Column(57): Wereldvrede naar de maan

Er gaat een dominee voorbij … Of wel er is geen kopij van de dinsdagcolumnist van dienst. Ds. Gerrit vertrekt per oktober naar een nieuwe gemeente. Hij heeft veel betekend voor Maassluis en voor Maassluis.Nu. Wij gunnen hem daarom een invalbeurt met een column die anders zou blijven liggen.

Redactie

Column nr: 57

Vijftig jaar geleden vlogen drie mannen in een kleine capsule 384.400 km bij de aarde vandaan. Om zich te laten vangen door het lichte zwaartekrachtveld van de maan die wij altijd van dezelfde kant bewonderen. Geland en wel verzamelden ze een paar kilo stenen en stof en lieten wat instrumenten en een vlag met sterren en strepen achter. Nog altijd zijn er mensen die zeggen dat dit nepnieuws was. Voor mij blijft het een fascinerende werkelijkheid.

Twee jaar geleden zag ik de film Hidden Figures die het Apollo-project op een behapbare manier koppelde aan de strijd om rassengelijkheid in de Verenigde Staten. Zwarte vrouwen die baanbrekend werk verzetten voor zowel astronauten als hun lotgenoten. Vorig jaar volgde ik het verhaal van Neil Armstrong in de film First man. Zijn worsteling met zijn gezin en zijn roeping om de eerste te zijn die een stap op de maan zou zetten. Spannend gedramatiseerd.

Onlangs vond ik mijn weg naar het witte doek voor de documentaire Apollo 11. Een prachtige compositie van authentiek filmmateriaal die je meesleept in die acht dagende durende reis der reizen. Een fenomenaal tijdsdocument. Met in de kantlijn een bericht over een wapenstilstand in Vietnam en een dodelijk ongeluk dat Ted Kennedy veroorzaakte op 18 juli. Op dat moment was de Apollocapsule met de aangekoppelde maanlander op 240.000 km van de aarde verwijderd en met een snelheid van 4680 km/u op weg naar de maan.

Twee dagen later wandelden Armstrong en Aldrin in de Zee van Rust waar de eerste handmatig de landingsmodule een zachte landing had laten maken. Honderden miljoenen mensen waren vanaf de aarde getuigen en hoorde hem die beroemde woorden spreken over een stap en een sprong. Even later kregen ze president Nixon aan de telefoon. Ik werd getroffen door dit fragment:

“And for people all over the world, I am sure they too join with Americans in recognizing what an immense feat this is. Because of what you have done, the heavens have become a part of man’s world. And as you talk to us from the Sea of Tranquility, it inspires us to redouble our efforts to bring peace and tranquility to Earth. For one priceless moment in the whole history of man, all the people on this Earth are truly one: one in their pride in what you have done, and one in our prayers that you will return safely to Earth.”

Voor één moment in de geschiedenis waren alle mensen op aarde waarlijk één. Zei Nixon. Dus. Ik wil hem graag geloven. En wat zou het mooi zijn geweest als het niet bij een moment was gebleven. Maar dat de koude oorlog erdoor zou zijn beëindigd en de wapenstilstand in Vietnam permanent zou zijn geworden. Vijftig jaar verder weten we dat dat niet is gebeurd. China heeft begin 2019 een onbemande maanlanding uitgevoerd. Trump wil voor 2024 opnieuw een Amerikaan op de maan zetten. Niet om wereldvrede te brengen, maar om Rusland en China voor te blijven. Neil Armstrong sprak over een ‘grote sprong’ voor de mensheid. Helaas blijken het op aarde toch steeds maar hele kleine stapjes te zijn. En soms zelfs dat niet eens.