column nr: 59

Woord Vooraf:  Voordat jullie verder lezen, wil ik zeggen dat deze column niet aantrekkelijk zal zijn, niet om te gieren en vooral voor vrouwen bestemd. Dit gezegde hebbende, ga ik van start met mijn mindfuck die mij bloed, zweet en tranen kostte.

Mindfuck. Dit woord heeft voor mij echt betekenis gekregen de afgelopen periode. Ik heb ook bewust gekozen om van mij af te schrijven, om vrouwen bewust te maken van een eventuele sluipmoordenaar in ons lijf. 

Het circus begon bij mij in oktober. Ik was het nu wel zat om elke maand minimaal drie dagen in de ban te zijn van hevig bloedverlies, met de bijhorende onzekerheid om de deur uit te gaan, en ik nam de stap om naar de gynaecoloog te gaan. Zij hoorde mijn klachten aan, en er volgde een inwendig onderzoek. Ze zag niks bijzonders, niks verontrustend en ze gaf mij een aantal opties om het hevige bloedverlies te laten verminderen.

  1. Medicatie
  2. De pil
  3. Spiraaltje
  4. Novasure behandeling

Ik ben geen voorstander van medicatie, de pil is qua hormonen geen succes bij mij, en Novasure is een behandeling waar ik eerst goed over na wilde denken. Aangezien ik toch al in de stoel lag, gaf ik toestemming voor het plaatsen van een spiraaltje. Ik was die dag op de zesde dag van mijn menstruatie.

Half november heb ik de gynaecoloog gebeld om te vragen wanneer het bloedverlies vanwege het geplaatste spiraaltje zou afnemen en stoppen. Ik was immers al vanaf 24 oktober aan het bloeden. Ik voelde me slap, futloos, duizelig en buikpijntjes waar ik eerder geen last van heb gehad. Ik kreeg medicatie om het bloeden te stoppen. En inderdaad, 5 dagen geen bloedverlies gehad en toen was het 12 december en mocht ik voor controle terugkomen.

Het spiraaltje werd verwijderd omdat de gynaecoloog inzag dat mijn klachten aanhielden en het bloedverlies wel erg uit de hand liep, en ik gaf aan om ook direct een uitstrijkje te laten doen. Dit is vanaf je 35e iets waar je voor opgeroepen hoort te worden, maar bij mij is dit niet gebeurd en ik ben 39 jaar…  Na het verwijderen van het spiraaltje, wel ja, begon ik weer bloed te verliezen. Ik werd er echt stapelgek van. Maar goed, nu eerst de uitslag afwachten die op 3 januari zou volgen en van daaruit zouden we verder praten over Novasure.

Op 3 januari kreeg ik te horen dat de uitslag van het uitstrijkje pap3 en hoog HPV bevatte. Pap 1 is goed, pap 5 is kanker. Hoog HPV kan kanker veroorzaken.

Oké… en nu???

Geen paniek, over 4 dagen zal de gynaecoloog een inwendig onderzoek doen om onrustige cellen uit te sluiten. Onrustige cellen… maar als het geen kanker is, wat is het dan?!?!?

Nee. Zo werkt het niet. Onrustige cellen zijn onrustige cellen.

Op 7 januari ging ik toch enigszins zenuwachtig naar het ziekenhuisMijn gynaecoloog is echt een heel geduldige en lieve vrouw en de twee assistentes die erbij waren idem dito. Afijn, ik mocht meekijken naar mijn eigen ik van binnen, en wat een ‘simpel’ onderzoek met een vloeistof moest zijn werd uiteindelijk in mijn beleving een mini operatie.

De gynaecoloog zei ineens:’ Ik zie hier tóch een onrustige plek, dit moet ik verwijderen’. En voor ik er erg in had gingen er 4 verdovingen in, en werd er 2 à 3 cm baarmoederhals weggebrand en in een potje gedaan. Daar stond het dan: onrustige cellen. En nog steeds niet echt het besef dat dít kanker kan zijn.

Ik was van slag. Ik huilde, kleedde mij aan en bedankte alle drie voor hun geduld en goede zorg. Twee weken wachten op uitslag…

En toen begon de mindfuck. Ook al zou het kanker zijn, dan nog ga ik niet dood. Hooguit wordt alles verwijderd, de plek waar mijn kinderen groeiden, maar dat is oké. Dood ga ik niet.  Maar het feit dat ik nu onder behandeling ben voor deze vreselijke ziekte, kanker, dat kon ik niet bevatten. 

Anderhalve week na het onderzoek, wat nog 4 weken een nasleep geeft, heb ik vanwege klachten wederom contact opgenomen. En wéér volgde er een inwendig onderzoek en antibiotica.  Maar dat terzijde. De gynaecoloog had ook nét de uitslag ontvangen!…

Ik verstijfde in die stoel. Mn hart stond even stil. Ik verwachtte dit vandaag nog niet, 21 januari pas, en ik zag toch heel even mijn leven aan mijn geestesoog voorbijtrekken.

Uitslag: CIN 2 Voorstadium baarmoederhalskanker. Maar dit is dus – gelukkig – vorige week al verwijderd!

Over 6 maanden terug voor controle, maar voor nu verzekerde de gynaecoloog mij dat ik opgelucht adem kan halen. Ze heeft echt elk onrustig stukje verwijderd. Ik moet daar op vertrouwen. Dit is nu achter de rug. En wordt er over 6 maanden weer onderzocht en gevonden, dan gaan we gewoon weer de stappen af die gedaan moeten worden. Ik heb anderhalve week lang zo verschrikkelijk veel last gehad van deze mindfuck, dat ik het de aankomende tijd niet meer toelaat. Ik heb altijd per dag geleefd, en dat blijf ik doen.

En ik doe over 6 maanden weer wat ik moet doen.

Ik hoop vrouwen meer bewust gemaakt te hebben met deze column, en ik wil dan ook adviseren om met regelmaat een uitstrijkje te laten doen. Zorg goed voor jezelf.


Editor's Rating

Je zult het maar moeten meemaken en het in je eentje moeten verwerken. En ondertussen gaat de zorg voor vier kinderen gewoon door. Alle zekerheid - voor zover die er al was - is ineens weg. Toekomstperspectief? Van dag tot dag leven! In stilte het verdriet en de eenzaamheid toestaan, de onzekerheid, de hoop en de wanhoop. En dan zo kort na deze goede afloop een column erover schrijven om anderen te helpen, te waarschuwen. Petje af
Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

4 Reacties

  1. Linda
    23 januari 2019 at 12:35

    Even een sidenote.. uitstrijkje word gemaakt vanaf je 30e.. dus of dat is in de afgelopen jaren veranderd of je had er al twee gemist.. sterkte!

    • Miranda
      23 januari 2019 at 21:31

      Dank je. Daar is continu verwarring over inderdaad. 30 of 35. Anyway, ik ben voor 30, liefst 25.

  2. Tamara
    23 januari 2019 at 12:29

    Lieve miranda, mooi geschreven !
    Zo herkenbaar, en wetende dat ik ook voorlopig onder controle blijft. Super fijn dat je onder controle blijft, maar toch .. weer ieder half jaar die mindfuck ..angst en onzekerheid . Toch blijft bij veel mensen het uitstrijkje een taboe, ik ben echt een voorstander van het uitstrijkje, want het is echt een sluipmoordenaar.
    Groetjes tamara

  3. Marja Gerkema
    23 januari 2019 at 09:09

    Sterkte Miranda