Column(67): Dodo

column nr: 67

Het is alweer twee maanden geleden dat wij onze trouwe viervoeter hebben moeten laten inslapen. Een emotionele periode waarin heel wat traantjes gelaten zijn. Na 14 jaar aanwezigheid heeft zijn afwezigheid een heel groot gat geslagen. Zo erg, dat ik er twee maanden over gedaan heb om erover te kunnen schrijven.

Naast dat ik zijn lieve snoet, oneindige knuffels en vrolijke gekwispel mis, mis ik ook de routine. Ik mis het lopen in het parkje. De gesprekken met mede-hondeneigenaren. Je mist toch de aansluiting met de buurt. Ik vraag me af hoe het met de harige vriendjes van onze Dodo gaat. Maar ook hoe het de baasjes vergaat. In al die jaren heb ik heel wat gesprekken gehad en ben ik aardig wat te weten gekomen. Van ziekenhuisbezoeken tot vakanties. Van zorgen tot leuke dingen. Je hoort het allemaal als je even een praatje maakt terwijl de viervoeters elkaar besnuffelen. Maar nu ik niet meer dagelijks in het park loop, zie ik die mensen niet meer. Ik heb geen idee hoe het met ze gaat. En dat is jammer. Hoe lekker ik het loopje na het eten ook vond, zonder hond ga je niet zomaar even een rondje in het park lopen. Zeker niet als het buiten koud en nat is. Ik ben dus niet alleen mijn trouwe viervoeter verloren, maar ook een deel de aansluiting met de wijk. Van de buren tot mensen aan de andere kant van de wijk. Ik spreek ze amper of zelfs helemaal niet meer. Je komt toch een heel stuk minder buiten.

En net op het moment dat ik me dat realiseer staat de buurvrouw voor de deur met een super mooie plant. Gewoon omdat ze het zielig vindt dat wij onze hond hebben moeten laten inslapen. Zo lief. De plant vult de leegte niet die Dodo heeft achtergelaten. Maar het herinnert me wel aan het feit dat we heel lieve mensen naast ons hebben wonen. Een klein gebaar wat groots wordt ontvangen.

Ik denk aan alle leuke mensen in de wijk. Aan iedereen met wie ik in de afgelopen jaren een praatje heb gemaakt. Aan de hondjes, groot en klein, die we tegenkwamen. En ik denk aan Dodo, mijn trouwe viervoeter die tot het einde alles gegeven heeft. Wat mis ik het allemaal. Maar een nieuwe hond? Die gaat er niet komen. Het verdriet na al die jaren kan ik niet nog een keer aan. Maar om een praatje te maken heb ik geen hond nodig. Ook zonder hond kan ik interesse tonen en gewoon eens vragen hoe het gaat. Dus als het weer lente is, ga ik gewoon weer dat rondje in het park doen. Een praatje maken met de mensen waar ik jarenlang een praatje mee heb gemaakt. Misschien kan ik, terwijl ik dat doe, ook nog wel wat hondenknuffels halen bij Dodo’s oude vriendjes. Even wat hondenliefde opsnuiven. Maar dat doe ik dan wel pas als het lente is. Want eerlijk is eerlijk, je zeiknat laten regenen en verkleumd door dat parkje lopen, dat mis ik dan weer niet. En voor iedereen die zijn of haar trouwe viervoeter nu naast zich heeft liggen; geef ze een extra knuffel van mij!

Hondenknuffels zijn namelijk, naast de knuffels van je kinderen, de beste die er zijn!