column nr: 7

Het was een week of twee geleden. Er stond een groot stuk in Trouw. Over ‘Alles wat Was’; het nieuwe boek van Stine Jensen. Stine is een bekende filosoof, schrijver en programmamaker. Alles wat Was gaat over afscheid. Afscheid nemen van een persoon, een situatie, een huisdier, een plek…

Het is een uniek handboek dat kinderen bewust maakt van hun eigen gevoelens en hen stimuleert om over die gevoelens na te denken. Stine zou graag zien dat er op basisscholen ook meer aandacht wordt besteed aan thema’s als Verlies en Rouw. Ik ben het niet altijd met haar eens. Desalniettemin kocht ik het boek. Ik lees haar boeken graag. Dit maal las ik het, samen met mijn oudste dochter van 11 jaar.

Natuurlijk stemt het zelf ook tot nadenken. Hoe ga ik om met afscheid. Met nieuwe dingen. Ik constateer dat ik een angstig mens ben. Die angst komt en gaat. Met vlagen. Mijn angsten, gek genoeg, zijn zelden gebaseerd op ervaringen. Ik heb een vreselijke vliegangst. Geen idee waarom. Een paar maal in mijn leven heb ik gevlogen. Een keertje naar Canada. Prima vlucht. Nauwelijks turbulentie. Allemaal prima. Toch kan het zweet me nu al uitbreken bij de gedachte aan oktober 2020. Mijn lieve schoolvriendin vroeg me laatst: ‘Chris, ga je mee naar New York. Wij samen!’ Voor ik het wist riep ik: ‘Ja, natuurlijk. Natuurlijk ga ik met je mee!!’ Pas enkele minuten later sloeg de schrik om mijn hart. Al fantaserende over onze wilde plannen in New York bedacht ik me dat ik er ook nog naartoe moet. Vliegen. HELP!!

Ik ben ook bang van paarden. Eigenaardig genoeg zitten beide dochters op paardrijles en moeten daar ook naartoe. Zodra ik in de stal kom  – àls ik mij er al in waag… – breekt het zweet me uit en begint mijn hart sneller te kloppen. En niet als dat van een ‘Penny-meisje met echte Paardenliefde’ …. Terwijl ik me had voorgenomen om ditmaal gewoon te helpen. Of in ieder geval de confrontatie aan te gaan. Met die bruine paardenogen en die zachte bles. Ik zie alleen stampende hoeven, oren plat in de nek, ongeduldig gesnuif. Ik ben weg!

Honden vind ik ook eng. Slakken ook. Vooral op het fietspad. Met gevaar voor eigen leven ben ik wel eens langs de grote weg gaan fietsen. Het was laat in de avond en al die slakken werden actief. Het fietspad was bezaaid met slakken. Al dan niet platgereden. Waar een ander hierom lacht zag ik een lang spoor van lijken – lijkjes zo je wilt-  en mijn maag keerde zich om. Tuinieren gaat ook niet. Een keer met een spade in de aarde en ik halveer drie regenwormen. Het schijnt dat je er dan in één keer zes hebt, maar toch…

Tot zover de partij Dieren. Met spullen heb ik ook moeite. Spullen kiezen. Spullen houden. Spullen wegdoen. Eigenlijk vind ik het allemaal even ingewikkeld. Ik heb ook moeite met verandering. Groter groeien. Ouder worden. Het leven aftellen. Stine schreef over cyclisch denken. In plaats van lineair. Misschien dat ik dàt eens moet doen. Het haalt de druk er af want bepaalde dingen komen steeds terug. Denk aan de seizoenen. Afscheid is dan tijdelijk. Het is maar hoe je het bekijkt.

Nu ben ik bang van een virus. Steeds vaker controleer ik het nieuws. Of iets nieuws bij mezelf. Een kuchje. Een kriebel. Ik was mijn handen en hoest in mijn arm. Alles nog rustig of tijd voor alarm? Natuurlijk laat ik me niet gek maken. Ik heb een goede weerstand. Geen risicogroep. Ik houd gepaste afstand. Blijf nuchter en houd mijn hoofd koel. Of hij nog iets moet meebrengen onderweg, vraagt manlief. Ik app terug. Doe maar een paar blikken soep. Zakdoeken; een voordeelpak, en … een paar flessen handzeep.

Tja


Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 250 lezers

.

Christel van Berkel

Christel van Berkel

CHRISTEL VAN BERKEL-VERLAAN | Columniste 2 per maand
Chaotische huisvrouw met ADD | Gepassioneerd zangeres en dirigente |
Gezegende vrouw van Arij | Liefdevolle moeder van Siri, Evi & Isaak