jurkje. Waggelend op hakken die na de kerst weer voor een heel jaar de kast in verdwijnen. Heerlijk hoor die kerst. Om alles de volgende dag weer vrolijk te herhalen. Eat, sleep, repeat.

Wat ben ik blij met mijn familie. Ouders die nog steeds samen zijn en bij wie het werkelijk geen hol uitmaakt of ik er ben of niet. Wil ik komen? Leuk! Zo niet, ook geen probleem! Niemand die zich opdoft en zelfs als ik in mijn pyjama voor de deur sta is er niemand die raar opkijkt. Geen schoonouders bij wie ik mooi weer hoef te spelen en geen glitter-panty die langzaam omlaag glijdt terwijl de dito spartelende jurk omhoog kruipt. Niks moet, alles mag.

Ondanks dat het geen “verplichting” is, ga ook ik met de kerst richting mijn ouders. Niet omdat het moet, maar ergens toch omdat het zo hoort. En ook wel omdat ik het stiekem toch ook best gezellig vind. Ook wij gaan gourmetten. Iets wat we de rest van het jaar niet meer doen. Want eerlijk is eerlijk, ik zou ook best teleurgesteld zijn als er een blikje soep open getrokken zou worden.

Met de oorsprong van kerst heb ik niet veel. Ik doe er niet aan en geloof er niet in. Maar de kerstgedachte, die komt toch elk jaar weer even voorbij. Ook dit jaar prijs ik mezelf met kerst extra gelukkig dat ik een dak boven mijn hoofd heb. Dat ik lieve vrienden en familie in mijn leven heb die altijd voor me klaar staan. Dat wij nooit met een lege buik naar bed hoeven. Iets wat niet zo vanzelfsprekend is als dat het klinkt.

Het goede doel van de school van mijn dochter dit jaar is daar weer een pijnlijke reminder aan. Dit jaar mogen alle kinderen namelijk een tasje vullen voor de voedselbank. Zodat ook de mensen die daarvan afhankelijk zijn een beetje dat kerstgevoel kunnen krijgen. De kinderen mochten zelf bepalen wat er in het tasje zou komen, dus je raadt hoe die van ons eruit ziet. De mensen die ons tasje krijgen kunnen na de kerst direct door naar de tandarts met onze chocolade/ pannenkoeken/ chips/ nog meer chocolade/ koekjes / nog meer chocolade en snoepjes tas. Al was mijn dochter wel zo slim om er ook gelijk een tube tandpasta bij te doen. Om het geheel af te maken zeg maar.

Eigenlijk moesten we een recept erbij doen en die producten kopen. Dan zou men dat kunnen maken met de kerst. Maar zeg nu zelf, welke kerstmaaltijd kun je in hemelsnaam maken met producten die: 1) lang houdbaar moeten zijn en 2) niet gekoeld bewaard hoeven te worden. Ik krijg niet bepaald een kerstgevoel van tomatenpuree en bonen uit blik. Dus dan maar één grote toetjes tas. En nu hopen dat het ze smaakt. Of eigenlijk hopen dat ze het komende jaar in betere tijden terecht komen, zodat ze volgend jaar dat tasje niet meer nodig hebben. Dat lijkt me een nog betere kerstwens. Fijne kerst allemaal!