Column(72): Fobie

column nr: 72

Oei, meneer de redacteur is niet blij met me, denk ik. Mijn column moet nog geschreven worden, precies 24 uur voor deze online komt. Op Facebook stond er laatst een tip over de december column. Schrijf deze op tijd. Ga ik doen! Dacht ik. Toen verscheen er wie schrijft in december de mees ontroerende column. Ga ik doen! Dacht ik. En zo zat ik in twijfel om mijn hele verhaal uit de doeken te doen in december. Alleen vergat ik dat het nu november is en er dus nu ook gewoon nog één moet.

Zal ik de schuld dus gewoon maar bij meneer de redacteur in zijn schoenen schuiven dat ik zo laat ben? Ga ik doen!

Zoals in de vorige column al naar boven kwam, het is een hectische tijd hier in huize ‘Es”. Dit mede omdat er opeens weer bezuinigd gaat worden in de zorg en mijn baan weer eens op de tocht kwam te staan. Dit gaat me meestal niet in de koude kleren zitten. Gewoon omdat ik vind dat ik de meest leuke baan heb die er is. Daarbij had ik al wel weer een andere baan erbij. Heel wat anders maar op dezelfde basis. Lekker bij de lieve vrouwtjes thuis.

Ik heb een spoedcursus zorg gehad. En ja, ik voel me helemaal als een vis in het water. Zorgen voor, dat is toch wel mijn dingetje.

Met het inwerken krijg ik toch wel even een oh oh momentje. Tijdens het douchen wordt er met heerlijk geurende douchegels gewerkt en na het douchen komt het hoor. Insmeren. Met Nivea!!!!! Ooooohhhhhhh. Mensen die mij kennen weten dat ik echt een hekel heb aan luchtjes aan mijn handen. Echt zo mega te goor. Als mijn baby’s vroeger ooit naar Zwitsal roken was het omdat ze bij mijn zus waren geweest. Als ze thuis kwamen van opa of tante Carola moesten de gelijk in de douche. Even de parfummetjes van ze af wassen. En nu stond ik daar… met mijn handen in de Nivea.

Maar oké, ik kan dit, ik laat me niet kennen en smeer rustig door. Wat een geluk, na de zoveelste douchesessie ben ik er nog aan gewend ook.

En zo kwam vorige week het moment dat ik dacht deze rare fobie kwijt te zijn. Vol vertrouwen pakte ik mijn heerlijke sinaasappel en begin deze te pellen. Zonder handschoenen. Wat een spijt! Ongelooflijk hoe lang je deze, echt zo’n doordringende, vieze lucht blijft ruiken. Er liggen nog een paar sinaasappels op de schaal. Maar mijn latex handschoentjes liggen er gewoon weer naast. Dan liever Nivea.

Er kwam wel een eind aan de onzekerheid van mijn andere werk. Eindelijk kwam het verlossende appje dat ik voorlopig nog gewoon kan blijven. Zo blij! Dan realiseer ik me hoe ik het getroffen heb. De ene vrouw spreekt door haar handicap wat lastig en ik kan haar niet liplezen. Maar we hebben ons eigen taaltje ontwikkeld, inclusief de meest gekke gebaren en zo lullen we elkaars oren van de kop. Mensen kijken best gek als ik haar om hulp roep als ik iets niet kan verstaan. En de andere lieverd, zij telt tot 2 als ik moet draaien. Maar ik weet dat ze ook weleens tot 4,6 of 8 moet tellen omdat ik niet op twee reageer en haar dus gewoon lekker laat liggen.

Voor nu ga ik er een heerlijk weekend van maken en maandag weer aan de slag.

Geniet van de zondag!