Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
column nr: 60
Iemand heeft weleens tegen mij gezegd, als je de 60 passeert dan ga je wat mankeren. Ach, je wuift het weg, totdat je die magische grens passeert en verdraaid… er komt het een en ander op je pad.
Een van de ouderdomskwaaltjes is dat mijn vingers blijkbaar nog steeds groeien, niet in de lengte maar om de as, met andere woorden ze trekken krom. Knieën en voeten hebben zich ondertussen ook in de strijd geworpen. Volledig ongevraagd, gewoon gratis of je het wilt of niet.
Ik zie dames met prachtig gelakte nagels, slanke vingers, ringen aan vingers en wellicht nog wat armbanden. Nou vergeet het maar, dat is voor mij niet weggelegd. Mijn handen en polsen zijn pijnlijk, ringen en armbanden ik verdraag het allemaal niet. Wat moet je met een gelakte nagel die linksaf slaat… niks toch? Rug- en nekproblemen had ik al maar als bonus heb ik er ook pijn in mijn knieën en voeten bijgekregen. Vooral die voeten, ik heb opstartproblemen in de ochtend. Dat wil dus zeggen dat ik niet goed kan lopen op mijn voeten zodra ik mijn bed uitstap. Iedere keer als ik ga zitten en opsta ervaar ik dezelfde problemen, ik word er niet vrolijker van eerlijk gezegd.
Afijn, ik wil dus naar de “pil” (huisdokter) zoals mijn vader zaliger altijd oneerbiedig bralde en maak een afspraak. Zo gezegd, zo gedaan. In de wachtkamer aangekomen ga ik keurig op 1,5 meter afstand zitten van de andere patiënten. Al snel blijkt dat er een zwaar geïrriteerde medelander op een stoel zit van weet ik veel wat voor afkomst. Zijn gebrekkig Nederlands geeft in ieder geval aan dat zijn roots niet in ons waterland liggen. Pislink wordt hij op een gegeven moment als het wachten hem te lang duurt. Klein van stuk loopt hij naar de assistentie en er volgt een klaagzang; “Ik wachten hier 1 uur, ik vrij genomen, niet normaal, jij gaat zegge… ik nu naar binnen moet”.
Al mopperend komt de man weer terug in de wachtkamer en geeft nog even uitleg, mochten wij wachtenden het niet hebben begrepen. “Is niet normaal, zij zegt ik ga zeggen, ik zeg… jij gaat zeker zeggen, is niet normaal, uur wachten, ik vrije middag, ja… zij gaat zeker zeggen”. Het feit dat de man zeer onbeleefd is in zijn toonzetting naar de dame achter de balie, nodigt niemand uit hem tegen te spreken. Want ja, voordat je het weet heb je een kuist voor je kop, dus ook ik houd wijselijk mijn mond dicht en geloof mij dat was best moeilijk. ’t Is niks, heb al genoeg pijn in vingers, handen, knieën en voeten om dan zeker niet te verlangen naar een gebroken neus of zoiets. Ik bedenk mij, ach… wat is het leven ingewikkeld als het niet gaat zoals jij wenst.
Zou zo’n man nou beseffen dat er vele malen ergere dingen zijn?
Het zal mij persoonlijk een lor zijn indien ik een uur moet wachten in de wachtkamer omdat ik ervan uitga dat iedere patiënt die aandacht krijgt welke op dat moment nodig is. Dat is iets wat Arie en ik ook zo enorm waarderen aan onze “pil”’Hij is er als het nodig is, voor wie dan ook.
En ja hoor “meneer” mag plots naar binnen en zoals het een goed arts betaamt, hij neemt ook voor deze onredelijke man alle tijd. Tenzij de huisarts het eerst uitgemeten kreeg dat meneer het zo zwaar had gehad in de wachtkamer, dat kost natuurlijk ook tijd.
Uiteindelijk mag ‘Annie’, na 45 minuten wachten, naar binnen en ik zijg neer op de juiste afstand op de stoel in de dokterskamer. Handen geven is er niet meer bij en onwennig steek ik van wal om mijn beklag te doen over mijn vingers die blijkbaar de behoefte hebben alle kanten op te groeien. En dan ook nog mijn voeten die in de contramine gaan in de ochtend, om maar niet te spreken over mijn knieën. “Heb het gevoel dat zeker ’s nachts mijn handen, voeten en knieën een soort liggen te zoemen… wiieuw wiieuw wiieuw…” leg ik onze “pil” uit. Zijn ogen lachen maar zijn gezicht blijft ernstig. Gut, wat moet zo’n arts toch allemaal niet meemaken in zijn praktijk? Ik krijg een onderzoek en uitleg over artrose en de opmerking “Ja.. Dat ga je krijgen als je ouder wordt”… Hallo pil, ik ben net de 60 gepasseerd en ik wil graag nog 30 jaar meedraaien op deze wereld. Dus wat gaan we eraan doen?
Afijn, vol geduld en begrip duikt onze “pil” in het digitale archief om te kijken of er al eens foto’s zijn gemaakt van voeten, knieën of handen in verband met artrose. Nu is mijn digitale archief niet net zoals die van Arie, 2 kantjes maar meer een boekwerk. Dus dat duurt even om te scrollen van het heden naar het verleden. Kijken of er al eens foto’s zijn gemaakt en anders moeten die maar eens gemaakt worden, krijg ik te horen. Geen ingewikkelde technische scans, nee gewoon röntgenfoto’s, daar is artrose op te zien. En oh ja, een verwijzing naar zo’n mevrouw die ‘inlegkruisjes’ maakt maar dan voor in je schoenen.
Oké duidelijk. In stilte kijk ik toe naar de scrollende “pil”, hij mompelt zo nu en dan. Ik kijk hoe hij verder en verder scrolt tot hij ergens in de 90-er jaren belandt. Plots benoemt hij dat hij toen foto’s van mijn maag heeft laten maken. “Ja… toen moest je nog een drankje innemen en werd er iedere keer een foto gemaakt, laagje voor laagje… Maar daar hebben we het nu niet over”, zegt hij om zijn mijmering af te kappen.
Melancholie ten top, bedenk ik mij, geweldig! Zal ik het wagen? Moet kunnen toch?
En ja hoor, ik geef hem een koekje van eigen deeg door te zeggen: “Gut …90-er jaren…dan ben jij ook al aardig op leeftijd!”.
Misschien is het daar misgegaan want als ik dan weer buiten sta bedenk ik mij… huh… nu heb ik alleen een verwijzing voor inlegkruisjes voor mijn schoenen en geen röntgenfoto’s…
Zal ik teruggaan en even langs de assistente gaan om te zeggen: “is niet normaal, ik 45 minuten wachten, dan binnen, hij zegt foto’s maken, ik niet krijg fotopapiertje, krijg inlegkruisjes voor voeten, is niet normaal”…
Welnee…komt vast een keer goed.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 535 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.