Column(64): Wie schrijft, blijft

De zomer komt met rasse schreden naderbij. Voorbij de eindsprint begint die heerlijke oneindige zomer die uiteindelijk, toch ook weer, eindig blijkt. Zomer, herfst, winter. Dan komen de filmpjes en foto’s op Social Media. Een terugblik. Van bruine lijven op zachte stranden. Van palmbomen en witte tanden. Van zwembaden, zonnebrillen, sushi en champagne. Summer vibes. De zonnige quotes stranden op mijn netvlies.

Onlangs was mijn moeder op bezoek en bracht onze oude vakantieboeken mee. Dat wil zeggen: een kleine selectie want in ons ouderlijk huis is een volledige plank van de boekenkast gevuld met deze A4 boeken. Verslagen van onze vakanties in de jaren ’70, ’80 en ’90. Ook daarna is mijn moeder blijven schrijven. ‘Wie schrijft, blijft’ zei ze dan, met een knipoog. De kinderen waren uitgevlogen maar nu ging ze er, samen met mijn vader, op uit. Soms werd het reisgezelschap uitgebreid met familie of vrienden. Soms ook sloten ze zich aan bij een georganiseerde cultuurreis. Altijd onderweg. Bepakt en bezakt maar nooit zonder pen en papier en… nooit zonder muziek!

Wanneer ik er even voor ga zitten en een van de boeken opensla ben ik terug in de tijd; we zijn op vakantie in de bergen. Twee gezinnen met respectievelijk zes en zeven kinderen. En een hond. Doerak. We kamperen en vormen, met al die kinderen, een compleet tentenkamp. Na het ontbijt en de afwas maken we ons klaar voor De Wandeling. Meestal een dagtrip. Onderweg plukken we bramen. Zoveel bramen dat ik ze twee dagen later nog tegenkom. Op mijn brood. Als tussendoortje maar ook ’s avonds, in een schaaltje yoghurt.

Onvergetelijk waren de avonden. Dan zaten we in een kring rondom het kampvuur. Mijn vader vormde het middelpunt met zijn accordeon. Het vuur knetterde en lichtte alle gezichten op. Bekertjes limonade en kommetjes chips. De kring werd steeds groter want de muziek trok aan en menig campinggast voegde zich bij ons gezelschap met klapstoeltjes en een flesje wijn. Zingen, lachen. Een hapje, een drankje en nog meer zingen. Zingen, zingen. Mijn vader kon dat als geen ander. De glans in zijn ogen wanneer hij speelde. Zijn humor, zijn muziek, werkte aanstekelijk. Hij had een feilloos gevoel voor zijn omgeving. Voor sfeer. Wanneer wij, de kinderen, in onze slaapzak kropen, dommelden we weg met papa’s muziek, welke doorklonk tot diep in de avond.

Ik sluit het boek. Ik kijk om me heen. Daar, naast de piano staat zijn instrument. Ik heb de accordeon nog niet uit de bruine koffer genomen sinds ik deze kreeg, vlak na zijn overlijden op zondag 10 juli 2022. Af en toe voel ik even aan het ijzeren handvat. Ik wrijf er liefkozend overheen. Zoals mijn vader zo vaak de ruimte betrad. Samen met zijn accordeon. Het geeft me een warm, fijn gevoel.

Die zomer. Afgelopen zomer. Wat lijkt het alweer een tijd geleden. We stuurden elkaar in augustus en september foto’s van papa in de app. Oude kiekjes. Hielden hem vast. En toch gingen de blaadjes vallen.
Toch werd het herfst en winter. Het leven nam ons over. Geen tijd voor rouw. En nu komt de zomer met rasse schreden naderbij. Ik leg het boek weg. Het was mooi. Even terug in de tijd.

Maar we blijven schrijven. Ook in de toekomst. Ook in het nu. Nieuwe boeken met nieuwe avonturen. Het ligt voor ons open. En nodigt ons uit. We koesteren onze favoriete personages uit de boeken van toen en genieten van nieuwe karakters die ons boek betreden. We blijven lezen en we blijven schrijven, want ‘Wie schrijft, blijft’.

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗