Column(54): juffen op school doen echt niets!

Column nr: 57

Of ik als grote uitzondering mee ging een koffie of theetje drinken op een terras, het was heerlijk weer daarvoor, aldus mijn vriendin.

Na flink wat overredingskracht kwamen we uiteindelijk terecht in Hoek van Holland, heerlijk rustig, geur van de zee en vrijwel geen mens te zien in deze Coronatijd. Prima!

Al genietend van die rust, het uitzicht, de zeelucht inclusief thee met een koekje in een cellofaantje zaten we samen zwijgend voor ons uit te staren. Met andere woorden we genoten ieder op onze manier, dat is het fijne van een vriendschap, je hoeft niet altijd wat te zeggen om elkaar te begrijpen.

Ik keek mijn vriendin aan, ze oogde moe, logisch dacht ik. Voor haar naderde het einde van het schooljaar, een jaar waar ze zich onder andere “de tandjes” had gewerkt om alle kinderen in de Corona tijd te voorzien van lesstof en remote te begeleiden. Ik neem mijn petje af voor het beroep juf of meester vooral daar ouders het tegenwoordig allemaal beter weten dan de leraar. En als het ze niet aan staat ze graag met opgestroopte mouwen naar school komen om even “uit te leggen” hoe de juf of meester zich behoort te gedragen. Nee, juf of meester zijn tegenwoordig zijn geen makkelijke baantjes. Ik mijmerde verder.

Na enige tijd kwamen er een jongere en oudere dame met een zichtbaar verlegen meisje het terras op. Het hele terras verder leeg, je kent dat wel en dan precies naast jou, op gepaste afstand, komen zitten. Weg rust, dacht ik. Met een flair van gezien willen worden zette de jongedame haar grote Gucci tas op een stoel zodanig dat het Gucci embleem schitterde in de zon en nam plaats in de stoel ernaast. Het meisje ging keurig zitten met haar handjes op de schoot. De oudere dame zakte wat onderuit en keek de jongedame verveeld aan.

We keken elkaar aan, bijna konden wij haar gedachten lezen.

Het probleem is altijd, van een terras, dat terwijl ik dan aan het genieten ben van die rust, uitzicht, zeelucht en theetje mijn oren op de wind staan. Niet altijd hoor maar soms dan weet je van tevoren… dit zou wel eens een irritatie-je of een lachertje kunnen worden. Ik gokte met mijzelf op een irritatie-je.

Nadat het stel zich dus gesetteld had en hun bestelling hadden gedaan stak de jongedame van wal.
“Ja, mama, dit moeten we even vieren hoor, vandaar de champagne. Jammer dat ze hier geen kaviaar hebben. Maar alla… We vieren dat het kind een bijzondere hoge score heeft gehaald met de Citotoets. Zo hoog dat ze een klas mag overslaan, he kind?” Ze keek het kind aan, tikte met haar vinger tegen haar wang, het kind knikte gedwee.
“Het kind heeft een naam”, zei de oudere dame op een indringende manier.

Mijn vriendin en ik keken elkaar weer aan, beide met een nieuwsgierige blik. We zwegen maar spitste onze oren verder, medelijden met “het kind” kwam al om de hoek zeilen bij ons.

De oudere dame volledig negerend vervolgde ze: “Ja mama, en dat dankzij mij hoor, ik heb de Coronatijd ten volle benut. Stampen, stampen, stampen, dat was iedere dag mijn taak. Stampen eten stampen en dan 2 uurtjes spelen, eten, baden, geen tv en naar bed. Wij waren een echt team, hé kind?” Wederom knikte het kind gedwee.
Oma kreeg medelijden met het verlegen meisje en gaf haar een aai over haar bol, ze glimlachte met natte oogjes naar Oma. Zonder woorden begrepen ze elkaar.

Onze harten draaiden zich om.

“Je vraagt je toch af wat doen die juffen en meesters eigenlijk op school… ik denk dus gewoon niets, echt niets, beetje de tijd vullen met plakken en knippen, klagen dat ze het zo druk hebben, maar ze wat leren… ho maar. Die juffen op school doen echt niets!  Nee, dankzij mijn intelligente inzet zijn deze resultaten bereikt. Zeg kind, vertel Oma eens wat je Cito score was?”.

De wangetjes van het kind kleurden, ze voelde zich ongemakkelijk en keek naar beneden. Oma pakte het handje van het kind en zei tegen de jongedame: “Heb je eigenlijk wel gevraagd aan het kind, zoals jij haar noemt, wat zij zelf nou graag zou willen, een klas overslaan of gewoon bij haar vriendinnetjes in dezelfde klas blijven?”.

Het gezicht betrok van de jongedame. Het dreigde in Keulen te gaan donderen maar de verlossing van dit onaangename gesprek, welke later de nodige littekens op zal leveren voor “het kind”, was het rinkelen van de telefoon van de jongedame. Als vanzelfsprekend werd de telefoon beantwoord door de jongedame, het was immers “Henry, mijn personal coach, die moet ik opnemen hoor”.
Voor Oma en het kind het moment om zich los te kweken van het over het paard getilde figuur met telefoon en Gucci tas.

“Kom”, zei Oma, “al is je score 10 of 100 het maakt echt niet uit, als je maar altijd je hartje volgt, dat is het allerbelangrijkste. Zullen wij eens lekker gek gaan doen, doen we onze schoenen uit en rennen zo de zee zodat onze broekspijpen nat worden? “

Het kind straalde van oor tot oor, snel werden de schoenen uitgedaan en rende het kind met Oma naar de branding… al lachend en gierend.

We keken elkaar hoofdschuddend aan waarop mijn vriendin zei: “Schep jij die Gucci tas vol met zand of doe ik het?”

Een verhaaltje met een knipoog en met een boodschap, wees zuinig op een kinderhartje.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗