column nr: 60

Als je het tijdstip goed kiest ben je makkelijk binnen een uur van Maassluis in Driebergen en omgekeerd. Afstand is de moeite niet in ons stikstofverzadigd landje. De hoeveelheid auto’s die tegelijk de weg op willen is vaak het probleem. Misschien hebben we geluk en gaat de maximumsnelheid omlaag, wie weet wel naar 90 km/u. Onderzoek wijst uit dat met die snelheid de meeste auto’s tegelijk op een snelweg passen. Maar ik wil het in mijn laatste column helemaal niet over klimaat of fileleed hebben. Wel over vrij verkeer. Maar dan van mensen.

Ik ben vrij om te kiezen waar ik als predikant werk. Uiteraard ben ik wel afhankelijk of een kerk mij vraagt of niet, maar ik ben vrij om daar op in te gaan en ook om zelf actief op zoek te gaan. Ik zal niet zeggen dat er niks bij zo’n transfer komt kijken. Maar ik kom geen strenge douane tegen bij de Utrechtse Heuvelrug die mij het hemd van het lijf vraagt en in asielzoekerscentra stopt.

Ik kreeg vandaag weer een bericht van iemand die daar wel mee te maken heeft. Ze woont al jaren in ons land. Heeft ook drie jaar met een tijdelijke verblijfsvergunning in Maassluis gewoond en was hard op weg om in te burgeren. Ze maakt nog altijd trouw haar huiswerk van de Nederlandse les. Haar dochtertje is bij ons in de kerk gedoopt. Dat was een feest voor haar en voor ons.

Maar toen verliep de tijdelijke vergunning en begon een uitzichtloze strijd over de vraag of ze hier mag blijven of niet. Ze moest weer naar een asielzoekerscentrum. Aan de andere kant van Nederland. Weg van haar waardevolle contacten. Ze probeert positief te blijven, maar dat is niet makkelijk. Want de Dienst Terugkeer & Vertrek haalt alles uit de kast om haar weg te krijgen uit Nederland. Nu haar geboorteland geen optie blijkt (want die willen haar niet meer hebben), kloppen ze aan bij een buurland, waar haar moeder tijdelijk gewoond heeft. Hoe zou ik het vinden als ik niet terug zou kunnen naar Nederland en dat dan doodleuk gezegd werd dat België en Duitsland ook best zouden kunnen?

Terwijl ik heen en weer pendel tussen ons thuis van de afgelopen veertien jaar en de nieuwe plek, voel ik boosheid en verdriet, maar vooral machteloosheid en schaamte. Natuurlijk kunnen wij geen miljoenen vluchtelingen opnemen. En natuurlijk moeten er criteria zijn en grenzen. Maar iemand jarenlang in een soort niemandsland laten bivakkeren zou niet moeten mogen. Ja, ik weet dat ook asielzoekers soms elke strohalm aangrijpen, ook tegen beter weten in. Maar ik snap ze wel. Dat aan de andere kant de overheid zich ook vastbijt in een terugkeer die onmogelijk is, begrijp ik niet. Alsof het niet om mensen van vlees en bloed gaat. Die niets liever willen dan een nieuw leven opbouwen. De meeste in elk geval wel.

Ik heb geen oplossing. Het blijft ingewikkeld. Maar het is hartverscheurend dat we een jonge vrouw met haar dochtertje gevangen houden in juridisch getouwtrek. Ik hoop en bid dat het lukt om uit deze klem bevrijd te worden.

PS

Dit is de laatste column voordat ik vertrek. Ik dank de trouwe lezers en ik dank de redactie voor de ruimte die Maassluis.nu mij geboden heeft de afgelopen jaren.  Het moge een ieder goed gaan en ik wens dat de lokale media vruchtbaar mogen blijven.

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter