Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist - mogelijk tussen de regels door -  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


column nr: 65

In het zorghotel waar mijn moeder (89) verbleef was een Corona uitbraak. Daar schreef ik 2 weken geleden over in mijn Column “Er is Corona geconstateerd”. Dat was de reden dat wij besloten op donderdag 22 oktober haar de volgende dag uit het zorghotel op te halen en weer naar haar huisje te brengen. 

In verband met een zwaar inwendig trauma inclusief een nachtelijke spoedoperatie en 2 gebroken ribben verbleef onze 89-jarige moeder in het zorghotel om te herstellen. Dat plekje in het zorghotel was er niet 1-2-3 en dus hield zij te lang, onnodig, een bed bezet in het ziekenhuis. Naar huis gaan was toen geen optie. Gelukkig kwam er na 10 dagen een plekje vrij in een zorghotel. Zo maak je van dichtbij filevorming mee in de zorg. Het zogenaamde sneeuwbaleffect.

Weer naar haar huisje, met forse tegenzin, zoals ik al eerder schreef. Gelukkig ging de arts in het zorghotel akkoord en de paperassen werden voorbereid. Tevens kreeg ik een brief mee voor de thuiszorg, want dat had ze dagelijks nodig. Het zorghotel had de plicht dit uit te zetten maar met geen mogelijkheid was er direct die vrijdag thuiszorg. We zouden als familie het weekend dan ook opvangen en maandag verder kijken.

Ik had alle vertrouwen, we hadden haar op tijd weggehaald.

Op maandag 19 oktober was ze namelijk negatief getest. Dat nam niet weg dat wij op de vrijdag, toen ze weer naar huis ging, nogmaals een afspraak voor een test hadden ingepland. Net niet lekker naast de deur, Den Haag, maar alla je wilt geen risico nemen, dus ga je vanzelfsprekend akkoord met de afspraak. Mijn moeder had geen idee waar ze was terwijl we Den Haag binnen reden. “Den Haag komt me niet bekend voor en trouwens kan mij ook niet herinneren dat ik bij Beatrix op de koffie ben geweest”. Bij de teststraat aangekomen had ze meer zorgen of ik de auto heelhuids door de teststraat reed dan de test zelf. Ze liet de test weer gelaten afnemen.

Ze had totaal geen klachten, dus ik dacht nou dat zal wel weer negatief zijn. Ik liep dan ook vrijdag en zaterdag vrolijk rond in haar huisje om haar gezelschap te houden. Allebei mondkapjes op en vooral afstand houden en maar handen ontsmetten. Maar ja, dat mondkapje gaat ook weleens af als je iets drinkt of eet, zowel bij haar als bij mij.

De overgang van alle aandacht in het zorghotel naar alleen je dochter om je heen valt niet mee. Daarnaast moest ze totdat wij haar uitslag hadden strikt in quarantaine blijven. Dus het dagelijks kopje koffiedrinken over en weer met haar beste vriendin kon ze wel vergeten.  Ze had zich daar zo op verheugd. Dat viel tegen. Het was zoals ze zei:  “Saai, er is niks aan zo”.  Het feit dat ik er 2 dagen rondhuppelde telt natuurlijk niet mee 😊

Ik bedacht mij hoeveel eenzame ouderen de laatste paar maanden de Corona periode hebben doorgebracht.  Maar ook mensen met chronische ziekte in hun isolement, zowel jong als oud. Triest. Wanneer is deze slechte film een keer voorbij.

Zondagmiddag kreeg zij bezoek van mijn broer en schoonzus, ze bleven eten bij haar. Vanaf dat moment hebben we met regelmaat op onze telefoon gekeken of er een bericht was in de app. Het duurde en duurde, totdat het bericht kwam dat ze positief was. Ik belde mijn broer op bij mijn moeder, de speaker stond aan. “Ma is positief, broertje”

“He, positief, ik??…En ik heb nergens last van”, hoorde ik haar roepen op de achtergrond.

Met stomheid geslagen bedachten we hoe we een en ander moesten oplossen, zowel voor haar als voor ons zelfs. Immers we waren allemaal in contact geweest met mijn moeder, moesten ons dus zo snel mogelijk laten testen en… in quarantaine tot de uitslag. Dus niet naar onze moeder om haar te verzorgen en geen thuiszorg.

Op maandag in de telefoon geklommen maar nog steeds geen thuiszorg welke haar wond zou verzorgen en haar zou helpen douchen. Ondanks de inzet van het zorghotel, de huisarts en DSW lukte het niet. Alle begrip, ook in de thuiszorg loopt men op zijn tenen en is er uitval.

Ze was dus moederziel alleen. Plots kwam het sterke karakter weer boven drijven en ging het “er niks aan vinden” over in “ik vermaak me wel, borduren, spelletje doen op de Compaan, kletsen via de Compaan en televisiekijken”.

Er zat niets anders op voor onze huisarts de wond te komen verzorgen. Geheel in “verpakking” kwam hij bij mijn moeder op bezoek waarop ze jolig zei: “Je ziet er leuk uit!”. Geloof dat iemand in een dergelijke verpakking “leuk eruitzien” anders ervaart.

Maandagochtend vroeg hebben wij ons kunnen laten testen waarop wij van dinsdag op woensdagnacht vernamen dat wij negatief waren getest.

Ondertussen hadden er 3 gesprekken plaats gevonden met de GGD, het uitvragen met wie zij in contact was geweest tot het opsommen van klachten. Plus nog een hele heisa tussendoor. Petje af. Tijdens het derde gesprek werd duidelijk dat ze  asymptomatisch was, dus totaal geen klachten had. Dus mocht ze weer uit quarantaine onder strikte voorwaarden zichzelf in acht te nemen en vooral uit de buurt te blijven van zwakkere medebewoners. Vooral het laatste gesprek met de GGD zorgde voor flink wat verwarring bij ons.

Verwarring, we waren enorm in verwarring door het gesprek met de GGD en hebben de 3 e-mails van de GGD wel 10 keer doorgelezen.

Verwarring, ik denk dat dit het grootste euvel is in deze Corona periode. Verwarring… wat mag nou wel en niet? Wie spreekt wie tegen in een piepklein landje met zoveel deskundigen die allemaal graag op de tv willen komen.

Ik belde haar op om de gesprekken met de GGD uit de doeken te doen en haar op het hart te drukken vooral nog pas op de plaats te doen en waakzaam te zijn. Maar binnen 10 minuten was de vogel gevlogen en werd ze buiten gesignaleerd met haar rollator inclusief mondkapje om te kijken naar haar nieuwe huisje in de “Nieuwe Vliet”.

“Nou dat viel best wel tegen dat stukje lopen, maar het wordt wel mooi zeg!”… hoorde ik haar later met stomheid geslagen tegen mij zeggen. Ongelooflijk, wat een bikkel.

Ook deze keer heeft deze 89-jarige dame zich er weer kranig doorheen geslagen. Dus kom bij mij nooit aan met dat de “oudjes” maar op de zwarte lijst mogen. Nu maar hopen dat ik haar sterke genen heb.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 679 lezers

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx

Yvonne Boeckx | Zaterdagcolumnist (2 wekelijks) | 8/2015 - 2/ 2020

3 Reacties

  1. Elly
    9 november 2020 at 04:05

    De term “ kwetsbare ouderen”, schiet mij ook in het verkeerde keelgat.
    Natuurlijk zijn die er ook, maar we worden allemaal op een hoop gegooid,
    We moeten zolang mogelijk thuis wonen, maar hulp is mondjes maat. Vanaf 1 januari, zelfs nog minder……

    80, is dat prachtig? Niet meer tegenwoordig, het ene gezin, corona, het andere buurtgezin kanker….
    Je ent echt alleen……

  2. weeda
    7 november 2020 at 20:54

    wat een mooi maar ook onzeker verhaal weer ik geniet ervan en met mam komt het helemaal goed hoor

  3. Martina van Vliet
    7 november 2020 at 09:50

    Wat een verhaal Yvonne. Helaas is het sneeuwbaleffect effect er ook buiten corona, hebben wij vorig jaar gemerkt,. toen mijn hoogbejaarde schoonvader gezondheidsproblemen kreeg. Buiten kantooruren was het vrijwel onmogelijk om hem op te laten nemen in een ziekenhuis. Fijn dat je moeder geen ernstige klachten erbij kreeg.