column nr: 63

‘Ik heb ook altijd iets bijzonders’, deze uitspraak was op mijn lijf geschreven. Alleen de laatste tijd niet meer! Het leek allemaal normaal, zijn gangetje te gaan. Voor mij best heel vreemd maar ik ging er aan wennen. Zelfs een beetje saai werd het. Maar daar kwam vandaag verandering in!

Ik ben alweer een tijdje van alles en nog wat voor me aan het uitschuiven. Wel liep ik steeds met de gedachte van uitstel komt afstel. Waar ik dan ook weer gek van word. En zo werd ik een aantal weken geleden uitgedaagd door iemand om toch stappen te gaan ondernemen. En dat deed ik. Ik ben begonnen met een mail naar het ziekenhuis. Geachte KNO-arts, enkele jaren geleden… En zo heb ik een afspraak gemaakt voor die rare oren van mij. Maar weer eens kijken wat ze kunnen. Tevens kom ik net van de audicien. Want ook daar had ik me vorig jaar al moeten melden maar ook daar had ik geen zin in. Uiteraard vandaag nog niet maar dit hoort ook bij mijn to do lijstje. Afgevinkt. Voor morgen staat er een afspraak op de planning. Audiogram meenemen en bespreken wat de mogelijkheden zijn. Ben benieuwd, nieuwe audicien, nieuwe ronde nieuwe kansen.

En dan… mijn eerste afspraak voor vandaag. Was met de huisarts. Afspraak stond al twee weken gepland en ik zag ik er als een berg tegenop. Ik ga geloof ik ook maar niet schrijven waarom ik een afspraak had. Laten we het maar houden op stinkvoeten of zo. Vanochtend al heel vroeg belde mijn vader. De huisarts had hem gebeld. Of ik tien minuten eerder wilde komen. Dan was er wat meer tijd. Ja natuurlijk, dat is goed. Had eigenlijk gehoopt met twee minuten weer buiten te staan. Maar als er dan extra tijd bijkomt.

Nou ja, vol frisse moed, stap ik met twee stinkvoeten bij de arts naar binnen. Uiteraard had ze al lang gezien waarvoor ik kwam. Na het standaard hoe gaat het praatje kon ik meelopen. Arts sprokkelt hier en daar wat benodigdheden vandaan en zegt mij zo terug te zijn omdat ze wat mist. Nog meer nodig??? Fijn, daar is ze weer. En ze gaat aan de slag. Na enkele minuten kijkt ze me aan en zegt een beetje terughouden dat het niet lukt. Daarom duurt het zo lang. Oké. Ik wacht geduldig. Na nog wat tijd vraagt ze of ik het goed vind dat ze haar collega erbij haalt. Zelf snapt ze er niet zoveel meer van. En terwijl ze dit zegt zie ik een verborgen grijns. Ik moet zelf ook lachen en vraag me af waarom ik dat nou weer heb. “Dit gebeurt me anders nooit!”, zegt ze er nog achteraan.

Nee tuurlijk niet, alleen bij mij! Daar hebben we de collega. Al mijn hoop gevestigd op dat mens. Ze verteld me dat ze een aantal weken geleden ook iemand had met dezelfde stinkvoeten en die heeft ze er toch vanaf kunnen helpen. Zou fijn zijn. Maar… helaas… Sorry mevrouw, ik kan u ook niet helpen, en ze vertrekt. Huisarts en ik kijken elkaar aan en op dat moment schiet ze zo hard in de lach en roept dat ik een bijzonder mens ben die altijd iets bijzonders heeft! Blijkbaar heb ik die bijzonderheden op doktersadvies. Nu maar hopen dat de rest van mijn afspraken wat minder spectaculair gaan. Gewoon volgens het boekje ofzo… dan maar saai.

(voor die stinkvoeten moet ik maar naar het ziekenhuis, die kunnen me vast verder helpen 😉)

 


 

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |