Column(56): Veel aan de hand

Column nr: 56

Er speelt nogal wat in ons anders zo rustige Maassluis. Inbraken her en der terwijl er toch ook beweerd wordt dat Maassluis steeds veiliger wordt.

WMO gelden die opeens besteed worden aan een kerstconcert georganiseerd door de EO, terwijl je toch zou verwachten dat er een betere bestemming gevonden kan worden voor deze gelden. Er zijn genoeg mensen die in de verdrukking leven en een extraatje goed kunnen gebruiken. Een druppel op een gloeiende plaat misschien maar toch.

De metro die maar uitgesteld en uitgesteld werd en waarbij ik de verantwoordelijke Maassluise politici maar weinig in actie zag komen.

Kortom er speelt, voor zo`n klein stadje als dat van ons, best wel veel en er wordt veel over geschreven want er zijn veel mensen die zich er druk over maken. Helaas zie ik niet dat dat het verschil maakt. Ondanks alle protesten duurde het jaren voordat de metro reed, ondanks alle protesten gaat het EO concert er gewoon komen met WMO geld. Ik begin me steeds vaker af te vragen wat je moet doen om gehoord te worden.

Wat moet je ondernemen opdat er oprecht naar je verhaal geluisterd wordt?

Het kan natuurlijk zijn dat er dan alsnog niets veranderd maar dat er niet naar je verhaal geluisterd wordt en het stadsbestuur gewoon doorgaat met het uitvoeren van eigen plannen is toch niet meer van deze tijd zou je denken.

Ik dacht ooit “dan moet ik ook maar in de politiek” want ik wil niet zo`n persoon zijn die vooral vanaf de zijlijn aangeeft wat niet goed gaat of wat er moet veranderen maar daar zelf verder niet actief het verschil in wil maken. Dus ik werd lid van een politieke partij waarvan ik dacht dat dat het beste bij mij paste. Dat lidmaatschap heeft niet zo heel lang geduurd kan ik u vertellen. De “oude garde” tolereerde de nieuwe mensen maar je moest natuurlijk niet denken dat je ook echt ruimte kreeg om nieuwe ideeën en standpunten te bespreken.

Op een gegeven moment werd duidelijk dat er een vrouw toegelaten was tot het bolwerk om de vrouwelijke kiezers te trekken bij de aanstaande verkiezingen.

De man die door de selecties heen was gekomen had een niet-Nederlandse afkomst en zijn rol was het aantrekken van niet-Nederlandse kiezers.

Verder moesten we ons ook niet te veel met de dagelijkse gang van zaken bemoeien. Toen ik dat eenmaal doorhad was ik er eigenlijk ook al weer snel klaar mee. Ik wilde meedenken, de barricades op, de Maassluise bewoners opzoeken en vragen wat hen bezighield en wat ze graag veranderd wilden zien maar nee, dat ging niet gebeuren.

Dus eigenlijk vraag ik me nog steeds af wat je moet doen om gehoord te worden.

Wat kan je doen om het verschil te maken, om een positieve bijdrage te leveren aan Maassluis of aan de inwoners van Maassluis. Wat kan je meer doen dan tweewekelijks een kritisch stukje te schrijven en het daarbij te laten of op een gegeven moment te horen; “Daar heb je die zeikerd weer, altijd zo negatief”.

Ik kies er meer en meer voor om me niet meer te storen aan die “grote” zaken, gewoon omdat ik er veel te weinig invloed op heb en ik me ook niet wil laten meeslepen in al die drama`s. Voor mijn gevoel zijn er namelijk veel grotere drama`s die zich dagelijks om ons heen afspelen. Ik kom vaak een mevrouw tegen als ik ’s morgens de hond uitlaat, zij kan niet meer fietsen maar loopt met de fiets naar de winkels. Het gaat in een tergend langzaam tempo waardoor ik vermoed dat het haar niet gemakkelijk afgaat die wandeling. Ik maak altijd een praatje met haar en zij neemt er ook ruim de tijd voor waardoor ik vermoed dat het haar plezier doet, dat praatje van ons.

Op dezelfde wandelroute is een meneer die zo ontzettend veel tijd en energie in zijn voortuintje steekt dat ik er bewondering voor heb. Het ziet er altijd prachtig uit. Onlangs zag ik hem weer bezig in zijn tuin en heb ik hem complimentjes gegeven voor al zijn werk. Hij stelde het zichtbaar op prijs!

We zullen maar besluiten met de woorden: “Het zit m in de kleine dingen”.