Column(59): Ongezonde gezinnen

columm nr: 59

Kan je teveel liefhebben, kan je zoveel houden van je partner dat je te veel liefde geeft? Zo op het eerste gezicht zou je zeggen van niet. Er kan nooit teveel liefde zijn. Je kunt nooit teveel houden van! Maar wat als die liefde ten koste gaat van de liefde voor jezelf? Maar wat als die liefde meer gaat lijken op zelfopoffering?

We kennen ze allemaal wel, vrouwen en mannen die niet zonder een partner kunnen. Zodra een relatie op de klippen loopt, gaat men weer op zoek naar een ander. Een die haar of zijn liefde wel waard is, liefde die wederzijds is, liefde die beantwoord wordt. Is het niet voor een ieder het ultieme geluk? Liefde vinden, verliefd zijn, geliefd zijn, bemind worden, gewild voelen, aantrekkelijk gevonden worden.

Toch is het voor velen van ons ook een valkuil. Iemand zo veel liefhebben terwijl die ander de liefde niet beantwoord en in plaats van de conclusie te trekken dat dit niet de juiste partner is die ander nog meer liefde gaan schenken, ondanks dat de partner niet goed is, niet om de ander geeft en er niet voor de ander is. Een einde maken aan de relatie is geen optie. Bijna als een obsessie. Het lijkt een obsessie uit liefde maar veel eerder is het een obsessie uit angst. Angst om alleen over te blijven, angst om alleen te zijn, angst om het niet waard te zijn liefgehad te worden, angst om in de steek gelaten te worden of angst om niet gezien te worden. De partner die we onze liefde geven zien we als de oplossing voor al onze angsten. Hij of zij zal ons beschermen en er voor ons zijn zodat onze angsten geen kans krijgen, helaas kiezen we een partner die deze veiligheid niet biedt en de liefde niet beantwoord.

Toch wordt de keuze gemaakt om trouw te blijven aan deze partner en door nog meer in de liefde te investeren en nog meer van hem of haar te houden. Ontkenning is ten slotte de beste manier om jezelf te beschermen. Liever steekt men de kop in het zand dan dat het probleem erkend wordt en er naar een oplossing gezocht wordt.

Liefde is dan meer een vergif, een middel waar we niet meer zonder van kunnen, liefde is dan verslavend. Wat als een paal boven water staat, is het feit dat er niet duidelijk gezien kan worden dat iemand geen goede partner zal zijn. De blik is vertroebeld maar de vraag is vooral waar dat door veroorzaakt wordt.

Vaak blijkt dat al deze mannen en vrouwen opgegroeid zijn in ongezonde gezinnen waar weinig tot geen aandacht was voor de emotionele behoeftes van de kinderen. De behoeften van het kind blijven onbeantwoord. Gedurende de jaren heeft dit kind geprobeerd zijn of haar ouders te veranderen in warme, liefhebbende ouders. Zorgzame ouders naar wie het zo verlangd, maar ondanks al die moeite en inzet zijn de ouders niet te veranderen. Zo groeit het kind op met een gebrek aan liefde in relaties en leert het kind dat het hier op moet wachten, hopen en nog harder zijn of haar best moet doen om het die ander maar vooral naar zijn of haar zin te maken. Het kind bouwt te weinig eigenwaarde op en deze kinderen zijn er eigenlijk van overtuigd dat ze het niet verdienen om liefde en geluk te mogen ervaren. Deze ervaringen in de jeugd lopen door naar volwassenheid.

Ongezonde gezinnen klinkt heel zwaar, er wordt dan gelijk gedacht aan mishandeling, incest of verslaafde ouders, maar vaak is het veel subtieler dan deze overduidelijke problemen. Ouders die ruzie hebben en op de vraag van het kind waarom er ruzie is ontkennend reageren. Voor het kind werkt dit enorm verwarrend, moet het de ouders geloven die zeggen dat er geen ruzie is of moet het zijn of haar eigen gevoel geloven dat er wel degelijk iets niet goed is tussen papa en mamma? Dat zou ook betekenen dat papa en mamma dus niet te vertrouwen zijn en gelogen hebben. Vaak kiezen kinderen voor het uitschakelen van hun eigen waarnemingen. Het gevolg hiervan is dat het kind schade oploopt, het kan geen vertrouwen hebben in zichzelf en de eigen waarnemingen. Dit werkt door in het vermogen van datzelfde kind in het liefhebben als volwassene. Het kind in de volwassene blijft hunkeren naar de liefde en het geluk bij zijn of haar partner en zal, net als toen bij de ouders, blijven strijden voor de relatie.

 ik wens iedereen fijne feestdagen in een gezonde gezinssituatie