Column(62): Vrijheid

column nr 62

We leven in bijzondere tijden en ik moet weer een column produceren. Schrijf eens wat leuks kreeg ik als advies, en ja dat zou ik moeten doen, het zijn zulke sombere tijden. Maar als ik ga schrijven dan borrelt er van alles op en stroomt uit mijn pen, als of ie vanzelf schrijft. Ik beloof dus niets.

Woensdag a.s. is het Aswoensdag. Bijna Pasen. De mensheid bevrijd van zonden. Vrijheid, de generatie die de oorlog niet heeft meegemaakt vindt dat vanzelfsprekend. We missen iets pas vaak als we het kwijt zijn, zoals we nu onze vrijheid kwijt zijn.

Nu realiseren wij ons pas hoe goed we het hadden, gezellig uit eten bv, met onze vrienden genieten. In deze tijd van binnen zitten en vaak alleen-zijn gaan de gedachten vaak down memory lane.

Ik heb wel genoten van de witte wereld, alles is zo vredig, licht en het dempt geluid. Denk ik mijn pekinees een plezier te doen en een paadje vrij te maken met de sneeuwschuiver. Wat doet ze? Ze springt in het “diepe”! Koning winter had geen beter moment kunnen kiezen. Intussen wel blij dat alles weer begaanbaar is: stoep was ijsbaan, uitlaten noodzaak, dus dan maar op straat. Dat had ik gedacht. Belle ging in de achteruit, daar loop ik nooit, dat hoort niet zo en dat doe ik dus niet. Bazen gaan op hun hond lijken heb ik wel eens gehoord. Enfin ze gaan op elkaar lijken, eigen mening en standvastig.

Alles heeft 2 kanten, dus bij elke leuke herinnering hoort ook een glimlach met een traan.

Als ik nu kijk naar alle ijspret, lachende gezichten dan geniet je mee van die zichtbare blijheid en denk ik vanzelf terug aan de tijd dat ikzelf jong was. Ik herinner mij strengere winters, het kortst geleden toch wel 20 jaar schat ik, stonden we langs de vliet te kijken naar paarden met een arreslee en vele schaatsers op het ijs bij Vlietzicht alhier.

Daarvoor nog, mijn kids waren jong, kon je met een auto over het IIsselmeer en moesten militairen met helikopters de boeren in Friesland bevoorraden. Schaatsen, ruimte, de wind en gekras van de schaatsen, bevrijdend, net als van een berghelling af suizen op een slee. Denkend aan de tijd in Canada, geen stroom, dat is daar bovengronds, te veel sneeuw.

Dan denk ik ook weer aan school: het onderwijs genieten van een bevlogen leraar, lopen naar huis, met vrienden, vrij van (te) veel toezicht. Als je nu naar alle regels, voorschriften en eisen kijkt, ben ik blij dat ik in een noodschool gezeten heb, en in een nissebus, een half ronde loods van golfplaten, zou nu ondenkbaar zijn. Nee luxe was er niet toen maar gemist heb ik dat ook niet. We waren vrij, geen angst, geen mondkapjes.

Dan word ik wel verdrietig om de jeugd van nu. Vrijheid is ook perspectief hebben, een partner kunnen kiezen, zonder genderonzin en etnische beklemmingen, een huis kunnen kopen/huren en last but not least een baan zoeken waar je elke dag met plezier naar toe gaat.

Ik hoop als ze dan terugkijken naar nu, dat ze zich realiseren dat altijd maar onder druk staan van meer presteren, meer produceren onvrijheid betekent.

We kunnen zoveel leren van dieren, en genieten doen ze ook, wij zijn veel kwijt…

Inmiddels in de avondklok opgeheven, voor even, bevrijdt nu nog de kinderen van de nutteloze ongezonde mondkapjes. Met het avondklok vonnis moet dat kunnen. De rechter handhaafde de regel, doch erkende dat het ongezond is en bescherming niet bewezen-ongrondwettig.

Wet boven regel, Vrijdag gaan we het zien: oligarchie of totalitair reeds

Filmpje