Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Vorige week onrust in de klas. Niks nieuws onder de zon, zou je denken. Sinterklaas is in het land, en ook al zijn ze van groep 6B nog zo stoer, ze zijn toch wel een tikkie van slag. Alleen bleek het dit keer niet te gaan om de goedheiligman, maar dankzij een bericht op het jeugdjournaal. Oplopende besmettingen en véél leerlingen ziek, luidde het nieuws. Dat valt in onze klas wel mee, maar dat was niet eens de oorzaak van de ‘kriebels.’ De angst voor een nieuwe lockdown ofwel quarantaine zit er zichtbaar in bij mijn kinders.
Hoera voor de vrije dag… of toch niet?
Misschien herkennen andere juffen en meesters dit. Het láátste wat ze willen, is thuis zitten! Je zou zeggen; heerlijk vrij, maar nee hoor. Deze leerlingen hebben het (dus blijkbaar) prima naar hun zin en hechten aan hun dagelijkse ritme.
Uren achter een scherm
Ikzelf zit er stiekem ook wel mee in de maag. Vorig jaar zat ik uiteindelijk urenlang les te geven online, en dat viel echt niet mee. Vier uur aaneengesloten bergen energie geven en dan maar bidden dat er iets blijft hangen. Niet mee kunnen kijken over de schouder of die lusletter nu lukte, af en toe even een praatje als je een vermoeid koppie ziet of een schouderklopje als het lekker ging die les. Samen heel hard lachen als ik die dag voor de 80ste keer het potlood van een leerling heb ‘gejat’ na het helpen. “Juhúúf, mijn potlood!’ toetert het dan achter me. Hoe graag de wetenschappers het ook willen, er gaat niks boven menselijk contact. De computer die de docent gaat vervangen; daar geloof ik niet in dus. U wel?
Blijkt overigens ook uit allerhande onderzoeken hoor. De grotere hoeveelheid energie die je hersenen nodig hebben om informatie te onthouden en verwerken van een beeldschermpie. De persoonlijke relatie tussen leerling en leerkracht die van onschatbare waarde is in het leerproces.
Prof. dr. Paul A. Kirschner, universiteitshoogleraar en hoogleraar Onderwijspsychologie aan de Open Universiteit, baseert zijn antwoord op wetenschappelijk onderzoek. Hij zegt: ‘De grootste bedreiging van ict is dat kinderen niet leren.’
Ouderwets is soms gewoon het beste.
ICT is een prachtig middel en dat moet het blijven; een middel! Het is geen doel, het is niet zaligmakend en het is zeker geen leerkracht-vervanger.
Ik heb de kinderen beloofd dat we er als school alles aan doen om gewoon te kunnen blijven draaien en we ons pas druk gaan maken om quarantaines als het zover is. Om voorbarige paniek maar alvast te voorkomen. En zelfs dán beloof ik er alles aan te doen om er voor ze te zijn en bij te staan waar ik maar kan. Met of zonder beeldscherm. (Net als elke leerkracht!)
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.