Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Het vellen van de reus … In de bijbel staat het verhaal van de reus Goliath die 40 dagen de Israëliërs uitdaagde in een gevecht met hem en een Israëlische kampioen, in plaats van een groot gevecht tussen tussen twee legers. Hij sarde de Israëliërs, tot na de 40e dag een herdersjongen David zich meldde. Hij velde Goliath met een katapult en een steen tegen het voorhoofd.
De wal keert het schip
De moraal van het verhaal in mijn optiek: hoogmoed komt voor de val. Of: het goede overwint altijd. Zoiets in ieder geval. Ik heb er een aantal voorbeelden van gezien in mijn eigen leven. Een directrice die uiteindelijk toch gepakt werd op haar frauduleuze zaakjes, ondanks haar grote waffel (om het maar even plat te zeggen). Een oom met idem waffel, die uiteindelijk met lege handen en zakken moederziel alleen eindigde. Mensen die denken onverwoestbaar te zijn. Voor hen gelden de normale regels niet. Uiteindelijk gaan ze ten onder aan eigen overmoed. Pa zegt altijd: De wal keert vanzelf het schip.
De invasie van Oekraïne door Rusland deed me weer aan het Bijbelverhaal van David en Goliath denken. De reus Rusland dacht Oekraïne (en de overwinning) in feite al op zak te hebben. De invasie was een kwestie van de tanks de grens over rijden. Voilà, klus geklaard. Een mooi verhaal over ‘training’ ten spijt. Ik denk niet dat iemand daar nog intrapte. We hoopten hooguit. Het is slim. Ten tijde van Hitler hoopte de wereld ook dat het bij een eenmalige plaatselijke actie zou blijven. Laten we hopen daarvan geleerd te hebben.
Momentum gebroken
Eerlijk gezegd dacht ik óók dat het redelijk soepel en snel zou gaan voor Rusland. Ik was niet zo overtuigd dat Oekraïners zo gekant zouden zijn tegen Russische autoriteit, eerdere stemmingsuitslag ten spijt. Ik geloof verkiezingsuitslagen allang niet meer. Nee, ook niet in ons eigen land. Onze democratie is aan grote schoonmaak toe, ik heb het al eerder gezegd. Nog even afgezien van het feit dat de stemmig voor onafhankelijkheid inmiddels ruim 30 jaar geleden is. Wie weet is de bevolking van gedachte veranderd. Weten wij veel?
Dat er nu een enorme opstand plaatsvindt van Oekraïense burgers, die zich belangeloos melden voor een wapen om hun geliefde land te verdedigen, stemt me nederig en vervuld met ontzag voor zulke heldhaftigheid. Het zal je maar gebeuren. Je zult het maar moeten doen. Ik zie mezelf niet met geweer in camouflagepakkie door Maassluis sluipen. De vijand zou weinig te vrezen hebben, ben ik bang. Ik kan niet vechten én niet hard (weg)rennen. Verloren zaak, mensen. Zou ik zo moedig zijn als de Oekraïners? In de bosjes duikend van het Lepelaarsplantsoen, zigzaggend de straat over, achter de bieb langs, ak-47 tegen me aandrukkend. Bizar idee toch (zeker als je me kent)? Ineens is het de werkelijkheid voor mensen in Oekraïne. Vluchten? Blijven? Vechten zelfs?
Plaatselijk bewind
Ineens lijken de gemeentelijke verkiezingen in Maassluis ontzettend pietluttig. Sorry maar, eerlijk gezegd, de heersende elite gaat het gewoon weer winnen, al dan niet naar zich toe trekken. En dat is het dan weer. Onze ‘democratie’. Ik ben cynisch geworden. Ga ik stemmen? Geen idee. Áls ik al stem, dan op een oppositiepartij, al is het maar symbolisch. Grappig weetje: ik kreeg verontruste e-mails van lezers na de vorige column. Of ik ineens naar links was overgewaaid met mijn groene plan-analyse. Nee, mensen. Maar eerlijk is eerlijk, goeie ideeën heb je op alle flanken van het politiek spectrum. Zij het iets méér aan de rechterkant natuurlijk r. We moeten gewoon mans genoeg zijn om dat toe te geven, willen we niet volledig gepolariseerd eindigen zoals Amerika dat tegenwoordig is.
Wil van het volk boven alles
Zou de bevolking in grote getale hebben gekozen vóór Russisch bewind, dan zou ik daar zonder meer genoegen mee nemen. Meteen handjes in de lucht of zelfs juichend langs de kant van de weg hebben gestaan. Democratie voor alles. Als een bevolking kiest voor een bepaalde vorm van regering, dan heeft de rest van de wereld het daar maar mee te doen. Dat blijkt echter uit huidige reactie niet het geval. Rijen mensen staan uren in de rij om een wapen aan te nemen. En dus zit ik duimendraaiend op de bank het nieuws te volgen.
De wereld in de klas
Het wereldtoneel komt ook mijn lokaal in. Al enige weken wordt er angstig gekeken naar Oost-Europese ontwikkeling door mijn vijf Poolse leerlingen. De geschiedenis van de Sovjet-Unie is hen door de familie met de paplepel ingegoten en zij kennen beter dan menig Nederlander het gevaar van de reus Rusland. Vrijheid wordt door Oost-Europeanen nog eens extra gekoesterd. Je ziet ook het verzet tegen reglementen vanuit de EU. Onafhankelijkheid voorop. En gelijk hebben ze.
De leerlingen vrezen nu voor hun geliefde Polen. Er staat dus dagelijks een tienjarige met bezorgde frons aan mijn tafel; of ik het laatste nieuws al gehoord heb? Er wordt dagelijks thuis over gepraat. De angst is groot, zeker voor een tienjarige die de wereld nog niet kan bevatten. Ik kan ze niet geruststellen. Hopelijk is het genoeg dat ik luister.
Het verhaal van David en Goliath biedt hopelijk troost. Het goede wint uiteindelijk altijd. Daar moeten we op vertrouwen. We moeten nu op zoek naar de steen tegen het voorhoofd die de reus zal vellen.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 243 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.