Column(6): Allemaal jouw schuld

column nr 6

En dat is allemaal jouw schuld!

Weet u wat mij opvalt? Hoe naar mensen soms tegen elkaar zijn. U weet wel: in een winkel achter de kassa zit een meisje die iemands boodschappen aan het scannen is. Wanneer ze bij een specifiek item komt, blijkt deze niet meer in de aanbieding te zijn. Er wordt getierd en geraasd, maar deze onderbetaalde puber kan er niks aan doen dat u 50 cent meer moet betalen voor uw bakje yoghurt.

Hier heb ik er nog zo eentje. Een tijd geleden zat ik in de bus, op weg naar huis na een drukke werkdag. Er was vertraging, bijna een half uur. In deze bus zag ik een kwade man de bestuurder uitschelden en uiteindelijk zelfs slaan. Er werd wel snel ingegrepen, maar de handeling van de boze man is me bij gebleven. De bestuurder uit de bus kan er niks aan doen dat er file was.

Wij leven in een wereld waar het normaal lijkt dat we met vingers wijzen en wanneer de verantwoordelijke niet direct in het zichtveld is, worden mensen zoals het kassameisje en de buschauffeur aangewezen. Vaak wordt er niet eens over nagedacht dat degene die verpletterd wordt door de dreigende vinger niet de verantwoordelijke is voor de vertraging, of het verlopen van de korting of het cancelen van een vlucht, of dat er een product niet meer is of de leraar die niet dat extra puntje wil geven enzovoort enzovoort enzovoort.

Op mijn werk heb ik weinig direct klant contact, en ik heb ook nooit ergens gewerkt waar ik dat wel heb. Wat dat betreft ben ik dus ook nooit de ontvanger geweest van deze vorm van onnodige agressie. Gelukkig.

Nu gebeurt dit niet alleen richting mensen die aan het werk zijn, het gebeurt ook andersom.

De kassa medewerker die net een nare klant heeft gehad en de frustratie eruit gooit richting de volgende in de rij of de buschauffeur die al een hele tijd geen plaspauze heeft gehad en boos wordt op de oude dame die niet zo snel de bus in komt.

Wat ik mij in deze kwestie nou echt afvraag is, waarom? Waarom moet dat nou? Natuurlijk weet ik niet hoe dat bij u zit, maar mijn ouders hebben mij een, in mijn ogen belangrijke, les geleerd: Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden.

Hoe ik dat voor ogen zie? Met respect. Hoe verschrikkelijk zonde is het dat we elkaar dat nog moeten leren.

Dus mag ik u een suggestie doen?

Doe wat u er mee wil, maar ik hoop dat u, als u vandaag boodschappen gaat doen of in de bus stapt of wat dan ook gaat doen, dat u dit doet met een glimlach op uw gezicht. Ook als het niet helemaal gaat zoals gepland.

Want een betere wereld begint bij jezelf.