Column(56): Dat kan jij toch niet! O nee?

column nr: 53

Een paar dagen geleden was ik jarig. Nu ben ik wel vaker jarig geweest, maar deze keer was voor mij heel bijzonder. Mijn vader is jong gestorven en ik bleef achter met een dominante moeder en twee oudere broers.

Als ik er aan terugdenk, was ik best vaak ziek. Ik weet echt niet wat ik dan mankeerde. Mijn moeder ging met mij naar allerlei dokters en ik moest rare drankjes en poedertjes slikken.

En levertraan : – Kijk, deze is lekker, die smaakt naar sinaasappel.

Ik moest altijd sokken aan. Anders zou ik blaasontsteking krijgen. Een jas aan, ook al was er een hittegolf. Dan moest ik op school voor de klas uitleggen waarom ik een jas droeg. Ik mocht niet leren zwemmen, want dan moest ik met nat haar over straat.

Niet van een stoel springen, niet fietsen, want dat waren allemaal te gevaarlijke dingen. En…aan tafel met een stok achter mijn ellenbogen, anders kreeg ik een kromme rug.

Toen ik bij de Bijenkorf ging werken klom ik al snel hogerop en ging aardig verdienen. Daardoor kon ik autorijles nemen. Mijn broer zei: – Waar is dat voor nodig? Er rijden toch trams?

Ter promotie moest er iets ontwikkeld worden en ik werd daar voor gevraagd.

Ik zei: – Dat kan ik niet, want ik maak nooit iets af!

Reactie van de leidinggevende: – Dan is dit je kans om te laten zien dat ze ongelijk hebben.

Jerry heeft mij altijd gestimuleerd om van alles te doen en te ondernemen. En om te gaan studeren. Dat ging altijd met de nodige drama’s gepaard. Daar moest toch steeds een enorme overwinningskracht aan te pas komen.

Terwijl ik in het verpleeghuis werkte heb ik twee HBO opleidingen met succes afgerond. Eén daarvan was Algemeen Maatschappelijk Werk. Mijn broer zei: – Nou dat is ook niet meer dan een beetje dom lullen met mensen die in de war zijn.

Omdat ik die HBO opleidingen gedaan had kon ik niet in het verpleeghuis blijven. Volgens mijn broers zou ik toch nergens anders aangenomen worden.

Ik ging werken bij een instelling voor mensen met een verstandelijk handicap. Toen ik daar begon woonden er tien mensen en er werkten 20 medewerkers. Dat moest uitgroeien tot 100 bewoners en 200 medewerkers.

Er moest van alles gedaan worden en er waren geen taak-/ functieomschrijvingen. Je deed wat er nodig was.

Ik werd het Manusje van alles voor het “managementteam”. Verving de leidinggevenden van de woonhuizen als die omgevallen waren door de stress. Richtte de nieuw te bouwen grote woonhuizen in. Schreef taak-functie omschrijvingen voor de woonkring. Ontwikkelde stagiaire en vrijwilligersbeleid. En ik gaf gastlessen op MBO scholen.

Met grote hulp en inzet van collega’s heb ik leren zwemmen in het therapeutische bad van de instelling. Na mijn pensioen heb ik een aantal jaren gewerkt bij Slachtofferhulp Rotterdam, afdeling ernstige delicten.

Toch wel dingen om trots op te zijn. Geen van mijn broers hebben gewerkt tot aan hun pensioen. Beiden zijn ze de laatste jaren van hun leven heel erg ziekelijk geweest. En nu ben ik ouder geworden dan mijn broers.

Maar mijn leven wordt nog altijd beheerst door: – Begin daar maar niet aan, dat kan je toch niet!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗