Column(64): U moet u rot schamen!

© TenFiftyNine

column nr: 64

Soms raakt de grote-mensen-politiek, die gaat over ‘grote mensen’ problemen, ook kleine mensen. Kleine mensen die niet meer dan kind zijn, slechts bezig zouden moeten zijn met spelen, gelukkig zijn en veilig zouden moeten zijn.

Ik herinner me als de dag van gisteren een huisbezoek bij een oud pand op Rotterdam-Zuid, er waren al diverse meldingen over dit gezin binnen gekomen maar tot op die dag was het ons niet gelukt om contact met deze moeder te krijgen. De signalen waren verontrustend, schulden, GGZ problematiek en nu ook nog een dreigende ontruiming. Ik had mevrouw een keer telefonisch gesproken en zij vertelde dat het allemaal wel meeviel. Zij kon geld “lenen” van haar moeder en daarmee zou, volgens haar, de ontruiming van de baan zijn.

Mijn instinct zei mij toch wat anders en na contact met de woningbouwvereniging bleek haar verhaal dan ook niet te kloppen. Mevrouw had dit al vaker gezegd, maar er had nog nooit een betaling op gevolgd. De woningbouwvereniging was er “klaar mee”! Men ging ontruimen en er viel niets meer te regelen, ondanks dat er twee kleine kindertjes in het gezin woonden, ondanks dat mevrouw psychische problemen had, de ontruiming was niet meer te stoppen. Door de jaren heen had de woningbouwvereniging veel coulance getoond maar daar kon men niet mee aan de gang blijven. Het vonnis had men al in handen dus veel tijd om nog iets anders te regelen voor mevrouw was er ook niet.

We starten een laatste poging om toch, “face to face” met haar in contact te komen. We gingen heel vaak langs, s`morgens, s`midddags en s`avonds, we lieten kaartjes achter met ons nummer, informeerden bij de buren, probeerden achter familie te komen,. Een bemoeizorg-traject startte en toch lukte het niet om in contact te komen. De deur was dicht en bleef dicht. De dag van de ontruiming naderde en ik maakte me zorgen. Zouden we het gezin aantreffen en zo ja hoe zouden we hen aantreffen?  Hoe gingen we ervoor zorgen dat ze niet op straat belanden?. Geen dak boven je hoofd kan betekenen dat de kinderen tijdelijk elders ondergebracht zouden gaan worden en bij zo`n traumatische gebeurtenis als een ontruiming wil je zeker niet dan kinderen en moeder ook nog eens gescheiden van elkaar worden. Ja, ik had er slapeloze nachten van.

Gelukkig vonden we een dag voor de ontruiming oma bereid om onderdak te bieden aan haar dochter en haar kleinkinderen. Oma wist niets van de problemen van haar dochter en ook voor haar was het een grote schok toen we haar belden met dit nare nieuws. Ze maakte zich erg zorgen maar wilde absoluut voorkomen dat haar dochter en kleinkinderen op straat kwamen te staan. Er ontstond ook een zekere gelatenheid, dit was een vrouw die zelf ook al veel had meegemaakt in haar leven en begreep dat er niets meer aan te doen viel.

Op de dag van de ontruiming moest de deur opengebroken worden daar mevrouw niet opendeed, ze stond in de gang en huilde, haar kinderen zaten op de trap, geschrokken en bang door al het plotselinge “geweld”. Al die mensen aan de deur en de politie die erbij aanwezig was om te assisteren. De wijkagent vertelde later dat hij een brok in zijn keel kreeg toen één van de kinderen aan hem vroeg: “Of ze nu allemaal de gevangenis in moesten?”

Gelukkig was oma bereid gevonden om aanwezig te zijn bij de ontruiming en konden wij het gezin meenemen naar de woning van oma en vanuit daar is de hulpverlening aan moeder en kinderen toch van start gegaan.

De woningnood is de afgelopen tijd alleen maar erger geworden, alle problemen die daar nog eens bij komen maken dat het bijna onmogelijk om mensen nog te ondersteunen. Duizenden en duizenden mensen leven op straat, slapen in nachttreinen om toch maar een soort van dak boven hun hoofd te hebben en kinderen en ouders worden van elkaar gescheiden omdat er geen dak meer te vinden is, zelfs de opvang zit nokkie vol.

Nu zult u denken, weer zo`n column die geen betrekking heeft op Maassluis, problemen die ver van mijn bed spelen, dat gaat mij niet overkomen! Toch is dat niet helemaal waar; de woningnood is zo nijpend dat er mensen zijn die denken hier een slaatje uit te kunnen slaan, ook in Maassluis.

Via “Huren in Maassluis” kunt u woningen bekijken die te huur staan, schrik niet van de maandelijkse huurbedragen, €2250,– voor een gewone (gestoffeerde) eengezinswoning in de Steendijkpolder .  Als u de eigenaar bent kan ik maar één ding zeggen: “U moet u rot schamen!”

© jelle ravestein