column nr: 67

Mijn dank gaat allereerst uit naar mijn collega columnisten die voor mij hebben ingevallen de afgelopen periode. Vandaag kreeg ik de vraag van de hoofdredacteur of ik weer in de gelegenheid ben om een column aan te leveren.

‘Tuurlijk!’ Wat fijn dat ik nog MAG schrijven na langdurige afwezigheid.

Niet dat ik het nu weer rustiger heb, integendeel, maar columns schrijven is wel echt mijn ding, en ik ben er zelf ook weer aan toe om te delen.

Dus ik ben weer terug! En ik heb er zin in!

De afgelopen vier maanden is mijn leven in positieve zin veranderd. Van een alleenstaande, thuisblijfmoeder naar een alleenstaande, schoolgaande moeder. Alleenstaand, maar niet alleen.

De afgelopen weken heb ik wederom mogen ervaren hoe belangrijk het is om een goed, vertrouwd netwerk om je heen te hebben. De zomervakantie van zes weken verliep dit jaar voor mijn gezin anders dan gebruikelijk, want waar ik normaal gesproken zes weken thuis ben, en na drie weken al zou aftellen naar de eerste schooldag, was ik nu maar eén week thuis, tegelijk met mijn kinderen. De overige vijf weken werd ik namelijk op school verwacht, vier dagen per week.

Voordat ik mijn opleiding begon, moest ik de zomervakantie geregeld hebben, anders zou ik niet de mogelijkheid hebben gehad om überhaupt de opleiding te beginnen.

Naast de weken dat drie van mijn vier kinderen recentelijk twee en drie weken bij hun vader zouden zijn, hebben mijn ouders mijn kinderen opgevangen. Vrienden hebben mijn oudste dochter een week meegenomen op vakantie en in de laatste week waren andere vrienden ook bereid om mijn kinderen twee dagen op te vangen.

Dit houdt in dat mijn kinderen stierlijk verwend zijn en ik op mezelf aangewezen was.

Thuiskomen in een leeg huis, eten in mijn eentje, geen gekibbel om me heen, geen ge-mama, en naast de lesdagen en huiswerk vooral rust en stilte om mij heen.

Conclusie: het waren vijf VERSCHRIKKELIJK lange weken!

Eerlijk is eerlijk. De eerste week moest ik heel erg wennen. De erop volgende weken zorgde ik er voor dat ik niet vaak thuis was, en de laatste week telde ik echt af tot de thuiskomst van mijn kinderen. Ik miste ze verschrikkelijk. Zij zijn mijn structuur. Zonder hen ben en voel ik mij niet compleet.

Nee, ik keek er echt naar uit om weer drukte en chaos thuis te hebben, volle wasmanden en tijd tekort in een dag. En met name een goede reden om weer uit te kijken naar de weekenden waarin drie van mijn vier kinderen bij hun vaders zijn en ik weer even kan bijtanken.

Ik ben dus veel mensen dankbaar. Vanuit mijn hart.

Maar ik ben nog het meest dankbaar voor mijn vier lieve, gezonde, mooie kinderen. Met hart en ziel hou ik van hen het allermeest.

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

1 Reactie

  1. Lepeltje aka Alessandra
    4 september 2019 at 16:39

    Zo trots op je! Je doet het maar allemaal je bijt je erin vast als de tijger die ik ken… puur RESPECT voor je mop !!