Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Ik open mijn mail…

’Hi Patries, heb jij komende vrijdagavond wat te doen? Zin in een concert met mij samen in De Doelen? Hoor het wel. Ben nu onderweg, bel je anders vanavond …’ Een verrassend berichtje van mijn vriendin, een uitnodiging voor een concert in De Doelen, geweldig! Dit avontuur is voor mij geheel nieuw. Een concert in Ahoy is mij uit mijn vroegere jaren wel bekend, maar een klassiek concert in de doelen… dat wordt een nieuwe ervaring.

De dirigent is de 22 jarige Tarmo Peltokoski en op de piano speelt Yuja Wang.

Ik lees in de toelichting een stukje geschiedenis over de compositie wat ons te wachten staat. Een bijzondere verhaallijn;

‘ We horen Rachmaninov’s eerste werk voor piano en orkest en zijn laatste, tevens het laatste wat hij ooit voor piano componeerde. Tot besluit klinkt Sibelius’ glorieuze Tweede. Jean Sibelius, de zwaarmoedige Fin.

Zwaarmoedig zoals ook Rachmaninov dat was, toont zich van een wat lichtere kant.

Twijfelen is toegestaan, om met onze Simon Carmiggelt te spreken. In het leven wordt je over het algemeen geacht zeker en vastberaden over te komen, toch zou het best kunnen dat juist aan de twijfel schonere zaken zijn ontsproten. Neem Rachmaninov. Een behoorlijke twijfelaar(…)

Het eerste pianoconcert had hij op z’n achttiende gecomponeerd en zelf in première gebracht. Fris, spontaan en met melodieën die het latere genie al aankondigden. Maar de orkestratie was wat ongeïnspireerd en vierkant, de pianistiek ‘dik’ en traditioneel, harmonisch was het hier en daar nogal statisch en de structuur kon beter(…)

Toen Rachmaninov zich na 1901 de auteur mocht noemen van het succesvolle Tweede pianoconcert, beschouwde hij het Eerste als inferieur, ‘verschrikkelijk’ vond hij het,

Het mocht in deze vorm niet meer worden gespeeld. Echter, het helemáál afdanken ging ook niet; er gloeide toch iets in die noten, iets erin wilde niet dood (…)

Plannen voor revisies werden gemaakt, Inspiratie voor een nieuw werk had hij even niet, dus: nu dat Eerste pianoconcert maar eens op de helling… Een levenloze openingspassage verdween in de prullenbak, een vurig fortissimo kwam ervoor in de plaats (…)

Hij componeerde jarenlang geen noot. Hij had het gevoel in een isolement te leven, een ontwortelde te zijn, en daardoor ook van zichzelf te zijn afgesneden. Om te componeren moet je geheel jezelf zijn (…)

De kentering komt in de jaren ’30, aan het Vierwoudstedenmeer. Rachmaninov zit achter zijn schrijftafel en eenmaal begonnen gaat het snel. Hij componeert als een bezetene, sluit zich voor iedereen af, werkt de klok rond. In zeven weken is de partituur klaar. Zonnig.

In 1900 vertrok de componist naar Italië. hij wortelde hier, zijn muziek verbeeldde ‘het land van de duizend meren’. Italië is het schone land waar je leert wat ‘cantabile, balans en harmonie, plasticiteit en symmetrische lijnen’ zijn (…)

Wanneer Sibelius in Finland terug is, wordt het werk voltooid. Het is een van zijn zonnigste werken, maar toch: deze zwaarmoedige, donkere Fin schudt zichzelf ook op ‘vakantie’ niet even van zich af. Niettemin hoorde zijn publiek een zeer positief werk: de grandioze finale werd beschouwd als een overwinning op de Russen, de hele symfonie kreeg officieus de bijnaam ‘Symfonie van de onafhankelijkheid’. Voor Sibelius zelf lag dat een beetje anders: ‘Mijn tweede symfonie is de biecht van een ziel.’ ….Aldus Stephen Westra

Het werd een zeer indrukwekkende avond, luisterend naar de bijzondere verhaallijn van een ziel op weg om iets van zijn schoonheid met ons te delen. Zijn bestemming leek al bepaald want zoals geschreven ’er gloeide iets in die noten, iets erin wilde niet dood.’

Zijn boodschap kon tot expressie komen omdat de componist niet opgaf en de dirigent in staat was zijn verhaallijn eigen te maken. Hier vanuit stuurde de dirigent het grootse symfonieorkest aan. Als een eenheid werkten ze samen, adembenemend! De harmonie en schoonheid die daaruit voortvloeide raakte ieder. Met staande ovaties werd de avond afgesloten. Ik las hierin een boodschap die toepasbaar is in deze tijd. Herstel van harmonie = samenwerken als een eenheid.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 247 lezers

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen

Patricia van Lingen | activiteitenbegeleidster | buurtcentrum De Hooftzaak |
verbinding verwondering inspiratie | Dichteres | Boomredder