Column(6): Later, als ik groot ben

column nr: 6

Vriendenboekjes… het zegt iets over de tegenwoordige tijd. Er staan vragen in afgedrukt. U kent het wel: ‘Wat is je lievelingseten?’ en ‘Ik houd niet van…’ en dan mag je de zin aanvullen. Er is ruimte voor het inplakken van een pasfoto en soms een kadertje waarbinnen je iets mag tekenen. Tot slot staat er meestal zoiets als ‘Dit wens ik jou toe…’ of  ‘Het allerleukste dat wij samen hebben gedaan is…’. Vul maar in.

Bijna altijd staat er in een vriendenboekje ook de gevleugelde tekst; ‘Wat wil je later worden?’. Wanneer het kind hierop reageert zijn het veelal antwoorden als: ‘Piloot, Politieman. Zangeres of Schooljuffrouw’. Wanneer moeder het boekje invult staat er vaak een bescheiden: ‘Gelukkig’.

Het is iets van deze tijd, zo lijkt het. Vroeger, in mijn tijd, hadden we nog Poëziealbums. Poëzie is misschien een groot woord voor de rijmpjes die het boekje vulden, maar toch… Ook deze boekjes gingen de klas rond en, als het goed was, kreeg je het boekje ook steeds weer terug. Op de rechterbladzijde stond een vriendelijke versje (‘Ik ken een aardig meisje, wil je haar eens zien? Kijk dan in de spiegel, dan zie je haar misschien!’) en aan de linkerkant werd iets getekend of een poëzieplaatje, uit vervlogen tijden met zilveren of gouden glitters, opgeplakt.

Het waren mooie boekjes, die poëziealbums.

Onlangs ontvingen we een tas vol boekjes. Op de Schoolkeuzemarkt in Vlaardingen. Flyers, folders en sleutelhangers. Het was er druk. Het leek wel een bijenhotel; het gonsde er van de kinderen. Ook op school waren de leerlingen uit groep 8 er maar druk mee! De meester klapte in zijn handen en maande iedereen tot stilte. Jongens, wat wàs het leuk bij de Schoolkeuzemarkt en wat is er veel keuze!

‘Wie weet er al wat hij worden wil?’ riep de meester de klas in. Het geroezemoes verstomde en het werd stil.

In de dagen erna bleef het maar gonzen in de klas. ‘Weet jij al waar je naartoe wilt?’ en ‘Welk niveau heb jij?’. Ik blijf gewoon hier in Maassluis. Dat is lekker dichtbij. Ook hier thuis werden de folders en boekjes bekeken. Het waren catchy teksten in het glossy magazine waarmee diverse scholen zich wilden onderscheiden; Een Thuis voor Toekomstmakers! De school waar je gezien wordt! Jouw beste kans van slagen! De school die jou raakt!! Jouw slimste keuze. Tweetaligonderwijs en Flexroosters. Tjonge, de meester had niet gelogen; wat is er veel keuze.

Ik sla mijn poëziealbum er nog eens op na. Mijn oog valt op een handgeschreven versje. Met vulpen geschreven. In prachtige krullerige letters, zoals men vroeger nog leerde schrijven.. ‘Twee open ogen, een hartje van goud. Een zuiver geweten, zorg dat je ‘t houdt’. Het boekje staat bol van de milde, vriendelijke raadgevingen voor de toekomst. Vooral gericht op goede daden jegens de ander. ‘Wees thuis en ook bij anderen, een zachte zonneschijn. Dan zal je eigen leven, nooit zonder stralen zijn’.

Uit school komt mijn dochter stralend het huis binnen stormen. Mama, ik geloof dat ik het weet! Ik wil naar de Theater HAVO/VWO of naar de Vrije School in Rotterdam. Ik bekijk de folder die ze me in handen drukt. De Theater HAVO/VWO; een unieke school met aandacht voor de individuele leerling. Een ander onderschrift luidt; Met hoofd, hart en handen. Worden wie je Bent. 

Wij zijn er uit.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗