Afgelopen zondag zag ik dat mijn stappenteller op een nogal beschamend laag aantal stond. Doordeweeks kom ik door de gebruikelijke wandelingen tussen metro en werk precies aan mijn doel, maar in het weekend moet ik hier toch écht zelf stappen voor ondernemen. Hoog tijd dus om een frisse neus te halen en weer eens een ommetje te maken langs de Waterweg.
Ik stap de deur uit en voel de frisse temperatuur van de zachte wind op mijn wangen. Met een podcast op mijn oren loop ik richting het tunneltje bij de Merellaan. En wat blijkt? Dit is een portaal naar een totaal andere wereld. Het voelt ineens alsof ik op vakantie ben. Om mij heen zie ik veel groen, wandelaars, fietsers en een opvallend groot aantal honden.
De stadse snelheid lijkt ineens verdwenen. Iedereen slentert hier rustig over de paden. De één voert langs het water, de ander door het bos. Ik kies voor de route langs het water. Luisterend naar de kabbelende golven en kijkend naar de zwanen die hierop deinen beland ik in een soort oase van rust. Alsof je rechtstreeks in een schilderij uit de romantiek bent gestapt.
Maar waarom voelt dit nou ineens zo anders? We bevinden ons immers nog steeds in de Randstad. En bomen, water, zwanen en honden heb je ook op andere plekken. Dus waar zit het hem nou in?
Plots weet ik het. De mensen! Of eigenlijk, één belangrijk detail van de mensen: ze groeten elkaar bij het passeren.
In de wereld aan de andere kant van het tunneltje loopt, fietst of rent iedereen elkaar voorbij zonder ook maar op te kijken. Iedereen zit in zijn eigen bubbel en is op weg van A naar B. Maar hier, in de wondere wandelwereld langs de Waterweg, zijn als deze bubbels zowaar geknapt.
Iedereen die ik passeer maakt oogcontact en laat een vrolijk “goedemiddag” uit de mond komen. Iets wat ik normaal gesproken alleen ken van ver gelegen gebieden met wandelpaden door bossen of bergen. Vandaar dat het meteen voelt alsof ik op vakantie ben. Wonderbaarlijk!
En het werkt nog aanstekelijk ook. Voordat ik het zelf doorheb begin ik ook mijn tegenliggers te groeten. Fietsers, wandelaars en een schattige hond hier en daar. Iedereen wordt opgemerkt en gegroet.
Maar aan alles komt een eind. Ik bereik een afslag en keer weer terug naar de andere kant van het spoor. Nog héél even meander ik mee met een paadje in een park, maar daarna passeer ik weer de eerste woningen. Als een soort Dorothy die het magische Oz verlaat, keert alles weer terug naar hoe ik het ken. Ik kijk achterom en groet iedereen in gedachten nog één keer voordat onze bubbels weer sluiten.
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 206 lezers
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.