Column(71): Feministisch geneuzel

Terwijl ik het verdorde gras onder mijn sandalen voel kraken, steek ik, om me heen kijkend, de weg over naar de Kunsthal. Tijd geleden dat ik hier was! Gelukkig heb ik een cultureel-enthousiaste vriendin die me regelmatig mee sleept. Vraag me niet hoe, maar die weet altijd elk festivalletje en nieuwe tentoonstelling te vinden. Vandaag dus verstandig cultureel onderricht.

Gekweld

Het duurt even. Zij blijkt bij de parkeergarage op mij te wachten, terwijl ik braafjes bij de ingang van de Kunsthal sta wortel te schieten. Communicatie, het valt niet altijd mee. We beginnen in zaal 1, bij een expositie over een kunstenares Claude Cahun die met haar identiteit heeft geworsteld en daar foto’s bij heeft gemaakt. Aan haar oogopslag te zien, kwelde het hele leven haar en niet alleen de identiteit. Het ziet er zwaarmoedig uit. Je zou haar in haar zij willen porren: “Kom op meid! De zon schijnt en je hangt toch maar mooi in de Kunsthal!”

Al jong fotografeert ze zichzelf met geschoren koppie, vermoedelijk heel controversieel in de vroege 20e eeuw. Hoe verder we lopen, hoe dramatischer en theatraler de foto’s worden. De beschrijving erbij ook. Het doet me denken aan mijn vroegere opleiding SPH. Daar kregen we eindeloos veel creatieve vakken en scoorde je hoge punten als je er een mooi en emotioneel verhaal bij wist te verzinnen. Verzinnen ja, want toen we doorkregen hoe het werkte, werden de verhalen op slag een stuk sentimenteler en abstracter. Soms drong de herinnering daaraan zich aan me op als ik las hoe het masker van Claude hier zus en zo representeerde en de hartjes op haar wangen symbool waren voor… Hier moet je niet als nuchtere hein gaan lopen. Wie zou die beschrijvingen verzonnen hebben? Heeft Claude dit er zelf over gezegd of is hier zo’n kunstkennend typje van het museum vol vervoering iets te ver doorgeschoten in de ijver?

Dat ze in de oorlog als creatieve verzetsheldin opstaat om pamfletten te drukken en ’s nachts briefjes op graven van Duitse soldaten achter te laten, vind ik dan wel weer mooi. Levensgevaarlijk, maar bewonderingswaardig. Ze meende het wèl, zeg maar. Hoeveel mensen zouden hun leven wagen als het erop aankwam? En dan ook nog met vrij ludieke acties. Claude ontsnapt op het nippie aan de doodstraf en wij lopen door naar de volgende zaal.

Tevreden stenen

Op weg naar zaal 2, waar we naar vrouwelijke designers gaan kijken, komen we langs een kunstwerk van, zoals ik het noem, tevreden stenen. Waarschijnlijk zijn een stel studenten of vrijwilligers godsgruwelijk lang bezig geweest om honderden kiezels te verven in primaire kleuren. Vloeken natuurlijk na dag drie, want dan ben je dat geverf van die rotstenen vast strontbeu. Ik zie het voor me. Tussen de kiezels een tevreden steen: een grote witte steen met een nijntje-gezicht erin. Ik kan het niet anders uitleggen, sorry: Een tevreden steen. Er is ongetwijfeld weer een kunstkennende beschrijving bij, maar die slaan we over. Ik begrijp spontaan weer waarom ik voor de kunstacademie werd afgewezen; hier ben ik niet artistiek genoeg voor. Zouden ze die stenen nou ook afstoffen?

Feminisme

Heb ik toch een mooi weetje voor u opgedaan bij de tweede expositie. Wist u namelijk welk land als eerste stemrecht voor vrouwen had? Nieuw-Zeeland in 1893. Onthouden voor de volgende Trivia-quiz! Nederland deed het best netjes met 1919, maar vriendin en ik stonden ons openlijk te verbazen over hoe kort het geleden is voor sommige landen voor dat geregeld was. In die zin heeft de feministische golf het heel goed gedaan om binnen anderhalve eeuw echt een wereld van verschil weten te maken. Ik persoonlijk vind dat we hier in het westen over emancipatie niks te klagen hebben. Mijn vriendin vindt van wel. Enfin, vrouwelijk design bekeken: mooi, lelijk, mooi, wie-doet-dat-nou, hé-dat-lijkt-op-het-printje-van-mijn-kleed-thuis, raar-ding, mooi, lelijk. En daarna hadden we vreselijk trek gekregen.

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗