Column(57): Zilver, het nieuwe grijs

Mam, je wordt grijs! Mijn tienerdochter woelt haar hand plagend door mijn haar. Ik zie de ondeugende twinkel in haar ogen. ‘Je bedoelt zilver?’ lach ik. In de zon lichten mijn haren op. ‘Je weet toch; zilver is het nieuwe grijs’. Een knipoog.

Nu ik er over nadenk vind ik het eigenlijk een boeiend fenomeen. Ouder worden. Op een dag word je ineens met ‘u’ aangesproken. Ik was misschien 25 of 26 jaar oud. Het was tijdens een lentefeest van mijn schoonfamilie. Ik kan het me nog goed herinneren. Een neefje van mijn man, toen ongeveer 14 jaar, vroeg me; ‘Wilt u ook iets drinken?’. Ik vond het geweldig en zó charmant.. Iets later kwam hij een geruit, kartonnen bekertje koffie aandragen. Een grote smile en we maakten een praatje.

In mijn omgeving zijn mensen nog wel eens geneigd om te corrigeren; ‘Je mag wel ‘jij’ zeggen hoor. Zo oud ben ik nog niet!’ Met een zweem van verontwaardiging. Tja. De gedachte kwam destijds niet in me op. Ik voelde dan ook absoluut geen behoefte de jongen te verbeteren. Sterker nog, zijn gevoel zat gewoon goed! We hadden een leuk gesprek. Het leeftijdsverschil was er, natuurlijk, maar het beperkte niet ons contact. Het was eerder verrijkend. Er was nieuwsgierigheid. Hoe ziet jouw leven er uit?

Wat is dat toch met ouder worden? Onlangs was ik bij een uitvaart. Er werden foto’s vertoond uit het leven van mijn overleden oom. Zowel oude kleurenfoto’s, van die foto’s met een rode waas, als zwart- wit foto’s uit het trouwalbum. Mijn zus fluisterde, vol verbazing; ‘Moet je kijken. Dat is oma. Ze is daar misschien 45 of 46 jaar. Wat zagen ze er toen oud uit!’

Nu ik er over nadenk viel het best mee. De foto’s waren gemaakt bij een speciale gelegenheid. Oma droeg een keurige, halflange jurk en zwarte schoenen. Haar kapsel was in lijn met de haardracht van die tijd. Ze had een normaal, lang postuur. Geen make-up. Een bescheiden glimlach. Goed verzorgd. Ik zag gewoon een mooie vrouw. Met een vriendelijke, bedachtzame blik in haar ogen. De kleur van het haar, de fijne lijntjes in haar gezicht. Het paste haar. Het klopte.

Enige tijd terug was ik met mijn dochter in Rotterdam. Ze was op zoek naar een donkergrijze spijkerbroek, een warm vest en een paar los gebreide, pastelkleurige truien voor de winter. Voor ons liepen twee vriendinnen, zo leek het. Geelblond en golvend haar, skinny jeans, zwart leren jasje, biker-boots en een schoudertasje met studs. Toen we hen passeerden zagen we het. Dit waren geen leeftijdgenoten. Moeder en dochter misschien? Het meisje droeg make-up, grote oorringen en een shiny lipgloss. Haar moeder ook.
Het was een beetje vreemd en een gevoel welde op; dit meisje leek in balans. Haar moeder niet. Gek. Hoe dan ook. Het deed er niet toe. Ze hadden het gezellig, moeder en dochter. Net als wij. Toch laat het beeld me niet los.

Ouder worden. Meebewegen. Erkennen dat de tijd verstrijkt. Die tijd koesteren. In genegenheid. Ik houd van kunst en cultuur. Ooit zag ik een documentaire waarin wensen vervuld werden. Centraal stond een oude, slanke heer met een evenwichtsprobleem. Hij ambieerde in zijn jeugd een danscarrière maar zijn leven verliep anders. Speciaal voor hem werd een ballet gemaakt. Zijn evenwichtsprobleem werd bron van inspiratie. Een losse barre (ronde balk/paal) werd door jonge, krachtige dansers gedragen. In het midden, aan de barre, danste de oude heer. Het was elegant, licht en prachtig. Zijn droom kwam uit. Zijn kwetsbaarheid werd kracht. Zelden heb ik zoiets moois gezien. Bundeling van jong en oud. Samenwerking. Schoonheid.

Zilver is het nieuwe grijs.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗