Column(69): Woest en trots

Patricia is druk bezig geweest met voorbereiden van haar tekst die zij op een congres gisteren heeft uitgesproken. Esther, onze meest ervaren columniste, neemt met plezier de beurt van haar over.

Column nr: 69

Enige columns geleden schreef ik over verslavingen. Ik gaf aan dat ik die ook had. Nog afkickverschijnselen van het roken en eten als verslaving. En neusspray. Ik blijk er nog één te hebben. Één waar ik bloed chagrijnig van word als deze verslaving niet gevoed kan worden. Één die een hele slechte kant van mij boven brengt.

Cappuccino !!!

Negen jaar geleden, hoogzwanger van Mitch, begaf mijn koffieautomaatje het. Ik had zo’n Senseo met een mini melk reservoir. San vond mij heel zielig en nam me mee naar de winkel. Ik kreeg een super de luxe machine met alles erop en eraan. Heerlijk met verse bonen. Eén druk op de knop en er werd een perfecte cappuccino gemaakt. Automaat maakte vijf jaar lang overuren. Totdat deze vier jaar geleden ook kapot ging. Triest was ik…

De monteur kwam aan huis: Sorry mevrouwtje maar deze kan ik niet meer maken. Ik kreeg aan aanbod om een nieuwe aan te schaffen met wat korting. Geloof me, dat was toch nog schrikken maar zonder kan ik ook niet.

En zo gebeurde het dat drie en halve week geleden ook deze weer kapot ging. Precies vier jaar oud, met 25673 koppen koffie op te teller. [Dat is dan 17 bakken per dag / Redactie]

Monteur aan huis laten komen duurt vijf werkdagen. Zijn ze gek of zo?! Zo lang kan ik niet wachten. Optie twee, machine naar Breda brengen. Klaar terwijl u wacht. In de vakantie kon het ietsje langer duren. Vol goede moed rijden wij à la minute naar Breda. Hier word nogmaals bevestigd dat het iets langer kan duren. Oké. Ietsje is dan in mijn geval meteen een dag later. Volgende dag ontvang ik een mail met de reparatie kosten en een betaal link. Zodra deze betaald is, gaat de monteur er aan beginnen. Betaling heb ik al gedaan voordat ik de laatste letter van de mail gelezen heb. Zo, begin maar meneer de monteur!

Omdat ik nog meer te doen heb in de vakantie, mail ik nog even met de vraag wanneer ze denken dat hij klaar is, zodat ik weer de startblokken in kan om hem te halen. Vijf werkdagen. Vijf werkdagen????!!!! Is dat iets langer? Langzaam warmt mijn bloed op.

Vijf werkdagen later nog niks gehoord. Ik heb San al dringend verzocht om even te bellen voor mij. Maar San heeft minder haast met zulke dingen. Ik kruip maar weer in de mail. Wegens vakantie zal de reparatie nog minimaal anderhalve week duren.

Mijn opgewarmde bloed kookt nu! Stoom uit mijn oren, neus, mond en weet ik waar nog allemaal meer. Woest ben ik! Nu gaat San maar bellen. Helaas is er op geen enkele manier contact te krijgen met het bedrijf. Dan mail ik maar weer. En deze was niet zo aardig. Vervolgens hoor ik niks meer.

Tot, ja hoor, de dag dat we allemaal weer mogen werken. Uw automaat is klaar. Per toeval heb ik maar werk voor een halve dag en scheur naar Breda. Niemand verblikt of verbloosd. Iedereen doet alsof het normaal is dat ik daar drie en halve week later sta. Ik doe maar mee. Het liefst zou ik uit mijn stekker gaan maar dat is nou weer ff zo’n dingetje met mijn gehoor. Een discussie voeren met 98 keer vragen wat zeg je, discussieert niet lekker.

Maar goed ik ben blij. Maandagmiddag, eindelijk weer een goede kop cappuccino.

En dan gaat vandaag (woensdag) mijn wekker om 05.00 uur. Ik heb er een nieuwe baan bij en moet om zeven uur beginnen. San zou mij helpen wakker worden. En dat deed hij. Door simpelweg te zeggen dat de koffieautomaat het weer niet deed! Klaar wakker! Daar gaat mijn goede humeur weer. Zeker nu heb ik toch liters koffie nodig om ook maar een beetje fatsoenlijk op mijn werk te verschijnen. Ik stuiter door het huis, onder de douche door, kleed mij aan en doe dan nog maar een keer een poging of dat kreng het misschien toch doet. Ja!!! Poeh wat een geluk.

Ik plof op mijn stoel en begin aan deze column. Ik moet me toch echt even afreageren en wie wil er met mij Face-Timen om deze tijd? Niemand denk ik. Terwijl ik typ en geniet van mijn cappuccino. welt er een gigantische trots in me op.

Mijn lieve kindjes gaan straks zelf wakker worden, haren in de plooi kammen, aankleden en naar school. Ik maak me druk of het wel goed gaat maar eigenlijk weet ik gewoon dat ze het kunnen. Mijn kanjers! En nu ga ik als een gek opschieten anders kom ik nog te laat ook op mijn eerste dag. En met hartkloppingen ga ik proberen of ik nog een cappuccino voor onderweg uit dat geweldige apparaat krijg…