Column(73): De spanning stijgt

column nr: 73

Facebook stalkt me… met mooie herinneringen van vorig jaar. Allemaal mooie terugblikken van ons trouwen. Weet ik hoe vaak mijn jurk passen, proeven van de hapjes en drankjes voor het feest en ga zo maar door. En dan natuurlijk van de dag zelf. Wat heb ik genoten.

2018 was dan ook een top jaar! 2019 daarentegen was een beetje saai. Niks bijzonders. Een vol gepland jaar. Dat dan wel weer. Veel ziekenhuis bezoeken. Want ik besloot toch eens actie te gaan ondernemen voor een CI. En laat dit nou bij mij allemaal weer een beetje anders gaan…

15 oktober j.l. – Mijn laatste afspraak met het CI team. Ik zou die dag de uitslag krijgen of ik in aanmerking kom voor een CI. Dit na vele afspraken, gesprekken en onderzoeken. Er wordt mij geadviseerd iemand mee te nemen. Normaliter gaat mijn trouwe vader mee maar die bivakkeerde tijdelijk in Indonesië. De afspraak uitstellen wilde ik niet. Ik was veel te nieuwsgierig. Dus geregeld dat San vrij was. En daar gingen we. Toch met wat wiebelende benen.

Ik sprak de behandeld arts overigens voor het eerst die dag.

– Mevrouw u komt zeker in aanmerking voor een CI maar…

Oh ja hoor, hoe kan het ook anders, er is weer een maar. Arts steekt vervolgens een heel verhaal af en ik kijk hem wat wezenloos aan. Vervolgens zakt hoogstwaarschijnlijk mijn mond ook nog open. Meneer de vriendelijke arts vraagt dan of ik hem wel goed kan volgen.

– Ja dat denk ik wel maar…  Nu heb ik een maar.

De arts stelt mij voor om eerst een andere operatie uit te mogen voeren. Hij kan namelijk zijn dat hij de oorzaak van mijn gehoorverlies gevonden heeft! Dit kunnen ze alleen operatief zien. Tien jaar geleden liep ik in Leiden in het ziekenhuis. Deze waren gespecialiseerd in gehoorproblemen. Nou had ik vanaf dag één een antipathie tegen dat ziekenhuis en zeker tegen die arts. Ik heb die KNO arts toen eens gevraagd of het niet “dit” kon zijn. Nee! Volmondig nee en daarmee afgelopen. Oké. Zij is de arts en niet ik. Maar ik had wat mensen gesproken die ‘dit’ hadden en ik paste zo goed in dat plaatje. En nu dus, tien jaar later en een second opinion verder, krijg ik ‘dit’ te horen.

Mijn eerste reactie is woede. Ben ik dan echt tien jaar doof geweest voor Jan Lul?

Zou zomaar kunnen. En ik hoop het uiteindelijk. Dan kan het zijn dat ik met mijn eigen oren weer wat meer ga horen na deze operatie. Ik zal te allen tijde mijn kunstoren ook moeten blijven gebruiken maar so what? Ik ben na tien jaar wel aan die krengen gehecht.

Is dit het niet, dan krijg ik alsnog de CI. En ga ik horen via een stukje plastic en magneet en weet ik wat allemaal meer. Het traject “leren horen” is dan alleen vele malen lastiger. Gelukkig heb ik veel hulphondjes om me heen die mij gaan helpen. Super lief natuurlijk!

Tot die tijd nog even de zenuwen. Onwetend van wat er met me gebeurt tijdens de operatie. Dus bijkomen en voelen waar er een pleistertje zit. Er zou een wachtlijst van zo’n drie maanden staan en die nadert toch wel zijn einde. En zo kijk ik uit naar 2020. Waarvan ik hoop dat dat een mega jaar gaat worden met heel veel herrie…

Ik heb onwijs veel goede plannen die ik uit wil gaan voeren als ik weer meer hoor en via welke operatie dan ook, ik ga ervoor!

Graag wil ik jullie bedanken voor weer een jaar columns lezen. Prettige feestdagen wensen vind ik altijd wat lastig. Ik heb zelf ooit in de positie gezeten dat dat gezegd werd tegen me, terwijl ik onderweg was naar de crematie van mijn moeder. Dus nee, ik zeg het niet. Ik hoop wel met heel mijn hart dat het voor iedereen een waanzinnig mooi 2020 gaat worden.

Laten we er voor gaan!!!