Column(56): Wegen naar Rome

column: 56

Mijn dochter heeft een nieuw vriendje. Nieuw in de zin van dat ze “opeens” verliefd op elkaar waren. Ze kennen elkaar namelijk al van baby af aan. Nu ken ik mijn dochter, die overigens zes jaar oud is, dus ik weet ook dat het zomaar weer kan veranderen. Zo verwacht ik dat haar oude “liefde” weer helemaal terug is, zodra ze weer naar school gaat. En dat mag. Ze is nog zo jong dat ze niet eens weet wat echte verliefdheid is. Dit is namelijk ook nog de leeftijd dat je, naast een maandelijkse wissel, ook gemakkelijk twee of drie “vriendjes” tegelijk mag hebben. Daar moeten wij als volwassenen alleen maar om lachen. Nu is het nog schattig. Aandoenlijk.

Maar als ik zeg dat ik hoop dat ze later veel verschillende vriendjes mag krijgen, dan word ik opeens raar aangekeken. Daarbij moet ik wel even vermelden dat ik dan niet hoop dat ze er meerdere tegelijk heeft. Dat dan weer niet. Maar ik hoop wel dat ze later ervaart wat er allemaal is. Welke smaken er allemaal zijn. Als ze dat zelf ook wil tenminste. En ik hoop dat ze dat kan doen zonder dat de rest van de wereld over haar valt of haar een slet noemt. Ik hoop oprecht dat ze niet met het eerste de beste serieuze vriendje samen blijft. Het klinkt raar, maar ik gun haar een gebroken hart. Niet omdat ik wil dat ze pijn heeft. Maar om het simpele feit dat ze dan de kans krijgt om rond te kijken. Zoals ze nu ook doet.

In mijn familie zijn er aardig wat die bij één van hun eerste liefdes zijn gebleven en eerlijk, de meeste zijn nog steeds gelukkig. Maar ik ken er ook die bij elkaar zijn omdat ze niet beter weten. Die het doen omdat het veilig en bekend is. Hoe weet je of het gras elders groener is als je nog nooit uit jouw eigen tuin bent geweest?

Ik daarentegen ben een beetje het zwarte schaap van de familie. Mijn langste verkering stamt nog uit mijn basisschoolperiode. Zo’n beetje alles in mijn leven gaat langer mee dan mijn vriendjes vroeger deden. Maar spijt heb ik daar nooit van gehad. Ik ben geëmigreerd naar Mexico voor de liefde. Heb tranen met tuiten gehuild en ben intens blij geweest dat ik van iemand “verlost” was. Ik heb lief gehad en geleerd wat ik wel en vooral wat ik niet wil. Daarom ben ik nu ook bewust vrijgezel. Een keuze die ik heb gemaakt omdat ik weet wat ik wil. Omdat ik heb geleerd van het verleden en weet wat het mij kan bieden. Ik ben niet alleen omdat het moet maar omdat ik dat wil. En ik gun mijn kind dezelfde mogelijkheid. Een bewuste keuze voor iemand of, zoals bij mij, voor niemand.

Al denk ik niet dat zij dezelfde keuze zal maken als ik. Dat hoeft ook niet. Daar waar ik vroeger al walgde van het woord trouwen, is zij een echte prinses die niet kan wachten om die witte jurk aan te trekken. Al zeg ik nooit ‘nooit’. Want vroeger was ik ook de enige van mijn vriendenkring die absoluut geen kinderen wilde en kijk me nu eens. Ik zou haar geen dag willen missen en geniet intens van elke seconde dat ze er is. Dus wie weet. Het belangrijkste is dat ze haar eigen pad gaat bewandelen later en dat ik er voor haar ben als ze struikelt. Dat ik haar de handvatten geef om de weg te vinden als ze die kwijt is en dat ik ervoor zorg dat er altijd een pad naar huis is. Zolang ze maar weet dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden, dan heb ik mijn werk gedaan. De uiteindelijke route die ze neemt? Dát is aan haar.