Column(63): Mam, proost op jou!

Column nr: 63

Wat is het leven toch mooi!

Sinds de dichtersavond bij Woordkunst dat rapper RijmR mij diep raakte met zijn nummers ‘Vrij zijn’ en ‘Wat je voelt’, word ik omringd met positiviteit. En niet alleen door derden, maar zeker ook vanuit mijzelf.

Ik heb de kans gekregen om een opleiding te gaan volgen, en die kans met beide handen aangegrepen. Daarvoor moest ik eerst een informatiebijeenkomst bijwonen, vervolgens twee weken later een selectiegesprek doorstaan. Diezelfde middag werd ik gebeld met de woorden “Miranda, van harte gefeliciteerd, jij bent aangenomen voor de opleiding!” ging er een gevoel van waardigheid door mij heen. Wat een fijn gevoel!

Maar hiermee was het nog niet voor elkaar. Dit was de eerste stap. De tweede stap was het UWV. Diezelfde middag heb ik gebeld met de vraag of ik op afspraak kon komen om over mijn toekomst te praten. Wie weet gooi ik hiermee mijn eigen glazen in qua zekerheid, maar ik wil zo graag de schoolbanken in, met als toekomstbeeld een betaalde baan. Dus ik heb de gok genomen!

En twee weken later zat ik in een immens groot gebouw, wat niks aan warmte uitstraalt en je al helemaal geen ‘welkom’ gevoel hoeft te verwachten. Daar zat ik dan. Het is nu of nooit. Ik besluit dat het NU wordt. Ik werd gehoord, gezien, begrepen. De reactie van de arbeidsdeskundige na het horen van mijn verhaal, mijn motivatie en mijn toekomstbeeld, zal ik nimmer vergeten:

“Wat heb ik een respect voor jouw openheid, eerlijkheid en jouw drive om naar school te gaan, ondanks dat je vier kinderen opvoedt in je eentje. Jij hebt alles goed doordacht, jij bent bewust van het feit dat jij tijdens de theorie echt zware momenten zult ervaren. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik in je geloof. Jij gaat naar school. En het gaat je lukken!”

Eerlijk waar, mijn reactie waren tranen. Tranen van geluk, dankbaarheid en trots op het feit dat het mij gelukt is. Ik heb de regie van mijn persoon weer in eigen handen! Diezelfde dag heb ik het goede nieuws letterlijk gevierd met mijn kinderen.

Ik had Bossche bollen gehaald, voor iedereen wat te drinken ingeschonken en op het moment dat ik proostte ‘op de toekomst’, zei één van mijn dochters: “Nee mam, proost op JOU!” En dit zijn nu juist van die kleine dingen, die van zo’n grote betekenis kunnen zijn. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om bij tegenslag op te geven, want mijn kinderen zijn mijn grootste voorbeeld van het pure in een mens.