column nr: 54

De derde dinsdag in september pakte zomaar goed uit voor me, niet verwacht maar natuurlijk welkom. Ik ben blij. Volgend jaar wordt het mijn jaar, ik ga er helemaal voor! Eindelijk die cruise maken die al zolang op mijn verlanglijstje staat. Eindelijk zal ik in de Trans Siberië Express stappen en de steppen van Mongolië gaan zien. Het geplande onderhoud aan mijn huis bezorgt me geen hoofdpijn meer. Ik kan een aantal mensen die het echt verdienen eens uitgebreid in het zonnetje zetten. Een nieuwe fiets aanschaffen, dit keer een elektrische, dat is voor mijn knieën ook wel zo prettig. Ik kan eindelijk zonder zorgen denken aan de dag van morgen, als ik later oud ben kan ik me toch nog van alles veroorloven, kan de zorg inschakelen die ik dan nodig heb zonder eerst mijn centjes nog een keer te moeten tellen.

Ik kan eindelijk al die goede doelen steunen die ik zo belangrijk vind en waar ze al jaren kampen met tekorten. Ik kan investeren in onderzoek naar het genezen van Alzheimer en kanker, het onderzoek naar en het ontwikkelen van betere medicijnen voor allerlei ziekten.

Terwijl ik dit allemaal bedenk in een soort gelukzalig gevoel vraag ik me af waarom ik eigenlijk tot volgend jaar ga wachten. Ik kan best het één en ander nu alvast in gang zetten. Ik open de laptop opnieuw en begin alvast eens met wat mails te versturen naar goede doelen met toezeggingen van wat flinke bedragen.

Ik bestel de fiets die ik al een paar keer had gezien maar eigenlijk gewoon veel te duur vond en ik boek eindelijk de cruise bij de Holland Amerika Lijn die ik al jaren wil maken. Ik schrijf een brief naar de onderzoekers van Alzheimer en kanker en vertel dat ik hun werk ga steunen en dat ik hoop dat ze het geld goed kunnen gebruiken en wens hun alle succes!

Ik boek alvast wat aannemers om het nodige onderhoud aan mijn huis te laten uitvoeren. Heerlijk toch als je dit soort dingen allemaal kunt doen zonder over geld na te hoeven denken. Eeuwig te moeten afwegen wat je wel en niet kunt doen, wat moet eerst en wat ga ik daarvoor laten schieten. Laat ik het huis aanpakken of ga ik op reis, steun ik dit jaar het reumafonds of de Alzheimer stichting. Koop ik eerst een nieuwe winterjas of ga ik toch voor nieuwe schoenen. Ik ben rijk, letterlijk en figuurlijk. Sterker nog, ik ben niet alleen rijk we zijn allemaal rijk, we gaan er tenslotte allemaal op vooruit. Eindelijk begrijpt de regering dat elk jaar mijn lasten stijgen en dat daar een keer toch ook iets tegenover moet staan. Jaren was de boodschap dat de broekriem aangetrokken moest worden, nou dat hebben we geweten, allemaal. Ik moest telkens nieuwe gaatjes in mijn riem laten maken! Maar nu hoeft dat niet meer.

Als ik er nog eens over nadenk vraag ik me opeens af hoe onze regering dat allemaal gaat bekostigen. Als iedereen er zoveel op vooruitgaat waar gaat er dan op bezuinigd worden? Daar heb ik niets over gelezen. Ik besluit het stuk toch nog eens goed te lezen, was die extra toelage nou per week, per maand of per jaar. De twijfel slaat toe, ik krijg het benauwd, wat is er aan de hand? Ik voel me niet goed worden.

Het stijgende kostenplaatje gaat helemaal niet over mijn stijgende kostenplaatje maar over die van prinses Beatrix. Ik krijg er helemaal geen 14.000 euro bij, zij krijgt er 14.000 euro bij vanwege haar stijgende kostenplaatje. Inmiddels zit ik in het stadium van hyperventilatie, ik moet proberen te kalmeren. Langzaam laat ik het een en ander op me inwerken. Ik begrijp het niet, welke stijgende kosten kan je niet meer dekken als je een jaarlijks inkomen hebt van 537.000 euro en je geen woonlasten, onderhoudskosten e.d. hebt?

Dan bedenk ik me opeens dat ik de afgelopen uren flink aan het mailen ben geweest en bestellingen, toezeggingen en boekingen heb geplaatst. Zie je, mijn vader krijgt weer gelijk, “rekenen doet overrekenen” zei hij altijd. Dan krijg ik een goed idee; ik open mijn mail en richt me direct tot onze prinses, ik leg mijn vergissing uit en vertel wat ik “met haar nieuwe toelage” allemaal toegezegd heb en of ze zo vriendelijk wil zijn om dit van mij over te nemen, het is tenslotte voor haar onderdanen.

Nu ga ik geloof ik eerst maar even Apeldoorn bellen.

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

1 Reactie

  1. Marja Gerkema
    21 september 2019 at 17:56

    Was het maar zo’n feest…..