column nr: 65

Al zuchtend, steunend en kreunend, als een locomotief die plotsklaps moet remmen, wordt de wereld tot stilstand gedwongen. Iets wat niemand tot nu toe lukte, de politiek niet, de kerken niet, zelfs geen oorlog kreeg dit voor elkaar. Noodgedwongen, bang om ziek te worden, dood te gaan of naasten te besmetten staan we eindelijk stil.

Het luchtverkeer, de treinen, de metro`s en de trams. Geen restaurant of bar is meer open en steeds meer winkels sluiten de deuren. Het leven komt tot stilstand, de haast en het gejakker zijn verdwenen en wat tot nu toe niemand lukte krijgt Corona voor elkaar.

Mensen kijken weer om zich heen en zien dat ondanks deze vreselijke toestand de lucht nog steeds blauw is, de vogeltjes nog steeds tsjilpen en lammetjes volop geboren worden.

Doordat we nu met zijn allen gedwongen zijn om stil te staan, krijgen we juist oog voor alles waar we de afgelopen jaren voorbij renden, geen tijd voor hadden, niet meer van konden genieten. Onze ouderen waar we zolang geen tijd meer voor hadden, we zien ze weer en we begrijpen dat ze ons nodig hebben. Nodig hebben voor de boodschapjes, nodig hebben voor het broodnodige praatje, die hartverwarmende knuffel maar wij hebben hen ook nodig. Zij zijn degenen die meer catastrofes in hun leven hebben meegemaakt, we kunnen van hen leren hoe te overleven in dit soort situaties, hoe je van de nood een deugd maakt. Zij stellen ons gerust als we het even niet meer weten, als we er “doorheen” zitten. Zij zijn ons voorbeeld, kruipen achter de naaimachines en gaan mondkapjes naaien!

Juist nu zoveel dingen niet meer kunnen en mogen lijkt het of we wakker worden uit onze bubbel en ontstaan er prachtige initiatieven.

In Italië staan mensen s`avonds op hun balkon of in de tuin met zijn allen te zingen, spontaan bedacht en ondanks de fysieke afstand was er zelden zo`n mooi samenzijn, zo`n verbroedering als nu.

“Gewoon” hier in Nederland stonden we van de week met zijn allen te klappen voor iedereen die nu in de zorg overuren draait,.De mannen en vrouwen die in de ziekenhuizen, verpleeghuizen en het begeleid wonen in alle vormen hun steentje bijdragen.

Waar nog geen twee maanden geleden ambulance medewerkers, brandweer, personeel en politie klappen konden krijgen of een steen naar hun hoofd kregen als zij hulp verleenden worden zij nu bejubeld en geëerd! Waar we met zijn allen probeerden deze tendens te keren en waar we faalden lukt het Corona om de mens te stoppen en te komen tot een tijd van bezinning!

Het gevoel geen greep te hebben op een situatie zoals deze maakt dat mensen in angst en paniek raken en dat is begrijpelijk. We weten niet hoe lang dit gaat duren, hoe en of het ons gaat treffen en wat de verdere gevolgen gaan zijn. Angst en paniek werken verlammend en zorgen ervoor dat we niet meer creatief kunnen zijn, niet meer helder kunnen denken.

Zoals vaker het geval is, helpt het als we niet te veel vooruitkijken en niet teveel achterom. Blijf bij vandaag en ik zie dat steeds meer mensen precies dat doen. Creatieve mensen die op facebook groepen oprichten waar je een berichtje kunt achterlaten als je eten nodig hebt, als iemand je hond moet uitlaten omdat je het zelf niet kan of als je gewoon even een praatje met iemand wil maken. Spontane initiatieven om steun te bieden waar nodig. Had iemand dat drie maanden geleden kunnen bedenken?

Niemand weet hoe dit eindigt, maar stiekem hoop ik dat dit een nieuw begin wordt. Een nieuw begin waar we met meer compassie kunnen leven voor elkaar, Wat meer geduld, begrip en tijd voor elkaar kunnen hebben. Begrijpen dat anderen soms, om wat voor reden dan ook, even niet mee kunnen komen en dat we het dan kunnen opbrengen om naast die ander te gaan staan en een stukje mee kunnen lopen op hun tempo.

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

2 Reacties

  1. 21 maart 2020 at 19:09

    Geen leuk verhaal. Vooral het gedeelte dat we nu weer tijd hebben voor de ouderen. Helaas mag geen enkele oudere, en zeker niet in verzorgings- en verpleeghuizen bezoek hebben. En vooral voor dementeren is dit dieptriest. Zij begrijpen het niet en hebben veel verdriet dat ze hun familie niet meer zien. En hoe vreselijk is het als je partner in een verpleeghuis woont en je die niet meer mag bezoeken (een knuffel is dan ook niet mogelijk). Leuk, een nieuw begin voor heel veel mensen, ik hoop echt dat er iets positiefs uitkomt en het gevoel van mensen voor hun naasten ook blijft. Alleen is het jammer dat veel ouderen nu in eenzaamheid (en dan bedoel ik zonder familie en vrienden) hun laatste tijd moeten slijten.

  2. Marja Gerkema
    21 maart 2020 at 08:50

    Mooi stukje. Alleen mag die knuffel letterlijk niet meer. Gelukkig wel figuurlijk……