Column(67): Wat een dag

column nr: 67

Donderdagochtend, 08.00 uur. Stilte in huize Franken. Mijn lieve kindjes genieten van hun welverdiende vakantie en slapen heerlijk uit. Buiten regent het en moeders bedenkt wat we straks gaan doen. Mijn poesjes draaien om me heen alsof ik de regen kan laten stoppen en zij lekker de tuin in kunnen. En ik, ik zit aan mijn cappuccino. Te denken. Te denken aan gisteren. Wat een dag!

Woensdagochtend, 07.00 uur. Ik krijg een app van een lieve vriend: Hoi schat, ik vind het moeilijk om te zeggen… De rest van de app gonst nog door mijn hoofd. Een lieve vriend is overleden. Het leven werd hem te zwaar. Hij kon niet meer en zocht zijn uitweg.  En juist hierover heb ik zoveel met hem gesproken. Wat zoiets met iemand doet. Hoe iemand dit kan. En nu deed hij dit.

Onze trouwdag noemde ik een zwarte dag met een gouden randje. Zwart omdat het jaren geleden de crematie dag van mijn moeder was en goud omdat het mijn trouwdag was. Deze lieve vriend kende mijn moeder ook goed. Hij kwam, samen met zijn lieve vriend, in het zwart…met een gouden stropdas. Zo was hij. Hij dacht overal over na. Hij wist ook zeker dat er van boven meegekeken werd. En als hij dat zo zeker wist, dan zal hij nu zelf van boven mee kijken. Nou Den, mocht je nog columns kunnen lezen… Maak er een mooi feestje van daarboven, dan dans ik elke dag even met jullie mee ♥️

Woensdag middag, 13.30 uur. Ik heb na jaren weer een afspraak in het ziekenhuis met de kno arts. Ik heb me de laatste maanden verdiept in het hoe wat en waar wat betreft een implantaat. Want ben er echt wel achter dat dat mijn enige redmiddel nog is. En shit, dan toch… betrap ik me gister er weer op dat ik ergens nog een sprankje hoop had dat de arts in mijn oren zou kijken en zou zeggen Oh maar ik zie het probleem, wacht maar is zo opgelost! Maar nee, hij zei het niet. Hij bevestigde mijn CI redmiddel. Binnen een aantal minuten ben ik aangemeld bij het CI team. Arts spreekt over een periode die eroverheen gaat na mijn eerst volgende afspraak met het CI team. Met piepende stem vraag ik hoe lang die periode meestal duurt. 6 tot 8 maanden. Vanaf de volgende afspraak. En die heb ik begin september. Ik zou willen dat dat gister was. Ik zou willen dat dat over 15 jaar is. Maar hè, ik ben dapper. Ik ga dit even doen allemaal!

Mijn lieve dochter had al te kennen gegeven dat ze niet wil zingen in haar musical van groep 8. De groep waar ze na de vakantie heen gaat. We hebben nu een deal gemaakt. Zij gaat zingen en ik ga dat kunnen horen!  Volgens CI gebruikers klinkt in het begin alles als Alvin and the Chipmunks. Hoe lachwekkend, als ik San opeens hoor met een piepstem. ( ik praat mezelf moed in nu)

Donderdagochtend, 09.00 uur. Mijn kindjes zijn wakker. Poesjes lopen in de tuin want het is droog en ik zit aan mijn tig’ste cappuccino. Ik ga vandaag uitwaaien in de dierentuin denk ik en vanavond ga ik voor de laatste keer dat lieve vriendje een kus geven… Hoeveel columns heb ik nu al geschreven waarin ik afscheid moet nemen van dierbare? Teveel! Ik hoop dat dit nu eens de laatste is!