Column(54): Boomkunst

Het is nog vroeg. Mijn lief draait zich nog even om en ook de kinderen zijn nog in dromenland. Ik besluit op te staan. ‘Lang Leve de warme kerstsokken!’ Ik schiet mijn badjas aan en betreed zachtjes de knusse woonkamer van ons vakantiehuis in de Moezel. Ik zet de thermostaat een graadje hoger. Dan is het lekker warm als de kinderen straks uit bed komen. Ik hou van dit vroege uur. Als het nog stil is. Alles nog stil is.

Het huisje ademt een warme jaren ’70 sfeer. Houten lambrisering, geeloranje gordijnen en een ordinair filterkoffie apparaat. Geen Senseo hier. Alleen primaire benodigdheden in een degelijk interieur. Er is een fijne, stevige douche. De kinderen omschrijven de douchestralen als ‘stekelig’ maar zijn al gauw gewend. De douche is een stuk krachtiger dan thuis. Er is een klein keukenblok met een prima pannenset, bestek en oven van Duitse kwaliteit. Al met al zijn we heel content met ons tijdelijke onderkomen.

De koffie is klaar. Wanneer ik de gordijnen opzij, schuif voel ik de spanning van het alledaagse wegvloeien. Adem uit. Je zou kunnen zeggen dat deze zijde van het huisje bestaat uit één groot raam met een brede vensterbank. Het huisje ligt op een heuvel. Op ongeveer 8 à 10 meter afstand kijk ik zo het bos in. Ik zie een wirwar van hoge naaldbomen. De bast heeft een feeërieke tint. Ik begrijp de fascinatie van ‘de Schilder’. Ik probeer de kleur te definiëren. Is het steenblauw? Lichtgrijs? Staalgroen? Ik zie ook een vleugje lila wit.

Mijn ogen volgen de stam naar boven. Er lijkt geen einde aan te komen. Het miezert een beetje en er staat een stevig windje. Wonderlijk hoe deze bomen de tand des tijds doorstaan. De toppen van de bomen zwiepen heen en weer. Vanaf de grond lijkt het mee te vallen, maar ik denk dat de boomtoppen wel meters heen en weer geslingerd worden. Natuurlijk zijn het geen loofbomen en vangen ze niet zo heel veel wind, maar toch. Deze bomen zijn misschien wel 25 à 30 meter hoog! De stam knapt niet. Ook niet op dit hoogste punt van de heuvel. De stam moet heel flexibel zijn. Bij wind en regen, sneeuw en storm kan deze boom overleven. Hij beweegt mee met zijn omgeving. Dat is de kunst. Hij bewaart de rust te midden van alle chaos in de wereld en is bestand tegen de elementen van het leven. Die bomen..

Ik neem nog een slok van mijn koffie. Het ontroert me. Zou dit de eerste les zijn van dit nieuwe jaar? Meebewegen. Flexibel zijn. Omgaan met wat er op je pad komt. Hier, op deze plek op de heuvel, lijkt de tijd stil te staan. De stadse geluiden en voortdurende ruis blijven hangen in het dal. De enige ruis hier is hoorbaar in de toppen van de bomen. Maar ook daar beneden hangt een prettige, onverstoorbare sfeer. De mensen hier laten zich niet gek maken. Laten zich niet meevoeren door hedendaagse trends. Deze mensen zijn stevig geworteld en en weten waar ze voor staan.

Tijdens het schrijven van deze column ben ik slechts vier keer gestoord door mijn kinderen. Of ik even kon helpen bij hun leerwerk voor de toetsweek, of ik iets wou klaarmaken in de keuken, of ik eindelijk tijd had voor een spelletje Yahtzee en, as we speak, voor een kroelmomentje met mijn allerliefste knulletje van 10. Tja, dan ben ik flexibel genoeg de laptop even weg te leggen. Ik laat me niet gek maken. Ik ben flexibel en knuffel er op los. Dat is de kunst. Boomkunst.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗