Column(68): De afsluiter

Dit is de laatste column over de antroposofische instelling waar ik heel veel heb meegemaakt, ik heb er veel geleerd -ook over mijzelf-  én ik heb er met plezier gewerkt.

Toen ik nog in het verpleeghuis werkte tipte iemand mij over een nieuwe instelling voor mensen met een handicap op antroposofische grondslag. Ik had nog nooit van antroposofie gehoord, dat moest ik eerst opzoeken op internet. Het leek me wel wat. Uiteindelijk kon ik niet eens de ontslagtermijn bij het verpleeghuis vol maken.

Zo uit het niets: Bam! ging ik daar werken.

Even later kwam Therry, mijn zoon er ook werken. Dat hebben we ongeveer tien jaar gedaan. In het begin was het echt pionieren. Op een gegeven moment vroeg hij mij iets over antroposofie: Hoe ga jij daar nou mee om?

Mijn antwoord was steevast: – In deze moeilijke periode, met wat we allemaal meemaken is het goed dat ik hier werk. Ik heb er veel steun aan. Maar ik ben niet van plan om mijn hele leven ineens in het licht van antroposofie te zetten.

Antroposofen hebben ook hele rare dingen. Overal rituelen voor, tamelijk zweverig enz. Altijd heel zachtmoedig, terwijl ik wel eens neiging heb om met iets te gaan gooien.

Ik heb een keer een stuk plamuur uit de muur van de receptie geschopt. Het bleek dat de nieuwe meubelen niet bezorgd werden, omdat ze nog niet betaald waren. En de nieuwe bewoners stonden zowat in mijn nek te hijgen.

Gewoon een beetje slordig! – Oh? Had dat al betaald moeten worden?

Tijdens een vergadering is er wel eens gezegd: – O jee! Marijke zet ons weer even met de voeten op de grond.

Wat ik voornamelijk geleerd heb is om overal mogelijkheden in te zien. Wanneer er zich iets nieuws voor doet reageer dan positief en begin er gewoon aan. Als je er dan mee aan de slag gaat, blijkt dat je veel meer kan dan je zelf aanvankelijk zou denken. Pas als je tegen heel veel problemen aan loopt, is er nog tijd genoeg om er mee te stoppen. Iedereen ziet dan ook dat je het geprobeerd hebt. Als je op een bepaalde toon met de dingen omgaat blijkt er ook veel meer mogelijk te zijn.

Wij wilden graag dat onze bewoners zo zelfstandig mogelijk van huis naar de werkplaatsen konden lopen of fietsen. Maar er waren onderweg een paar sloten. Daar hadden we planken over gelegd. Het gebeurde weleens dat er iemand naast de plank met fiets en al in de sloot belandde. Dat kon zo niet blijven, daar moesten bruggetjes komen. Gebeld met de gemeente. Diegene die ik aan de telefoon had zei: – Daar krijg je geen vergunning voor!

– Oh! zei ik, – Dat geeft niet. Ik leg die bruggetjes er toch, maar dan weet ik in ieder geval dat het illegaal is!

Tja! … Die bruggetjes liggen er nog!

Je kunt de dingen ook op een aardige en vriendelijke manier oplossen. Je hoeft niet meteen over de rooie te gaan.

Dat zijn de dingen die ik er geleerd heb en daar heb ik nog profijt van.

Mijn reactie bij de eerste lockdown van die coronatoestand:

– We laten ons niet op de kop zitten door dat kl… corona Dit en dat kan er allemaal niet. Maar wat kan er wel?

En hoe kan ik dat gebruiken om er zelf zo goed mogelijk door heen te komen. En wat kan ik in deze situatie verzinnen om daar ook nog iets voor andere mensen in te betekenen?

Terugkijkend realiseer ik me dat er bij mij een enorme creatieve explosie heeft plaatsgevonden.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗