Column(65): Als het rommelt!

Niet dat het in de wereld anders rommelt dat voorheen, maar vanzelf doet het wat met je nu de vluchtelingen vele landen aandoen en men van nabij of zelfs jijzelf bezig is slachtoffers onderdak te geven. Ook al ben je dan zelf niet in levensgevaar, er wordt behoorlijk aan de pot gerammeld. Nog volledig in de slipstream van grote vraagstukken als ‘Hoe beïnvloeden we het klimaat positief?’ en ‘Hoe beteugelen we een pandemie?’ worden velen nu geleefd door beslissingen van ontspoorde mensen. Dat laatste klinkt als een definitie waar geen speld tussen te krijgen valt, maar de praktijk leert anders. Er zijn dus ontspoorden die anders denken over de duiding van ontspoorde mensen, daarom zijn ze ontspoord. Dit beeld geeft aan dat er, vanuit de genoemde slipstream, een wereld te winnen blijft om met onze opvattingen toch ergens in een rustiger midden uit te komen.

Waarom is dat dan zo belangrijk, als we het gegeven kennen dat het toch wel blijft rommelen in de mensheid? Het is optioneel dat een antwoord, voor mij groot en voor anderen mogelijk klein, de afgelopen tijd zomaar gegeven zou kunnen zijn. We hebben namelijk gezien dat de natuur blijft overweldigen. Ik zou het willen zien als schoonheid omdat het een verhaal vertelt waar niet aan te ontkomen valt. Het woord schoonheid is daarbij dan feitelijk misplaatst. Óf, het moet tegelijk in een duidelijk perspectief worden gezet, omdat we met regelmaat van de klok de ontwrichtingen zien die het ‘het mensenleven’ aandoet. Hierbij is aandoen dan weer een eufemisme, want de slingerende bewegingen van water en de turbulentie van een stevig waaien kost gewoon mensenlevens.

Terug naar het optionele antwoord ten aanzien van de overweldigende natuur zien we een oorlog aan het voetlicht komen die voor de goegemeente onbegrijpelijk is. Hoe intelligent we ook pogen te zijn over het ontstaan daarvan, door het duiden van een historisch verloop vanuit oorzakelijk denken of het duiden van verschillen in leefstijlen en motieven van mensen, hét gebeurt! Dan ís het een manier om de oorlog te nemen voor wat het is en er naar beste weten mee om te gaan. Want, we weten en hopen dat er betere tijden komen, toch? Het schokkende is vanzelf dat je, met deze op zich goede levenshouding, daar met levensbedreigende ellende niets voor koopt. Waar koop je dan wel wat voor, vanuit een optioneel antwoord, waar je nu dan ongeduldig lezend nieuwsgierig naar zou kunnen zijn geworden!

In dat ‘zou kunnen zijn’ zit het optionele, dat ik voorzichtig zou willen inbrengen. Als vraag, als stelling, als overweging of als een mogelijk ‘ja natuurlijk!’. Dat optionele is voor mij het nuttig besef ‘dat de natuur ons al zoveel huiswerk geeft, dat het heel dom is ook nog eens ons eigen natuurgeweld te organiseren’. Na een overlevingsstrijd, aangaande de pandemie en de hoofdbrekens omtrent de opwarming van de aarde, duik je daarvoor dan toch niet weg …  Maar, je zorgt ervoor dat al het ongemak dat ons parten speelt naar vermogen wordt getemperd? Het roept dan ook direct de vraag op: hoe zou je die verschillende krachten in relatie tot elkaar moeten zien? Dus niet kunnen zien, maar móeten!

Want, je zoekt toch een uitweg om de zin der dingen te kunnen vatten in een hoopvol perspectief.

Dat laatste is wat de mensheid al sinds mensenheugenis doet en zal blijven doen. Laten ontspoorden dan, in deze fase van de wereldgeschiedenis, eens een keer niet op sloperspad gaan. Er zijn uitdagingen benoemd met de bouw van het Vredespaleis, de oprichting van de Club van Rome en de in 2021 gehouden Klimaatconferentie in Glasgow. Geschiedkundig lijken er zich om de 50 jaar grote kantelpunten voor te doen. Doorzetten dus nu om aan een onverdeeld Europa te bouwen! We weten dat de culturele verschillen over de Europese landen groot zijn, maar we hebben met bovengenoemde voorbeelden laten zien dat bevlogen mensen ijzer met handen kunnen breken. Dit om blijkens onoverbrugbare verschillen overbrugbaar te maken.

Omdat het rommelt worden we gemaand om op onze tellen te passen. Dat is natuurlijk en gelukkig al eerder gebeurd! Dus waarom nu niet? Op de website van het Vredespaleis is dit te lezen: “Op 24 augustus 1898, bij de wekelijkse receptie van het ministerie van Buitenlandse Zaken in St. Petersburg, kregen de ambassadeurs van de grote landen en ministers een schriftelijke verklaring gepresenteerd van het Russische Hof. In het decreet nodigde de tsaar de regeringen uit om een ​​internationale conferentie over vrede en ontwapening bij te wonen. De tsaar meende dat deze conferentie de welvaart en de vooruitgang van de mensheid zou bevorderen”.

Je vraag dan af waar we dan nu in verzeild zijn geraakt? We hebben de handen al vol aan het omgaan met en voorkomen van de steeds meer overdonderende natuur. Je moet toch wel ‘uit de groef zijn’ om wat er is opgebouwd, voor het kunnen werken aan vrede, aan je laars te lappen. We kennen de realiteit van huizen die met prachtig uitzicht op meren en zee door natuurgeweld in de diepte storten. We zien dan dat een mooi resort er niet voor de eeuwigheid is. Dus is er voorzichtigheid geboden met het kiezen van een plek om wonen en het kiezen van goede thema’s, die ons welzijn voor de toekomst enige garantie kunnen bieden.

Als het rommelt kun je toch maar beter tot een democratisch perspectief komen of een verstandige toenadering en daarbij het hoofd koelhouden. Ik vind het machtig om waar te nemen hoeveel initiatief mensen nemen om voor mensen in nood klaar te staan. Daarmee laten we zien dat we niet op groot gerommel zitten te wachten.

Als het rommelt ga je niet op sloperspad en leg je de lat hoog om de boel heel te houden, zodat je weer eens fluitend op een bankje kunt zitten om te genieten van een rustgevend uitzicht!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗