Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van 't Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Dit is de een na laatste column over mijn werk bij een antroposofische instelling
De jaren die ik bij de instelling gewerkt heb waren privé gezien niet de gelukkigste. Mijn moeder, mijn schoonmoeder en mijn schoonzusje overleden. In een hele korte tijd werd er bij ons thuis drie keer ingebroken en mijn broer werd ernstig ziek.
Mijn moeder woonde in een kleine bejaardenwoning en was begin negentig. Bij een val brak ze haar bovenarm en werd daarom geplaatst in een situatie wat toen flankerend beleid heette. Dat was maximaal voor 6 weken.
Op een gegeven moment kwam de directrice naar me toe.
Ze zei: – Wij snappen heus wel dat jij op dit ogenblik niet in staat bent om naar iets anders voor je moeder te zoeken. Wij hebben wat huiswerk gedaan en in een verzorgingshuis een plek voor haar gevonden.
Mooi! Dat is fijn.
Mijn moeder had haar appartementje ingericht alsof ze in een kringloopwinkel woonde. Ik heb toen meubeltjes gekocht die mooi in zo’n kamer van een verzorgingshuis zouden passen.
Maar die moesten wel een keer vanuit de diverse winkels naar dat verzorgingshuis gebracht worden. Plus de persoonlijke spulletjes vanuit haar appartementje.
Mijn broer was de enige met een trekhaak aan zijn auto. Vanwege de situatie met zijn vrouw zou ik alles regelen en hij zou op afroep de spullen verhuizen.
Tot drie keer toe stonden we in de startblokken en moest ik alles weer afzeggen. Omdat mijn schoonzusje dan weer met gillende sirene naar het ziekenhuis gebracht moest worden.
Ik werd er hopeloos van. Zo kwamen we geen stap verder! Op een gegeven moment hadden we een vergadering en halverwege begon ik spontaan te huilen. Ik kon mijn aandacht er niet meer bij houden.
De pennen werden neer gelegd en de mappen werden gesloten.
– Wat is er aan de hand?
Hortend en stotend vertelde ik mijn verhaal.
Toen kwam de vraag: – Wat heb je nodig?
– Nou, een busje, een chauffeur en een paar mensen met spierballen.
Antwoord: – Dat kunnen wij regelen! Als jij ons de adressen opgeeft wat waar heen moet, zullen wij jouw moeder verhuizen!
Eén van de mensen met spierballen was een bewoner. Hij vroeg mij: – Als jij een keer bij jouw moeder op bezoek gaat mag ik dan mee? Ik wil zo graag zien voor wie ik dit gedaan heb!
De nieuwe meubeltjes moesten in elkaar gezet worden. Jerry en mijn broer zouden dat samen doen. Ik had daar wel mijn twijfels over. Twee mannen die daar helemaal geen zin in hadden en alle twee zo hun zorgen aan hun hoofd. Volgens mij hadden ze maar één doel: als de buitenkant er maar netjes uit ziet.
Mijn moeder vond het op haar manier prachtig.
Mijn schoonzusje overleed. De directeur vroeg aan mij: hoe laat is morgen de begrafenis? Dan zal ik aan je denken.
Nou, dan voel je je gesteund hoor!
Later heb ik me wel eens afgevraagd: – Stel nou dat ik niet bij die instelling gewerkt had. Dan weet ik niet hoe ik door die periode heen had gekomen.
Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 202 lezers