Column(71): Piemel

column nr: 71

Nu ik veel tijd met mijn dochter heb, besloot ik dat het tijd was op erop uit te gaan. Dingen die we normaal nooit kunnen doen wegens mijn chronische gebrek aan energie. Maar die nu opeens binnen handbereik liggen. Dus zijn we samen op ontdekkingstocht gegaan. Al twijfelde ik wel of dochterlief het zou kunnen waarderen of dat ze er wellicht toch nog iets te jong voor is. Maar gezien de tijd die we nu “over” hebben, besloot ik toch wat cultuur te gaan opsnuiven.

Gewoon vanuit onze woonkamer, vanaf de bank, vanachter de tablet. We begonnen in het Rijksmuseum. Digitaal wandelend door de verschillende zalen, genietend van al het moois wat daar hangt. Rembrandt van Rijn, Vincent van Gogh, allemaal bekende-, maar ook minder bekende werken schitteren door het scherm. Mijn dochter giechelt wat af en ondanks dat ik geniet van de mooie kunstwerken, geniet ik stiekem toch het meest van haar.

“Mama, kijk” gevolgd door keihard gelach. Ik bekijk het scherm, maar mis de grap volgens mij. Een minuut later rolt ze van de bank van het lachen om even later haar ogen te bedekken en stiekem door haar vingers te gluren. Nog meer gelach. Steeds harder. Tot ze in een onophoudelijke lachbui schiet. Tranen rollen over haar wangen en met haar, bij mij ook. Tussen het lachen door schieten er wat woorden uit haar mond maar ik versta ze niet. Het lijkt op “hahahahamahaha hahahakijhahaha dahahahaha”. Ik kan er werkelijk geen chocola van maken.

Ik heb geen idee waarom we lachen. Zo hard tot we buikpijn hebben, maar ik geniet. Een paar minuten later is de rust terug gekeerd en kijken we weer samen naar de schilderijen. “Waarom moest je nu zo hard lachen?”  Ze kijkt me aan, wijst naar het scherm en schiet weer in een schaterlach. “Hahaha, maar hahahaha, kijk, hahahaha, mama, hahahaha, EEN PIEMEL whahahahahaha.” Het kwartje valt nu pas en ik lach onophoudelijk met haar mee. Ik besef dat ik net, tien minuten lang, “onderbroeken” lol heb gehad met mijn dochter. Of in dit geval het gebrek-aan-onderbroeken-lol. Bij elke blote bil/ borst of piemel ligt het kind in een deuk. En geloof me, er is heel wat naakt te aanschouwen tijdens ons culturele uitstapje!

Ook een virtueel bezoekje brengen?

12 musea

Na het Rijksmuseum bezoeken we nog even snel het Louvre, alwaar de blote billen ons wederom toelachen. Wat is het leven toch mooi als je zeven bent. Eerlijk is eerlijk, ik had iets andere verwachtingen van dit culturele uitstapje. Het had niet helemaal het gewenste resultaat. Of eigenlijk wel. Want het was dan niet zo educatief verantwoord als verwacht, maar we hebben wel in onze broek geplast van het lachen en dat is in deze tijd alles waard.

Daarnaast ben ik ook heel blij dat we dit uitstapje vanaf onze bank hebben kunnen maken. Kun je je voorstellen hoe dit geweest zou zijn als ze daar, tussen al die bezoekers, opeens hard lachend “PIEMEL” had geroepen om daarna onophoudelijk te lachen? Ik denk dat ik dan echt het schaamrood op mijn kaken had staan. En dat zonder met mijn billen bloot te gaan!

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗