Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
“Hij heeft de huid van een olifant. Kent u die uitdrukking?”, zou Ds. Gremdaat zeggen. We bedoelen daarmee de eigenschap dat je veel kan verdragen en je weinig aantrekt van kritiek en beledigingen. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Als je goed om je heen kijkt, herken je het. Ik hoef alleen maar in de spiegel te kijken.
Voor mij geldt dat ik aantoonbaar ultra sociaal ben, uitzonderlijk sociaal. Dat demonstreert zich in het feit dat ik in heel mijn leven nauwelijks ruzie heb gehad. Echte ruzie, laat staan slaande ruzie? Het is aan mij niet besteed. Ik zie een aantal redenen waarom ik zo ben. Allereerst vind ik ruzie niet constructief en een verspilling van ongecontroleerde energie. Je komt bij mij veel verder door het op een meningsverschil te houden. En dan debatteren tot we het eens zijn of eens dat we het nooit eens worden.
Dan zijn er ook nog de eigenschappen van mijn sterrenbeeld. Maagden houden er niet van gemeen te zijn of een enorme ruzie te beginnen. Ik heb de neiging in voorkomende gevallen passief-agressief te zijn. Ik schuw niemand voor een intellectueel debat, maar ik heb er wel een hekel aan als argumenten gespannen of luid worden (meestal door sentimenten en emoties). Als er een meningsverschil is, blijf ik graag kalm (de rots in de branding) en ik houd mij aan de grote lijn én de details en de feiten die van belang zijn en blijven. Dat laatste is lastig voor anderen, maar niet mijn probleem. Over het algemeen ben ik daarom behoorlijk relaxed, laidback en geen fan van openlijke conflicten. Ziedaar waarom ik zelden mijn kalmte verlies. Je moet vooral met de juiste argumenten komen om mij te overtuigen. Voor mij is een conflict een kans om helderheid, verklaringen en een snelle oplossing voor een probleem te vinden. Snelle Jelle in actie.
Er zullen overigens best terreinen zijn waarop ik anderen ergernis bezorg. Vraag maar eens aan mijn partner… Vraag je mij op de man af of ik mij aan anderen erger dan antwoord ik bevestigend. Regelmatig, maar vanwege mijn goed ontwikkeld vermogen tot relativeren, analyseren, objectiveren, weet ik vaak mijn ergernis snel af te wenden.
Er kleven twee grote nadelen aan deze eigenschappen.
Er bestaat het beeld dat ik weinig emotie, weinig medeleven toon, waardoor het lijkt alsof ik weinig gevoel zou kennen, omdat ik vrijwel nooit uit mijn stekker ga. Ik laat die illusie voor wat hij is, maar … ga ik uit mijn stekker, berg je dan maar. Emmers met vlijscherpe kritiek, ironie en sarcasme maken dat je beter kunt maken dat je wegkomt.
Een Engelse uitdrukking luidt “Sticks and stones break my bones, but names will never hurt me“. Bij mij geldt: vergeet die uitdrukking maar! Drijf mij over mijn tolerantiegrens en je hebt er dagen lang spijt van. De woorden die je dan over je uitgestort krijgt, zullen niet mals zijn. Dat komt mede doordat ik een goed geheugen heb waardoor ik je dan frontaal zal confronteren met mijn argumenten. Heb je geluk dan zwijg ik je dood en zul je nooit meer iets van mij in jouw richting vernemen. Die eer is tot nu toe maar een paar mensen te beurt gevallen…
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 202 lezers
1 Reactie
Wat een bekend verhaal. Mijn man had je broer kunnen zijn. Trouwens ook een maagd. We waren op 2 dagen na 45 jaar getrouwd toen hij overleed en ik kan mij niet herinneren dat wij ooit ruzie hebben gehad. Uiteraard verschil van mening kwam wel voor. Hij was een lieve man die je niet boos kon krijgen maar gebeurde dat dan moest diegene zich bergen.