Op deze plek vervangt Marijke tot nader order Jeroen
Redactie
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
uit de reeks columns over de antroposofische instelling waarvoor ik werkte.
Omdat de instelling op antroposofische grondslag was, werden er op de werkplaatsen allerlei kunstvoorwerpen gemaakt. Producten die op allerlei braderieën en kunstmarkten verkocht konden worden. Om maar een paar werkplaatsen te noemen: keramiekwerkplaats, papierschepperij, drukkerij en houtwerkplaats. Op veel werkplaatsen werken mensen die een kunstzinnige achtergrond hebben. Het is de bedoeling dat er op een werkplaats een soort lopende band ontwikkeld wordt waaraan iedereen een plekje vindt. Veel kunstenaars hebben er plezier in om mensen met een beperking iets te leren. Het is zoeken naar de talenten die schuil gaan achter de beperking en die dan gaan ontwikkelen.
Als voorbeeld neem ik de keramiekwerkplaats.
Aan het begin zitten mensen die heel weinig kunnen. Ze krijgen een enorme klont klei van een paar kilo voor hun neus. Daaruit moeten ze een plukje klei pakken zo groot als een gehaktballetje. De begeleiders moeten opletten dat ze de klei niet opeten.
Mensen die naast hun zitten moeten van die klonten een balletje draaien. De volgende stap is om van die balletjes slierten te rollen, een soort regenwormen. Die slierten worden weer opgerold tot een soort röstirondje.
Dan komen de mallen in beeld. Allemaal verschillende vormen. Die röstirondjes worden in de mallen gedrukt. Hier begint het creatieve proces. Je kunt kiezen om blijvend de vorm van de röstirondjes te zien, maar je kunt de klei ook glad maken. Als je het glad maakt kun je er van alles in graveren. Vervolgens wordt het gebakken en geglazuurd.
Eén van de bewoners is jaren op les geweest om te leren glazuren. Die jongeman is heel creatief. Maar je moet hem wel de handreikingen geven om dat aan te spreken en te ontwikkelen. Dan krijg je dit soort prachtige voorwerpen.
schaal
vilten poppetjes
De boeren uit de omgeving hebben soms een paar schapen om het gras kort te houden waar ze niet met grote maaimachines kunnen komen. Ze geven de ruwe wol aan de instelling en dan worden het uiteindelijk poppetjes, schilderijtjes, kleden, wol om te weven enzovoort.
Er was ook een jongeman die heeft leren zeefdrukken. Dat is handig. Dan kan je voor braderieën zelf posters maken en drukken. Jaren later liep ik een keer met iemand met een beperking door een drogisterij. Ze wees naar een doos met zeepjes. Ze zei: kijk, die heb ik ingepakt.
Mijn mond zei: Oh, wat leuk, daar kun je trots op zijn.
Inwendig dacht ik: Wat een gemiste kans!
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 110 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.