column nr:  62

De magie van Sinterklaas. De spanning. Alles om dit feest heen ademt gezelligheid. Op de enkele roeptoeter na die het voor kindjes wil verpesten. Voor- of tegenstanders wel te verstaan. En om een pieten-discussie te voorkomen: daar gaat deze column niet over! Het gaat over Sinterklaas. Het feest. Een kinderfeest. De spanning bij de kindjes. Pepernoten, kruidnoten, cadeautjes en vooral blije kindersnoetjes.

Zoals elk jaar kijken we ook dit jaar weer naar het Sint journaal. Verplichte kost voor schoolgaande kinderen. Als ze het niet in de klas kijken, wil je in ieder geval wel dat jouw kind op het schoolplein mee kan praten. Dus is het hier thuis ook vaste prik. Elk jaar is het toch wel weer even spannend. Komen ze op tijd? Zou alles wel goed gaan? En deze mama zit net zo gespannen te kijken als dochterlief. In de hoop dat er niet weer iets onmogelijks gebeurd waardoor al mijn plannen omgegooid moeten worden.

Zo was er het jaar dat alle pakjes overboord geslagen waren en mijn kind alle slootjes af wilde gaan. Sta ik dan. Bibberend in de kou. En dan moeten verklaren waarom er nu juist in die sloot geen pakjes in het water liggen. Of juist het pakje wat ik er even daarvoor in gegooid had, er weer uit zien te halen. Of het jaar waarin de chocoladeletters omgewisseld waren. Precies de avond voor die in haar schoen zou belanden. In lichte paniek, nog net op tijd, de letter met een andere moeder kunnen ruilen om vervolgens in de volgende aflevering alles weer terug gedraaid te zien worden. Volgens mij hetzelfde jaar waarin ik, voorbereid en wel, alle cadeautjes ruim op tijd had ingepakt. Om daarna alles weer uit te pakken omdat het de tv-makers leuk leek als alle cadeautjes in tekeningen ingepakt zouden worden.

Leuk hoor die algemene verhaallijn! Kunnen de makers alleen niet iets meer meedenken en rekening houden met alle ouders die zich in onmogelijke bochten moeten wringen om het verhaal door te trekken?!

Dus daar zit ik dan. 36 jaar oud. Dochter is uit logeren en ik zit, stipt om 18.00 uur, klaar voor wat komen gaat. Hopend dat het niet een gevalletje: Even Apeldoorn bellen wordt.
Duimend dat er niet weer iets roet in het eten gooit. Tot nu toe hoeven we alleen nog ons huis digitaal door te geven zodat “Niet zo snel”, het nieuwe paard van Sinterklaas, ons straks kan vinden. Het paard met koudwatervrees waardoor het hele gezelschap dus met de trein moest. Ik ben overigens nog druk aan het verzinnen wat ik kan zeggen als de goedheiligman hier wel met de boot aankomt en deze dus niet in Spanje blijkt te zijn gebleven.

Want dat is het verschil tussen mama en dochter. Ik weet dat hij hier niet met een stoomtrein aan kan komen. Ik begrijp dat dát niets met een paard te maken heeft, maar alles met het feit dat “Apendoorn” geen haven heeft. Dochterlief daarentegen… verwacht een stoomlocomotief. En daar waar pakjes in een sloot nog wel haalbaar waren. Het wisselen van chocoladeletters irritant, maar een gemakkelijke opgave. En zelfs het weer uit- en inpakken van cadeautjes was haalbaar. Het tevoorschijn toveren van een stoomtrein is toch wel eventjes een brug te ver voor deze mama.

Maar goed. Ook daar verzinnen we wel weer iets op. Het is waarschijnlijk het laatste jaar dat het geloof in de goede oude man nog stand weet te houden. Dit jaar waren er al een paar klasgenootjes van dochter-lief die “het grote geheim” van de daken wilde schreeuwen. Er zijn helaas daarbij een paar bubbels geknapt. Maar gelukkig niet bij ons thuis. Hier is er nog spanning. Nog wel. En daar geniet ik ten volste van. Volgend jaar moet ik dat missen. Dan is het nog steeds feest. Dan zijn er nog steeds kruidnoten en cadeautjes. Maar dan is er geen spanning meer. Althans. Niet zoals nu. En het Sinterklaas journaal? Dat ga ik missen. Als kiespijn dan wel te verstaan.


 

Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!