Column nr: 66

We “verhufteren” in Nederland langzaam maar zeker. 2020 is nog maar net begonnen of je struikelt bijna over de berichten van aangereden personen waarbij de bestuurder is doorgereden. Overvallen, inbraken, geweld, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We worden harder en kijken de andere kant op.

Of we ventileren onze mening. Of beter gezegd, schreeuwen wat we vinden. Waarbij de beledigingen je om de oren vliegen. Daar is vrijheid van meningsuiting toch voor?

Begrijp me niet verkeerd: als je iemand voor dood achterlaat, mogen ze jou van mij opknopen aan de hoogste boom. Als jij de Lidl overvalt, mogen ze jou van mij keihard straffen. Al kom je nooit meer buiten, het maakt mij niet uit. Maar daar hebben we gelukkig de politie en gerechtelijke macht voor. Die pakken dergelijke zaken aan. Als ze daar de mankracht voor hebben tenminste. Want als je in Maassluis met 1 auto gaat rijden tijdens de jaarwisseling, kun je natuurlijk niet heel veel.

Ook online wordt alles steeds harder. Iedereen heeft wat te zeggen en doet dat vervolgens ook. Zonder filters. Zonder gene. Maar vrijheid van meningsuiting is relatief. Het kan schijnbaar alleen wanneer, het de ander zint. Gewoon van mening verschillen is er namelijk niet meer bij. Het moet hard tegen hard. Tegenwoordig kun je bijna niets meer zeggen zonder bekritiseerd of uitgekotst te worden.

Begin nu niet over zwarte piet (ik weet het, het is januari), want dan kom je er bekaaid vanaf. Het allerheilige vuurwerk? Tja, als je daarover schrijft dan moet je wel een kutleven hebben of ben je acuut verzuurd. Zodra een mening de ander niet zint, moet het gelijk persoonlijk worden. Niet op het onderwerp, maar op de persoon. Heerlijk zo iemand naar beneden halen. Geweldig toch als je de ander kleiner kunt maken. Dan voel je jezelf namelijk een stuk groter. Toch?

En zo leg ik iedere column elke keer weer op een weegschaal. Elk woord, elke zin, lees en herlees ik. Ik filter. En dat is op zich al heel wat voor iemand met een chronisch tekort aan filtertjes. Kan het wel wat ik zeg? Beledig ik niemand hiermee? En tegelijkertijd moet een column ook een reactie uitlokken. Het moet prikkelen. Er is echter wel een groot verschil tussen prikkelen en gewoon neersabelen.

Is wat ik schrijf niet racistisch of discriminerend? Tegenwoordig kun je namelijk niets meer zeggen of iemand voelt zich beledigd. Of je zit vast in een urenlange discussie over negerzoenen en jodenkoeken. Oh en Blanke vla, die komt ook nog regelmatig om de hoek kijken. De 3G’s vermijd ik dan ook. Nee, niet 5G en al die andere stralingsdingen, maar de 3 G’s: gender (neutraal)/ geaardheid en geloof.

Het maakt namelijk niet uit over welk geloof je kritische vragen stelt. Ze voelen zich allemaal aangevallen. Hetzelfde met geaardheid of gender(neutraliteit). Allemaal open deuren die niet zonder een hoop kabaal en commotie ingetrapt kunnen worden. Ik sluit ze dus uit. Iets wat volgens mij juist de definitie van discriminatie is. Maar goed, wat niet weet wat niet deert.

Maar hoe ik ook filter, er is altijd wel iemand die het niet met me eens is. Er is altijd wel iemand die zich aangevallen voelt en dat ook duidelijk ventileert. Gelukkig heb ik een aardig pantser waardoor veel commentaren me niet raken. Ik lees ze en bedank ze in mijn hoofd voor de aandacht om het vervolgens lekker naast me neer te leggen. Mijn moeder daarentegen heeft er iets meer moeite mee. Die voelt het wel als een persoonlijke aanval. En zoals elke moeder, als je aan hun dochter komt…

Dus wees lief en denk aan mijn arme moedertje wanneer je jouw gal over mij uit gaat spugen. Hou het netjes. Geef je mening over het onderwerp, niet de persoon. Wie weet kunnen we dan zelfs nog wel een leuke discussie voeren. En dan ga ik nu lekker, met duizenden “Molloten” heerlijk genieten van het gekonkelfoes bij; Wie is de mol. Eens kijken of het klopt dat Claes Iversen inderdaad de mol is omdat hij in de leader bij seconde 18 in beeld is. Dat tezamen met het woordje mol die na 10 seconden in beeld is en natuurlijk de telefoon die vol in beeld komt met 18.10 op het schermpje.

Wie is jouw mol?


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 510 lezers

Editor's Rating

Een spijker op zijn kop. Helga doorgrondt de lezer, maar of deze omgekeerd Helga kent en begrijpt? De redactie heeft alleen maar lovende woorden voor AL haar columns.
Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!

4 Reacties

  1. Elly
    14 januari 2020 at 03:43

    Jij het gelijk, ga zo door

  2. Marja Gerkema
    13 januari 2020 at 23:26

    Iedereen heeft tegenwoordig zulke lange tenen. Jammer. Gewoon lekker je column blijven schrijven hoor.
    Mijn mol: Miljouska….

  3. tlpeter
    13 januari 2020 at 12:15

    Helga,

    Moet je teleur stellen niet een ieder voelt zich in Maassluis op een of andere manier aangesproken.

    Een spekend voorbeeld is onze Burgemeester

    Of is dit te persoonlijk?

  4. Johan
    13 januari 2020 at 09:40

    Deze column moet ( sorry mag ) iedereen boven zijn bed hangen.