Column(60): Ik ben ‘rap’ geraakt

© Woordkunst – Dichtersavonden bij Kevin’s grand café

colum nr: 60

‘Met Jack op een track…’ Van Lil’Kleine.

‘Ja nu ben ik loesoe…’ Van Ronnie Flex.

‘Ik ben een kind van de duivel…’ Van Jebroer.

‘Money maakt je blind, ik ging verder in die crimescene…’ Van Boef.

‘My mokro’s in the ghetto…’ Van Ali B.

Zomaar een aantal stukjes tekst van onder de jeugd welbekende en door hen geïdealiseerde Nederlandse rappers. Teksten waarvan mijn nekharen overeind gaan staan, of waarvan ik de woorden niet kan plaatsen in het Algemeen Beschaafd Nederlands.  Ik vind het zonde van onze Nederlandse taal, en het gaat me te boven dat zoveel jong grut, inclusief één van mijn dochters, deze teksten verkiest boven een goed boek. Ik had niks met rapmuziek, om bovenstaande redenen.

En daar is vorige week verandering in gekomen. Ik stel mijn mening over rapmuziek bij… Nee, niet over genoemde rappers en hun woordvervuiling.

Vorige week, tijdens een dichtersavond bij Woordkunst mocht ik live ervaren dat een rapper, genaamd RijmR, dwars door mijn ziel rapte met zijn nummer ‘Vrij zijn’ en vooral met zijn nummer ‘Wat je voelt’. (Nog niet online, volgt binnenkort met clip!)

Hoe het gebeurde, ik weet het niet, maar de tranen rolden over mijn wangen en ‘Wat je voelt’ laat mij niet los. En dus betrap ik mijzelf nu erop, dat ik net als één van mijn dochters, elke dag naar rapmuziek aan het luisteren ben.

Hoewel er wel een groot contrast zit in tekst en het overbrengen daarvan.

Diezelfde avond, nadat ik weer aarde, heb ik het open podium aangegrepen om een aantal van mijn gedichten voor te dragen. Ik vernam na afloop, dat diezelfde rapper RijmR, die mij aan het huilen kreeg, van míjn gedichten kippenvel kreeg.

Dan weet je dat bij HOE je iets over wilt brengen en bij WAT je ook wilt vertellen, alles draait om het allerdiepste van jezelf: Je ziel. En de liefde voor woorden en muziek.