Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Vorig jaar sloot onze kerk haar deuren in de aanloop naar Kerstmis. De ventilatie was er niet op orde en er werden maatregelen genomen vanwege het oplopende aantal Corona besmettingen. Behalve op 1e Kerstdag. Tussen 14-16u opende de kerk haar deuren en kreeg men even de gelegenheid een bezoek te brengen aan een levende kerstgroep. Jozef en Maria waren er met hun pasgeboren zoontje in de kerkruimte aanwezig. Men kon er ook een kaarsje branden. Alles, mits de basisregels rondom Corona in acht werden genomen.
Zonder al teveel verwachtingen wandelde ik met mijn gezin het kerkgebouw binnen. Zonder verwachting maar met een groot verlangen in mijn hart. Dat wel.
Het was er rustig. Voorzien van een mondkapje en op ruime afstand passeerden we enkele bezoekers. Er zaten twee tieners in de koffieruimte bij een tafel met waxinelichtjes. Iets verder stond een grote, groene kerstboom met handgemaakte hangers van katholieke basisschool De Dijck. Wat een mooi gebaar.
En toen zag ik hem. Hij benam mijn adem.
Terwijl andere bezoekers zachtjes met elkaar in gesprek waren, kwam ik langzaam dichterbij. Daar was hij. Ik zag een levensgrote stal. Ik zag vader Jozef zitten in een eenvoudige, bruine mantel. Ik zag moeder Maria in een velours blauw met wit gewaad. En ik zag hem. Het kind. Het koningskind. Het licht!
Roerloos stond ik daar. Tot tranen bewogen. Er stond een soort voetenbank. Het leek op een kleine, katoenen hangmat met stevige houten poten. In deze kribbe lag het jongetje. Heel zoet. Heel rustig. Toen ik naderbij kwam draaide hij zijn gezichtje naar mij toe. Onze blikken kruisten elkaar en zijn ogen bleven op mij rusten. Hij keek me aan. Hij had een wijze oogopslag. Tranen biggelden over mijn wangen. Ik snikte. En zuchtte. Alsof een zware mantel van me afgleed. Ik voelde opluchting. Eindelijk. Eindelijk op mijn bestemming. Heel dicht bij Hem. In het Licht.
En natuurlijk wist ik wie het waren. Dit gezin dat ik wel kende uit de parochie. Ik kende hun gezichten. Hun namen. Het deed er niet toe. Hier zat de Heilige familie. Hier kwam ik tot rust. Tot mijn bestemming. Ze keken me aan en glimlachten. Het Licht verwachten.
Inmiddels is het kind 14 maanden. Het Licht is groter geworden. Gegroeid! Hij heeft een tomeloze energie. Een stralende lach en nog steeds die heldere oogopslag. Ik heb een zwak voor hem. Een zwak voor Jezus. Onlangs mocht ik zingen bij zijn H. Doopsel in de Liduina-Basiliek. Een dag met een gouden randje.
Het Licht verwachten. Dat is niet wachten op het Licht. Het is meer dan dat. Het is groter dan verlangen. Het is groter dan hoop. Het is de wetenschap dat het Licht komt. Het is het geloof dat het Licht er al was. Er is. En er zal zijn. Zo klein als het Licht op de wereld komt- zo groots is Zijn bereik. Het begint klein. Ieder jaar opnieuw. Maar het zal steeds opnieuw weer groter groeien. Verder reiken. En zich openbaren.
Onze jongste (10) vervult dit jaar de rol van Jozef in de familieviering. Toen hem gevraagd werd of hij Jozef wou zijn, een functie zonder tekst, zag ik een ondeugende twinkel. ‘Het is toch jammer dat Jozef zo’n ondergeschikte rol heeft in het verhaal, mam! Alles draait om Maria en… het kind’.
Wacht nu maar af, knul. En doe gewoon mee. Zonder verwachtingen. Je hoeft er alleen maar te zijn. Wacht nu maar af en je zult zien. Dat er niet meer nodig is dan dat. Er zijn. Er blijven. Heel dicht bij Hem. In het Licht.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 127 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.