Column(57): De Surprise Partij

Sinterklaas is weer in het land. Afgelopen zaterdagochtend stond de kade dan ook al vroeg gevuld met kinderen én volwassenen met vrolijk gekleurde petjes. Al kijkend naar de buitenhaven hoopten ze een wolkje stoom op de horizon te kunnen ontdekken. En gelukkig: het is allemaal goedkomen! De Goed Heiligman heeft veilig voet gezet op Maassluise grond.

Dit betekent dat het ook weer tijd is geworden om ons voor te bereiden op het heerlijk avondje. Massaal worden peper- en kruidnoten ingeslagen en de mijter van Sinterklaas wordt op zijn kop gehouden zodat je er lootjes uit kan trekken voor surprises.

Als kind vond ik surprises altijd al heel leuk. Creatief bezig zijn, zit mij nou eenmaal in het bloed. Daarom keek ik altijd uit naar het moment dat we in de klas lootjes mochten gaan trekken. Na een paar pogingen – omdat er altijd iemand was die zijn eigen naam uit de hoed trok – had iedereen een geheime ontvanger. Het grote knutselen kon beginnen!

Al snel begon ik met het bestuderen van het verlanglijstje en de genoteerde hobby’s, interesses en leuke weetjes. Hierna begonnen de raderen te draaien op zoek naar een leuk cadeau en bovenal een leuke verpakking hiervan. En ik moet toegeven: dit deed ik niet alleen, want mijn moeder dacht en knutselde net zo hard mee.

Na een paar weken vol knippen, plakken, verven, scheuren en kleuren was het moment daar: vol trots sjouwde ik mijn creatie (nog verpakt in een vuilniszak) de school binnen. Eén voor één mochten we even de klas in om onze surprise uit de zak te halen en neer te zetten bij de anderen. Stiekem vergeleken we onze creaties met de anderen en zagen we dat er vele meesterwerken tussen zaten, maar dat er ook wel een paar rotte appels waren. Op dat moment hoopte je dat deze niet voor jou zouden zijn.

Eén jaar was dit helaas wel het geval. Zelf had ik mij wekenlang uitgesloofd om een kledingdoos om te toveren tot een waar pretpark. Met gehalveerde wc-rollen hadden we een achtbaan gemaakt met daarop muizen en kikkers als karretjes, en op de andere hoek stond een draaimolen met cocktailprikkers waar paardjes aan zaten. Het hoogtepunt van mijn creativiteit al zeg ik het zelf.

Toen ik het pretpark in de klas neerzette zag ik daar een als sigaret beschilderde koker staan. Tot mijn schrik zag ik de naam op het gedicht wat er bij lag: Robin. De vraagtekens knalde bijna mijn hoofd uit. Waarom een sigaret? En waarom voor mij?

Ik kan mij niet meer herinneren wat in het gedicht stond als verklaring voor de sigaret, maar ik weet wel dat ik het tot de dag van vandaag niet begrijp. Ook herinner ik mij nog zeer goed het gevoel dat ik kreeg. Zelf had ik wekenlang bloed, zweet en tranen gegeven voor mijn surprise en daar kreeg ik nu een beschilderde koker voor terug. Dat gevoel wens je je ergste vijand nog niet toe.

Vandaar dat ik, met de verkiezingen in aankomst, oproep tot de oprichting voor een partij voor gelijkheid in surprises. Het partijprogramma bestaat uit één punt: overal waar lootjes worden getrokken voor surprises moeten twee hoeden geregeld worden. Eén hoed voor lootjes van fanatieke knutselaars en één hoed voor de minimalisten. Zo krijgt iedereen altijd een surprise van een vergelijkbaar niveau en wordt een hoop leed voorkomen. Hopelijk gaan we woensdag massaal naar de stembus om dit plan te steunen en gaan we allemaal een hele vrolijke en creatieve Sinterklaasperiode tegemoet.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗